ตอนที่ 5.1
1329 คำ
ดวงตาแดงก่ำของอลิเซียน่าเปิดออก “โครี่ตา… ตายแล้ว” เธอกระซิบเสียงแผ่วเบา แดนนี่พยักหน้า โน้มตัวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น และวางมืออีกข้างบนแก้มของเธอ
“ทุกคนต้องตายสักวันหนึ่งเซียน่า!” มันคงเป็นคำเดียวที่เขาสามารถพูดกับเธอได้ในตอนนี้ มิหนำซ้ำยังเป็นความจริงข้อหนึ่งที่เขาตระหนักได้มาตั้งแต่เด็ก
อลิเซียน่าผลักมือของเขาออกไปจากใบหน้า พร้อมหันมองเขาด้วยความไม่พอใจ
“คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง คุณกลายเป็นคนใจร้ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” มีคำพูดมากมายที่อลิเซียน่าอยากจะเอ่ย แต่กลับไม่สามารถบอกออกไป คล้ายกำลังมีก้อนเหนียว ๆ ติดอยู่ในลำคอ
“เซียน่า!” เขากอดเธอไว้แน่นมากกว่าเดิม ถ้าเธอทำร้ายตัวเองแบบนี้ เธอจะไม่สามารถกลับมาเป็นแบบเดิมได้อีก
สถานที่ซึ่งพวกเขาอาศัยอยู่ไม่เคยให้เวลาพวกเขาได้แก้ตัว ถ้าเธออ่อนแอ ผู้คนที่จับจ้องจะโจมตี ย่อมได้โอกาสในการทำลายเธอ ถ้าบิลลี่หรือแม่เลี้ยงมาเห็นท่าทางอ่อนแอของหญิงสาว พวกเขาจะรีบกระโจนใส่และกัดไม่ปล่อย
“อดทนเซียน่า อย่าอ่อนแอ ฉันรู้ว่าคุณสามารถทำสิ่งนี้ได้”
เธอจ้องมองเขาก่อนจะส่ายศีรษะไปมาพร้อมดันมือเขาออก
“ฉันทำไม่ได้! ฉันทำไม่ได้แดนนี่” หญิงสาวกรีดร้องอีกครั้ง
“เขาฆ่าโครี่ แดนนี่ เขาฆ่าโครี่!” พลางร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด แดนนี่ได้แต่จ้องมองเธอ เขาต้องการให้เธอระบายออกมาให้หมด “และเขากำลังจะมาหาฉันเร็ว ๆ นี้” ริมฝีปากของเธอสั่นระริก สองมือตกลงไปบนตักอย่างรู้สึกพ่ายแพ้
แดนนี่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร เขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้
“ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร!” แดนนี่พยายามพูดปลอบใจ มองเธอด้วยสายตาจริงจังราวกับเขากำลังดุเด็กดื้อ นั่นคือทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้ หรือบางทีมันคือสิ่งที่เขาแค่อยากจะทำ
อย่างไรก็ดี ยามเห็นเธอร้องไห้ฟูมฟายราวกับจะขาดใจ ชายหนุ่มก็เหมือนว่าเป็นตัวของเขาเองนั่นแหละที่ไม่อาจทนได้ แดนนี่กัดฟันกรอดก่อนออกคำสั่งเสียงเข้ม
“หยุดร้องไห้! หยุดร้องไห้ได้แล้วเซียน่า” ถึงกระนั้นก็ยังยกมือเช็ดน้ำตาให้เธอ ก่อนใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวพูดกับอีกฝ่าย
“อย่าทำตัวเหมือนเด็ก! คุณคืออลิเซียน่า บรูโน จำไว้”
เขาผละตัวเองออกห่างแม้น้ำตาของหญิงสาวยังไหลอาบแก้ม แดนนี่รู้ว่าตนต้องพูดเพื่อช่วยให้เธอได้สติ มันอาจเป็นการทำร้ายเธอ แต่นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้อลิเซียน่ากลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง
เขารู้ว่ามันง่ายแค่ไหนที่เธอจะซ่อนอารมณ์ เธอเก่งเรื่องนี้มาก จังหวะนั้นสายตาของแดนนี่ก็เหลือบไปมองที่คอของหญิงสาวซึ่งยังคงมีเลือดไหลซึมออกมา
ตอนนี้เขาไม่อยากรู้สึกอ่อนแอ
“งานศพของโครี่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ คุณจะต้องไปกับฉันเซียน่า” แดนนี่บอกเธอและตัดสินใจจะเดินออกไปจากห้อง ทว่าขณะกำลังจะก้าวเท้าพ้นกรอบประตู ความรู้สึกบางอย่างกลับฉุดรั้งเขาเอาไว้ ชายหนุ่มหันหลังกลับไปมอง อลิเซียน่ายังคงนั่งกอดเข่าอยู่ที่เดิม แม้ไม่มีน้ำตาให้เห็นหรือได้ยินเสียงสะอื้น แต่แดนนี่ยังรับรู้ว่าเธอโศกเศร้าเพียงใด
สุดท้ายเขาก็ได้แต่บังคับให้ตัวเองรีบก้าวเดินต่อไป ทั้งที่ใจจริงเขาอยากวิ่งกลับไปหาเธอ แต่เขารู้ว่ามันจะทำให้เธออ่อนแอลงมากกว่าเดิม
