BAD OBLIGATION 9 อย่ารักเขา

1758 คำ

มือหนาของคนตัวสูงขยับสแกนคีย์การ์ดคอนโดด้วยท่าทีปกติหลังเขากลับจากร้านเหล้าชื่อดัง "เธอ!" แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในห้องหรู เจ้าของใบหน้าหล่อก็ต้องชะงักมองร่างบางที่นั่งรออยู่บนโซฟากลางห้อง "..." ส่วนริชชี่ก็นิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมา "นี่มันอะไรกันวะ!" "ฉันต้องมาอยู่กับนายที่นี่" "ว่าไงนะ!" พูดจบ สองเท้าหนาก็เดินตรงไปยังคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ทันที หมับ! "จะท้าทายกันไปถึงไหนวะริชชี่!" มาร์ตินเดินเข้าไปกระชากถามคนตรงหน้าน้ำเสียงโกรธปนหงุดหงิดสุดขีด "พ่อฉันให้มาอยู่กับนาย" "อย่าอ้างพ่อเธอนักเลย อยากมาเองจนตัวสั่นมากกว่า" "อย่าหลงตัวเองนักเลย" "หลงตัวเองงั้นเหรอ...หึ!" พรึ่บ มือหนากระชากแขนเล็กเข้าหาตัวด้วยสีหน้าดุเดือด "ถ้าไม่อยากให้ฉันคิดแบบนั้นก็ออกไปดิวะ ออกไป!" "..." ทว่าริชชี่ก็ยืนนิ่งไม่ตอบหรือแสดงท่าทีใด ๆ ออกมา "เธอนี่แม่ง..." "...จะทำให้ฉันหงุดหงิดไปถึงไหนวะ! แม่งเอ๊ย...น่ารำคาญ!!" ปากหนาตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธจัด เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ตอนนี้เหมือนหญิงสาวตรงหน้าจะเริ่มล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวเกินไป "อยากอยู่นักก็อยู่ไป" ว่าแล้ว เจ้าของร่างสูงจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องทันทีด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด ขณะเดียวกันนั้น...ริชชี่เองก็ได้แต่ยืนเม้มปากแน่นพลางนึกถึงคำที่ถูกตะคอกใส่ 'เธอนี่แม่ง...' '...จะทำให้ฉันหงุดหงิดไปถึงไหนวะ! แม่งเอ๊ย...น่ารำคาญ!!' ตึก... หญิงสาวตัดสินใจจะเดินออกจากห้องไปเพราะไม่ต้องการอยู่ที่นี่ต่อเช่นกัน แต่... 'อย่ากลับมา จนกว่าฉันจะบอกให้แกกลับ' คนตัวเล็กยืนนิ่งชะงักเท้าไปกับคำพูดของพ่อตัวเองที่ฉายเข้ามาในหัว ถ้าเธอกลับตอนนี้...มันก็จะมีปัญหาตามมา เธอรู้...ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าขัดคำสั่งพ่อ เธอรู้... เพียะ! 'ฉันบอกแล้วไง อย่าเข้าไปสร้างความวุ่นวาย...' '...อย่าให้ฉันรู้อีก' ภาพความทรงจำที่แสนเจ็บปวดถูกฉายอยู่ในหัวร่างบาง ตอนนั้นโดนคนเป็นพ่อตบหน้าและต่อว่าที่เธอขัดคำสั่งเข้าไปในห้องทำงานของท่านจนเผลอทำเอกสารบางอย่างเปื้อน ซึ่งเป็นความผิดของเธอจริง ๆ นั่นแหละ แต่ถึงยังไง...มันก็เหมือนกลายเป็นแผลในใจของหญิงสาวไปแล้วเช่นกัน ไม่เพียงเท่านั้น... 'แกเป็นลูกฉัน ก็ต้องทำตามที่ฉันบอก...' '...อย่าคิดขัดคำสั่งหรืออกตัญญู ที่ฉันทำไปทั้งหมดมันเพื่อแม่แก ตัวแก แล้วก็น้องแกทั้งนั้น' พรึ่บ... สุดท้ายเจ้าของใบหน้าสวยก็ทำได้แค่เพียงนั่งลงบนโซฟา ไม่สามารถจะออกไปได้ เธอขัดคำสั่งพ่อตัวเองไม่ได้ เพราะสิ่งที่ต้องเจอ...มันไม่ใช่แค่โดนตบหรือต่อว่า แต่มีอะไรที่มากกว่านั้น แล้วถ้าพ่อไม่พอใจ...เธอเองก็จะมีปัญหาไปด้วย ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่นี้...ได้แค่ทนต่อไป ทั้งที่ไม่ได้...อยากทน เช้าวันต่อมา... "อื้อ..." คนตัวเล็กค่อย ๆ บิดกายลุกขึ้นจากเตียงหรูขนาดใหญ่ที่มีเพียงแค่เธอนอนตามลำพังตลอดทั้งคืน...