"หวัดดี"
"..." ฉันก็นิ่งมองเจ้าของใบหน้าหล่อที่ยืนส่งยิ้มให้
"ไม่ทักทายกลับหน่อยเหรอ"
"คุณมีอะไร" ฉันถามออกไปเสียงเรียบ ตอนนี้เหนื่อยมาก ไม่อยากจะมาอะไรกับเขาเลย ฉันอยากพัก
"คุณลืมนัดผม?"
"นัด?"
"วันนั้น..."
"...คุณบอกจะเลี้ยงข้าวผมตอบแทนที่มาส่ง"
"..." แล้วฉันก็ต้องนิ่งไปอย่างพยายามทบทวน
'ให้ฉันจ่ายค่าทางด่วนแล้วกันนะคะ'
'ไม่เป็นไรครับ'
'แต่ว่า...'
'ถ้าคุณอยากตอบแทนผม ก็เปลี่ยนเป็นเลี้ยงข้าวแทนสิ'
'อืม ก็ได้'
จริงด้วย...ฉันเคยรับปากเขาไว้จริง ๆ
"วันนี้ฉันไม่สะดวก" ฉันบอกคนตรงหน้าออกไปอย่างเหนื่อยล้า
"คุณ...ไม่สบายเหรอครับ" ปากหนาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
"ค่ะ พอดี...ฉันไม่ค่อยสบาย" ฉันตัดสินใจที่จะบอกออกไปแบบนั้นเพื่อตัดปัญหา
"งั้นผมไม่กวนคุณก็ได้"
"ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินหนีออกไป แต่...
"พักผ่อนให้เต็มที่นะครับ..."
"...แล้วเจอกัน" คนตัวสูงยิ้มเอ่ยบ