อลิเซียน่าไม่ได้ยินเสียงปิดประตู อันที่จริงเธอไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าแดนนี่เพิ่งเดินออกไปจากห้อง ความรู้สึกภายในหัวใจของเธอราวกับถูกแช่แข็ง ร่างกายก็คล้ายจะหมดเรี่ยวแรงต่อสู้ หญิงสาวได้แต่นั่งนิ่งเหม่อลอย ความคิดของเธอล่องลอยพลอยนึกย้อนไปถึงอดีต
เมื่อนานมาแล้วอลิเซียน่าเคยถูกพ่อบังเกิดเกล้าขังไว้ในห้องมืด มันมืดสนิทจนทำให้เธอไม่รู้วันรู้คืน ไม่รู้ว่าอยู่ภายในนั้นนานเท่าใดแล้ว ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่ชั่วโมง สิ่งเดียวที่เธอรู้คือเสียงที่อยู่ในหัว และกลิ่นคาวของเลือด อลิเซียน่ารู้สึกเหมือนความมืดกำลังกลืนกินร่างของเธอซึ่งถูกผูกไว้กับโซ่ทั้งข้อมือและข้อเท้า
โซ่หนักกดทับข้อมือ เสียดสีกับผิวนุ่มสร้างความทรมานอย่างมาก แต่นี่คือการลงโทษของบิลลี่เพราะเธอไม่เชื่อฟังเขา และปฏิเสธที่จะฆ่าใครบางคนที่ทรยศแด๊ด
บิลลี่ลงโทษเธออย่างหนัก เนื่องจากเธอเป็นลูกสาวที่ไม่สามารถเอาชีวิตของใครบางคนได้ นั่นทำให้เขาอับอายขายหน้า เธอจึงโดนขังไว้ในห้องมืด สถานที่ซึ่งมีไว้เพื่อใช้ทรมานคนที่ปฏิเสธที่จะตอบคำถามเมื่อเขาเค้นเอาข้อมูล
เธอยังจดจำความหนาวเย็นซึ่งไหลผ่านเส้นเลือดได้ดี แต่เพราะเธอพยายามฮึดสู้พลางบอกให้ตนเองเข้มแข็งเข้าไว้ เธอคิดว่าตนเองพร้อมที่จะตายมากกว่าการใช้ชีวิตตามคำสั่งของแด๊ด แน่นอนว่าเธอสามารถทำร้ายคนอื่นได้ เธอสามารถทำร้ายพวกเขาได้ แต่เธอไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้ อลิเซียน่ารู้สึกว่านั่นมันเกินความสามารถ
กระทั่งจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงหนึ่ง ‘เซียน่า!’ ดังออกมาจากที่ไหนสักแห่งในห้องมืด มันเป็นเสียงที่คุ้นเคยจนทำให้เธอตกใจ
‘โครี่!’ เธอกรีดร้องด้วยความประหลาดใจระคนตื่นเต้น แต่แล้วก็คิดได้ว่าเธออาจเพ้อไปเองหรือไม่ก็หูแว่วคิดไปว่ามันเป็นเสียงของเขา ถึงกระนั้นก็ทำให้เธอยิ้มออกมา
‘คุณไม่ได้จินตนาการไปเอง เซียน่า!’ เขาทำเสียงฮึดฮัดด้วยเข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังคิด
‘แล้วฉันจะได้ยินเสียงนายได้ยังไง’ อลิเซียน่าสงสัย
‘ฉันแอบติดตั้งสปีกเกอร์ไว้ในห้องนั้นอย่างลับ ๆ หลังจากรู้ว่าแด๊ดของคุณจะพาคุณไปฆ่าใครบางคน’
อลิเซียน่าอ้าปากค้างหลังจากได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
‘แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไม่ฆ่าเขา’
อลิเซียน่าเอ่ยถาม โครี่จึงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
‘คุณไม่สามารถฆ่าใครได้นอกจากหุ่น’ เขาหัวเราะ พยายามเบี่ยงเบนความคิดของหญิงสาวจากความทรมานที่เธอกำลังเผชิญ
เมื่อได้ยินดังนั้นหูของอลิเซียน่าก็แดงด้วยความอับอาย แต่เขาพูดถูก! เธอไม่สามารถฆ่าใครได้
‘นาย... ผิดหวังไหม’ อลิเซียน่าถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะแด๊ดดูผิดหวังมาก จนนำมาสู่บทลงโทษครั้งนี้ เธอจึงกลัวว่าโครี่อาจผิดหวังในตัวเธอเช่นกัน
‘การฆ่าใครบางคน... ไม่ได้น่าภูมิใจเซียน่า!’
เสียงของเขาราบเรียบ มันสะท้อนก้องในห้องว่างเปล่า เธอยกยิ้มขึ้นมาหลังจากได้ยิน โครี่รู้ว่าควรใช้คำพูดไหนเพื่อปลอบใจเธอ
‘เข้มแข็งนะเซียน่า!’ โครี่พูดให้กำลังใจ มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้ เพราะเขาไม่ได้มีอำนาจใด ๆ
‘ฉันจะยังคงแข็งแกร่งตราบใดที่นายอยู่กับฉันโครี่’ อลิเซียน่ารับปากเสียงหนักแน่น
‘ฉันจะอยู่กับคุณเสมอ’ เสียงตอบกลับเหมือนเป็นคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ
- ผู้เขียน
