"จะมองหน้าฉันอีกนานไหม" เสียงฉันเอ่ยถามคนตรงหน้าออกไป เพราะไม่ว่าจะหันไปกี่ครั้งก็เจอสายตาแพทริคที่จ้องมองอยู่ โดยตอนนี้เราสองคนกำลังทานข้าวที่ร้านอาหารของห้างดังแถวมหาลัยฉัน
"เธอนี่...มองไม่เบื่อเลยนะ" ตั้งแต่เจอกัน เขาเอาแต่พูดจาแบบนี้ใส่ไม่หยุด แล้วไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมใช้คำพูดที่เหมือนจะสนิทกันมากขึ้น เอาจริง ๆ พวกเราเริ่มไม่ใช้คำเป็นทางการตั้งแต่วันที่เขามาส่งยังคอนโดแล้วแหละ
"หยุดสักที" ฉันไม่ได้เขินนะ รู้สึกเหนื่อยใจกับอีกคนมากกว่า
"หึ" แพทริคก็ยิ้มออกมาราวกับพอใจที่ได้กวนประสาทฉัน
ซึ่งเอาจริง ๆ อยู่กับเขามันไม่แย่นะ ถึงกวนประสาทแต่ไม่ได้น่ารำคาญอะไร อาจจะมีเหนื่อยใจไปบ้าง...แต่แค่นิดหน่อย
"ว่าแต่..."
"...ฉันถามอะไรเธอหน่อยสิ"
"..." ฉันก็เงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูง
"เธอ...เป็นคู่หมั้นลูกชายสส.เทพบดินทร์จริงเหรอ"
พรึบ คำถามของอีกคนทำเอาฉันชะงักนิ่งไปทันที
"ถ้าไม่อยากตอบ..."
"จริ
