ตอนที่ 4

1002 คำ
“น่ารำคาญชะมัด...” หนุ่มหล่อระเบิดลมหายใจออกมาหนักๆ จากนั้นก็พยุงแกมลากร่างอรชรของรำไทยไปยัดใส่รถสปอร์ตเปิดประทุนของตัวเอง ภามินปิดประตูรถแรงๆ ก่อนจะกระโดดขึ้นรถและขับเข้าไปในบ้านที่อยู่ห่างจากรั้วเข้าไปเป็นร้อยๆ เมตรด้วยความเดือดดาล แต่ก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้อยู่ดีว่าเขาเดือดดาลใครมากกว่ากัน ระหว่างแม่สาวน้อยรำไทยแสนงามคนนี้ หรือว่าตัวเอง? เพียงแค่อึดใจเดียวรถสปอร์ตสีดำคันงามที่ขับด้วยความเร็วสูงก็เคลื่อนจากหน้ารั้วมาหยุดที่หน้าตึกใหญ่ของคฤหาสน์อิสรเกษม คนตัวโตดับเครื่องรถเปิดประตูออกและรีบก้าวลงไปทันที โดยไม่คิดจะหันมาพูดอะไรกับหล่อนเลยแม้แต่คำเดียว รำไทยนั่งอึ้งอยู่นานกว่าจะก้าวลงมาจากรถได้ “ไม่ได้ไปทำงานหรือพ่อภาม” เสียงนุ่มอบอุ่นที่หล่อนจำได้ดีว่าเป็นเสียงของคุณน้าพราวฟ้าดังขึ้นด้านใน และมันก็ทำให้รำไทยเป่าปากออกมาด้วยความโล่งอกเลยทีเดียว ในที่สุดก็ไม่ต้องเคว้งคว้างแล้วเรา... “ผมลืมเอกสารสำคัญเอาไว้น่ะครับ ก็เลยรีบกลับมาเอา...” ภามินรีบก้าวเท้าขึ้นบันได แต่แล้วก็ชะงักและหันหน้ากลับมาหามารดาที่นั่งอยู่ในห้องโถงอีกครั้ง “มีแขกคุณแม่มาครับ อยู่หน้าตึกแนะ” “ใครหรือพ่อภาม” พราวฟ้าละสายตาจากคู่มือทำขนมหวานขึ้นมองบุตรชายด้วยความสงสัย ภามินแค่นยิ้มน้อยๆ “ก็คุณแม่นัดใครไว้ล่ะครับ” พูดจบก็ก้าวขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับมาตอบคำถามใดๆ ของมารดาอีกเลย “คนที่นัดไว้หรือ? หนูรำไทยกับหนูมารัน...” เจ้าของบ้านวัยกลางคนระบายยิ้มออกมา และรีบลุกขึ้นยืน กำลังจะเดินออกไปหน้าตึกแต่ร่างอรชรของรำไทยที่เดินกะโผลกกะเผลกก็ปรากฏตัวขึ้นซะก่อน พราวฟ้าฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “หนูรำไทย... มานี่มานั่งกับน้านี่จ้ะ” พร้าวฟ้ารีบชักเชิญเสียงตื่นเต้น รำไทยยกมือไหว้ด้วยความอ่อนน้อม ขณะลากสังขารที่ยังเจ็บอยู่มาทรุดนั่งลงตรงหน้าของพราวฟ้าได้สำเร็จ “ขาหนูเป็นอะไรไปล่ะ ทำไมเดินกะเผลกพิกล” รำไทยยิ้มบางๆ ส่ายหน้าน้อยๆ “อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ แต่ไม่เป็นอะไรแล้ว” พราวฟ้าพยักหน้ารับ ก่อนจะทำท่าชะเง้อชะแง้ราวกับมองหาใครบางคน “แล้วนี่หนูรันไม่มาพร้อมกันหรอกเหรอ” คำถามของสตรีต่างวัยตรงหน้าทำเอารำไทยถึงกับต้องก้มหน้าหลบตาเลยทีเดียว “เอ่อ... คุณรันจะตามมาทีหลังค่ะ” “แต่หนูรันต้องไปทานข้าวกับพ่อโรมเย็นนี้นี่นา... แล้วจะมาทันเหรอ” เสียงของพราวฟ้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง รำไทยฟังแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิดนัก แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น “คุณรันบอกว่าให้หนูไปแทนค่ะ เธอฝากของมาให้คุณโรมพัทด้วย” คำตอบของรำไทยไม่ได้ทำให้แค่พราวฟ้าต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจคนเดียว แต่ผู้ชายที่พึ่งเดินลงมาจากบันไดก็ถึงกับต้องเหลียวมองด้วยอีกคน “หนูหมายความว่ายังไงจ๊ะ น้างงจังเลย...” “เอ่อ...” “อย่าบอกนะว่าที่มานี่จะมาเป็นตัวแทนของน้องรันไปดินเนอร์กับพี่โรมน่ะ...” เสียงกระด้างของภามินที่ดังขึ้นที่ปากประตูห้องโถงทำให้สองสาวต่างวัยหันขวับไปมองพร้อมๆ กับ และก็ได้เห็นความเหยียดหยาม ดูแคลนบนใบหน้าหล่อเหลานั้นเต็มๆ ตา “ทุเรศสิ้นดี...” “ทำไมว่าน้องแบบนั้นล่ะพ่อภาม น่าเกลียดจังเลย” พราวฟ้าเห็นรำไทยหน้าซีดเผือดก็รีบเอ็ดตะโรบุตรชายคนเล็กทันที แต่เจ้าหมอนี่มันยอมฟังใครที่ไหนกันล่ะ ไม่รู้ตอนตั้งท้องหล่อนเผลอกินอะไรแสลงเข้าไป พ่อนี่ถึงได้เอาแต่ใจสุดฤทธิ์สุดเดชแบบนี้ “ความจริงไม่ใช่สิ่งน่าเกลียดนี่ครับ แต่คนที่ทำเป็นหงิมๆ ติ๋มๆ แต่ข้างในเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานมากกว่าครับที่น่าเกลียด ผมไปล่ะ” ภามินพูดทิ้งท้ายเอาไว้ได้อย่างเจ็บแสบ ก่อนจะพาตัวเองเดินหายออกไป เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มและเคลื่อนตัวออกไปทำให้หล่อนรู้ว่าจอมมารไปแล้ว พราวฟ้าถอนใจออกมาด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะหันไปปลอบใจรำไทยที่นั่งตาแดงๆ อยู่ข้างๆ ด้วยความสงสารสุดกำลัง “อย่าคิดมากเลยนะหนูรำไทย ลูกชายของน้าคนนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ ปากร้ายไปเรื่อย แต่เขาไม่มีอะไรหรอกนะ เป็นคนใจดีมากอีกต่างหาก” แม้จะไม่เห็นว่าภามินจะมีจิตใจดีอย่างที่พราวฟ้าสาธยายแค่ไหน แต่รำไทยก็เก็บความคิดนั้นเอาไว้แต่เพียงในใจ ก่อนจะพยักหน้ารับน้อยๆ ด้วยความเซื่องซึม “หนูไม่ติดใจอะไรหรอกค่ะ” “แล้วนี่บอกได้ไหมว่าทำไมหนูรันถึงส่งหนูมาแทนล่ะ ในเมื่อหนูรันต่างหากที่เป็นคู่หมั้นของพ่อโรม ไม่ใช่หนูสักหน่อย รำไทย...” หญิงสาวก้มหน้านิ่งอยากจะบอกอยากจะพูดทุกอย่างออกไปแต่ก็ทำไม่ได้จำต้องเก็บไว้ในใจอย่างเดียว “หนูก็ไม่ทราบหรอกค่ะ คุณรันบอกเพียงแต่ว่าจะตามมาทีหลัง และให้หนูไปพบคุณโรมพัทแทนค่ะ แต่เธอฝากของมาให้คุณโรมพัทด้วยนะคะ เหตุผลของการกระทำทุกอย่างของคุณรันน่าจะอยู่ในนั้นค่ะ” แม้จะเป็นเพียงแค่การสันนิษฐานแต่มันก็ทำให้พราวฟ้าคล้อยตามได้
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม