ตอนที่ 3.2
829 คำ
บิลลี่กลับมาลงมือทานอาหารอีกหน ทุกคนก็ทำเช่นเดียวกัน จากนั้นในห้องรับประทานอาหารจึงมีแต่ความเงียบ มีเพียงเสียงช้อนและส้อมกระทบจาน ทว่าความเงียบชนิดนี้กลับทำให้คนหายใจไม่ทั่วท้องและทำให้พวกเขาหวาดกลัว
“ที่ลอนดอนเป็นยังไงบ้างเซียน่า” แอนนาถามเสียงหวานขัดจังหวะความเงียบในมื้ออาหาร
อลิเซียน่าเงยหน้าขึ้นมองแอนนาผู้มีสถานะแม่เลี้ยง จากนั้นเธอก็ถอนหายใจและวางส้อมไว้ในจาน
“ก็ดี!” อลิเซียน่าตอบเบา ๆ
แอนเธียก็กำลังมองดูอลิเซียน่าเช่นเดียวกับแดนนี่ ทุกคนรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น แอนเธียจึงพยายามซ่อนรอยยิ้ม ขณะที่บิลลี่กำลังยกไวน์ขึ้นดื่ม
“ดีอะไรเซียน่า แกลืมมารยาทของแกไปแล้วงั้นเหรอ”
แอนนายกคิ้ว มองไปที่อลิเซียน่าที่ไม่เคยให้ความเคารพเธอ
อลิเซียน่าพยายามจะไม่พูดอะไรที่อาจทำให้เธอเดือดร้อน เธอกัดกระพุ้งแก้มด้านใน จิกเล็บลงบนฝ่ามือด้วยความไม่พอใจ หญิงสาวจ้องมองไปที่แอนนาด้วยความเดือดดาล เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังยั่วยุเธอ
“เธอควรพูดว่ามันดีค่ะมัมไม่ใช่เหรอ” แอนนาวางส้อมลงบนจาน ส่งผลให้บรรยากาศรอบ ๆ ยิ่งอึดอัดกดดัน
“คุณไม่ใช่มัมของฉัน!” อลิเซียน่าตะคอกออกมาทันควันเมื่อโดนกระตุ้น
บิลลี่จึงสาดไวน์ของเขาใส่อลิเซียน่าทันทีเช่นกัน หญิงสาวถึงกับเปื้อนไปทั้งตัว
แอนนาและแอนเธียลอบสบตากันพลางซ่อนรอยยิ้ม ส่วนแดนนี่ยังคงมองดูอย่างนิ่งเฉย มันไม่มีอะไรใหม่สำหรับเขาอยู่แล้ว เพราะคนพวกนี้มักทะเลาะกันเป็นกิจวัตร
จากนั้นบิลลี่ก็ขว้างแก้วเปล่าลงบนพื้นจนแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทำให้ทุกคนสะดุ้ง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ จ้องมองไปที่อลิเซียน่าซึ่งยังคงหลับตาพลางพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง
“เธอไม่เคารพมัมของเธอ เธอต้องได้รับบทเรียน!” บิลลี่จ้องมองเธอด้วยสายตาดุดัน
ครั้นได้โอกาสแอนนาจึงรีบลุกขึ้นมาและจับแขนของบิลลี่เบา ๆ
“แกเพิ่งกลับมาที่รัก” เธอพูดพร้อมกับบีบน้ำตาพยายามแสดงให้บิลลี่เห็นความห่วงใยที่เธอมีต่อลูกสาวของเขา
“อภัยให้เธอในครั้งนี้ได้ไหมคะ” ดวงตาของบิลลี่อ่อนลงหลังจากได้ยินคำอ้อนวอนของภรรยา เขามองแอนนาสักพักก่อนจะเดินออกไปจากห้องอาหาร การกระทำดังกล่าวแสดงให้เห็นว่าอลิเซียน่าได้รับการให้อภัยในครั้งนี้เพียงเพราะภรรยาที่อ่อนโยนของเขา
คล้อยหลังบิลลี่ แอนเธียก็ถอนหายใจแล้วหันไปหาอลิเซียน่า
“มันสนุกเมื่อเธอกลับมาที่นี่อีกครั้ง” น้ำเสียงเยาะเย้ยของแอนเธียดังขึ้น
อลิเซียน่าตวัดสายตาหันไปจ้องหน้าแอนเธียซึ่งอายุน้อยกว่า พวกเธอไม่เคยผูกพันกันเลย นิ่งเงียบกันอยู่ไม่นานทั้งแอนนาและแอนเธียก็เดินออกไป
อลิเซียน่าถอนหายใจเสียงดัง มองไปทางแม่บ้านที่กำลังเดินมาพร้อมกล่องทิชชู เธอหยิบมันขึ้นมาเช็ดหน้าตัวเอง ก่อนจะหันไปมองแดนนี่ซึ่งยังคงทานอาหารอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“เกิดเรื่องขนาดนี้คุณยังมีอารมณ์กินต่ออีกเหรอ?” เธอส่งเสียงถามแดนนี่พลางกอดอกมองหน้าเขาอย่างจริงจัง
แดนนี่เงยหน้าขึ้นมองอลิเซียน่าด้วยสายตาว่างเปล่า “เราหยุดกินไม่ได้ แม้ว่าจะมีคนตายก็ตาม อีกอย่างทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันเป็นเพียงการแสดงเล็กน้อยของวันนี้ก็เท่านั้น” เขายักไหล่อย่างไม่สนใจ
“อุ๊ย! นั่นค่อนข้างไร้มนุษยธรรมไปหรือเปล่าแดนนี่” อลิเซียน่าส่ายศีรษะแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมที่จะออกไป
“อย่าไปหาโครี่”
เท้าของอลิเซียน่าหยุดอยู่กับที่ทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่แดนนี่เอ่ยเตือน เธอหันหลังกลับจึงพบว่าแดนนี่จ้องมองมาที่เธอ ขณะเดียวกันหญิงสาวก็เกิดคำถามขึ้นในหัว เขาหมายถึงอะไร?
ก่อนที่เธอจะถาม แดนนี่ได้ยกผ้าขึ้นเช็ดปาก จากนั้นลุกขึ้นจากที่นั่งเดินมาหาเธอ
“อย่าออกไปข้างนอก มันไม่ปลอดภัย” แดนนี่มาหยุดยืนอยู่ใกล้เธอโดยใช้สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง วางท่าราวกับรู้ทุกอย่างและอยู่เหนือกว่า
“ไม่มีที่ไหนปลอดภัยสำหรับฉัน!” เธอตอบกลับไปด้วยเสียงต่ำ แดนนี่คล้ายรับรู้ถึงความเหนื่อยล้าในน้ำเสียงของเธอ เขาต้องการที่จะหยุดหญิงสาว แต่เขาก็ปล่อยเธอเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
- ผู้เขียน