เพราะเจ้าของห้องไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาเลยแม้แต่น้อย "ช่างเถอะ" ปากบางเอ่ยพร้อมกับเดินไปอาบน้ำแต่งตัวจะได้ทำอาหารเช้ากิน ไม่นานหญิงสาวก็ออกมาจากห้องน้ำ เธอเปิดประตูห้องหมายจะเดินเข้าไปยังครัว แต่ในขณะนั้นเอง... คร่อกฟี้ ~ เธอเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น ทำให้ใบหน้าสวยชะงักหันไปมองตามเสียงแล้วก็ต้องนิ่ง "มาร์ติน..." ร่างบางเอ่ยออกมาเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคนตัวสูงที่นอนขดอยู่บนโซฟาหรู นี่เขากลับมานอนที่นี่งั้นเหรอ? เธอได้แต่สงสัยอยู่เงียบ ๆ ในใจ ก่อนจะส่ายหน้าไม่สนใจ ช่างสิ เขาจะกลับหรือไม่กลับก็ช่าง พอคิดได้แบบนั้น ริชชี่เลยตัดสินใจหมุนตัวเดินไปยังครัวเพื่อทำอาหารเช้ากินทันที ซ่าา! ซ่าาา ~ แม่ครัวสาวหน้าสวยยืนทำสปาเกตตีของโปรดตัวเองด้วยความชำนาญ เพราะเวลามีอะไรไม่สบายใจ เธอมักจะลงมือทำอาหารเพื่อดึงความสนใจจากสิ่งต่าง ๆ ทำให้เป็นคนหนึ่งที่มีฝีมือเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย "อื้ม โอเคแล้ว" ปากเล็กเอ่ยออกมาหลังจากที่ชิมอาหารตรงหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกพอใจในรสชาติ พรึ่บ พรึ่บ... มือเรียวก็จัดการนำสปาเกตตีเทลงบนจานหรูพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปเล่น น่ากินชะมัด... "..." หญิงสาวยิ้มออกมาด้วยใบหน้ามีความสุขกับภาพอาหาร ซึ่งในตอนนั้นเอง... "กลิ่นอะไรวะ" เสียงทุ้มของใครบางคนก็ตะโกนขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ลุกเดินตรงมายังคนตัวเล็กในครัว "เธอ...ทำอะไรกับครัวห้องฉัน" ใบหน้าหล่อมองหน้าถามร่างบาง "อาหาร" ริชชี่ตอบกลับ "อาหารอะ..." ยังไม่ทันที่ปากหนาจะถามจบ ดวงตาคมก็ก้มลงไปมองยังจานที่ถูกวางอยู่ "...สปาเกตตี?" เขาเอ่ยออกมาก่อนจะเงยหน้ามองริชชี่อีกครั้งอย่างไม่อยากเชื่อ "อย่างเธอเนี่ยนะ ทำเป็น?" "..." คนตัวเล็กก็ยืนนิ่งไม่ตอบ "หึ จะกินได้รึเปล่าเหอะ" พูดจบ มาร์ตินพลันถือวิสาสะหยิบจานขึ้นตักสปาเกตตีเข้าปากด้วยท่าทีปกติ แต่แล้วสีหน้าของเขาก็ต้องชะงักเปลี่ยนไป อร่อย ใช่ มันเป็นรสชาติที่พอดี ไม่ได้แย่อย่างที่เขาคิดเลยแม้แต่น้อย "เป็นไง" หญิงสาวอดที่จะถามออกไปไม่ได้ "หึ ไม่เห็นจะอร่อย..." "...รสชาติแทบกินไม่ได้" มาร์ตินก็ยังคือมาร์ติน เขาเลือกที่จะตอบอีกคนไปตรงข้ามกับความจริงเพื่อจะทำให้เธอรู้สึกไม่ดี "อืม งั้นก็เอามา" "เออ เอาไปสิ ใครจะอยากกิน!" ว่าแล้ว มือหนาจึงกระแทกจานลงบนโต๊ะอย่างแรงก่อนเดินออกไปโดยมีสายตาของริชชี่ที่มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยความรู้สึกชินชากับแรงอารมณ์ แต่ที่แปลกใจอยู่ไม่น้อยก็คือ...ทำไมเขาถึงกลับมานอนที่คอนโดทั้งที่รู้ว่ามีเธออยู่ ตอนแรกคิดว่าเจ้าตัวจะไปนอนที่อื่นซะอีก แอด! ประตูห้องนอนหรูถูกเปิดออกมาพร้อมกับท่าทีและสีหน้าเอาเรื่องของคนตัวสูง "ริชชี่!" ตึก ตึก! "เธอมาย้ายของในห้องน้ำฉันเหรอวะ!" ใบหน้าหล่อตะคอกถามคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิด "ก็ฉันหยิบไม่ถึง" "หยิบไม่ถึง...ก็กลับไปห้องตัวเองดิวะ จะมาอยู่ที่นี่ทำไม" "ฉันว่าฉันพูดไปแล้วนะ ว่าเพราะอะไรถึงต้องมาอยู่ที่นี่" หมับ! มือหนาเลื่อนเข้าไปกระชากแขนเล็กทั้งสองไว้แล้วบีบแน่น "ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไร..." "...ก็กลับไปซะ นี่มันห้องของฉัน!" "ฉันรู้ ฉันเองก็ไม่ได้อยากอยู่" "งั้นกลับไปดิ ไม่อยากอยู่ก็กลับไป..." "...ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ! มันน่าหงุดหงิด" "..." ทว่าริชชี่ก็นิ่ง "กลับไปซะ ถ้าฉันกลับมาอีกครั้ง..." "...ต้องไม่เห็นหน้าเธอแล้ว รู้ไว้!" พูดจบ สองเท้าหนาก็เดินออกจากห้องไปทันที โดยทิ้งให้ร่างบางยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างนั้น... "แล้วฉัน...ทำอะไรได้บ้าง" ผ่านไปสักพัก "เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วน่า" เดลหันมาเอ่ยขณะที่เราสองคนกำลังเดินซื้อของอยู่ในร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตใต้คอนโดมาร์ติน ฉันเป็นคนโทรตามให้มาเดินเป็นเพื่อนเองนี่แหละ เพราะรู้สึกอึดอัดจนอยากเล่าให้ใครสักคนฟังละมั้ง "ฉันอยากมีพ่อแบบเธอจัง" ก่อนพูดออกไปพร้อมยิ้มบาง ๆ รู้สึกอิจฉาเพื่อนจังที่มีพ่อแสนดีคอยดูแลและตามใจอยู่ตลอด แม้ว่ายัยเดลจะดื้อแค่ไหน แต่ท่านก็ยังคอยให้ความรักความอบอุ่นอยู่เสมอ ผิดกับ...พ่อฉัน "ไม่เอาน่า อย่าคิดแบบนั้นสิ" "ฉันเหนื่อยจังเลยอะ เป็นฉัน...ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้" "ไหวไหมริช" ใบหน้าเล็กหันมามองหน้าถามฉันด้วยแววตาเป็นห่วง "มันก็ไหวแหละ ถ้ามีใครสักคนเข้าใจ" ฉันบอกออกไป เพราะในตอนนี้...มันเหมือนไม่มีใครเข้าใจหรือห่วงใยอะไรเลย ทั้งพ่อแม่ หรือแม้กระทั่งคู่หมั้น...ก็ยังคอยพูดทำร้ายจิตใจกันไม่หยุด "เธอ..." "...รักพี่มาร์ตินไหม" คำถามของเดลทำเอาฉันชะงักไป "ริช..." "ไม่รู้สิ สำหรับฉัน...ต่อให้รักหรือไม่รักมันก็ไม่สำคัญเลย เพราะสุดท้าย...ฉันต้องหมั้นและแต่งงานกับเขาอยู่ดี" "ไม่ได้สิ ถ้าไม่ได้รักกัน วันหนึ่งคงต้องหย่า" "หย่างั้นเหรอ...จะได้แต่งรึเปล่าเถอะ" "หือ?" คนตรงหน้ามองมาอย่างงุนงง "ไม่รู้สิ ฉันเองก็ยังไม่รู้เลย..." ว่าจะอดทนได้ถึงวันนั้นรึเปล่า "...มันจะเป็นยังไงต่อไป" "ถ้าเธอยังไม่แน่ใจก็ไม่เป็นไร แต่ว่าริช" "ฮะ" "ฉันรู้ว่ามันอาจจะยากนะ แต่ถ้าเป็นไปได้..." "...อย่ารักพี่เขา อย่ารักพี่มาร์ติน" หลังแยกย้ายกับเดล ฉันก็เดินถือถุงที่ซื้อของมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตตรงไปยังห้องหรูที่อยู่ด้านริมสุดของคอนโด มันสูงและเป็นส่วนตัวมากที่สุด ก็นะ... เขาเป็นถึงลูกสส.ผู้ทรงอิทธิพลเลยนี่ พรึ่บ ในขณะที่ฉันกำลังจะหยิบคีย์การ์ดขึ้นมา อยู่ ๆ คำพูดของเดลก็ฉายเข้าในหัว 'ฉันรู้ว่ามันอาจจะยากนะ แต่ถ้าเป็นไปได้...' '...อย่ารักพี่เขา อย่ารักพี่มาร์ติน' "..." ฉันได้แต่ยืนนิ่งไปกับคำพูดพวกนั้น อย่ารักเขาน่ะเหรอ หึ...ฉันคอยเตือนตัวเองอยู่ตลอดนั่นแหละ เพราะรู้ดีว่า...ถ้าเมื่อไหร่ที่รักเขา ฉันจะต้องเจอกับความเจ็บปวดมากแค่ไหน ดังนั้นขอละนะหัวใจ...อย่าไปรักคนสารเลวแบบหมอนั่นเลย "อย่า..." ฉันเผลอเอ่ยบอกตัวเองออกมาก่อนจะพยายามเลิกสนใจอะไรพวกนั้น "ช่างเถอะ" ติ๊ด ติ๊ด แอดดด... "อ๊ะ~ พี่มาร์ติน..." "!!"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more