“ปละ เปล่าหรอกค่ะ แต่... หนูคิดว่าคุณภามคงไม่อยาก... เอ่อ คงไม่ว่างน่ะค่ะ”
“ว่างสิ เอาอย่างนี้ หนูบอกตาภามว่าน้าสั่งก็แล้วกัน”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่จ้ะหนูรำไทย บอกตาภามแบบที่น้าบอกนะ”
ในที่สุดก็ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว ทำไมนะ ทำไมยิ่งหล่อนพยายามอยู่ให้ห่างภามิน แต่ทุกๆ สถานการณ์รอบข้างกลับบีบให้หล่อนต้องอยู่ใกล้เขาตลอดเวลาแบบนี้ด้วย
“ค่ะ คุณน้า”
แล้วรำไทยก็พาร่างบอบบางที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าของตัวเองเดินจากไป โดยหารู้ไม่ว่าสองสาววัยกลางคนที่นั่งอยู่ด้านหลังกำลังเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“เมื่อไหร่หนูรำไทยจะลงเอ่ยกับตาภามสักทีนะ ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจัดงานแต่งให้พร้อมๆ กับตาโรมกับหนูรันเลย” พราวฟ้าพูดขึ้นอย่างมีความหวัง
“อีกไม่นานหรอกค่ะ คุณผู้หญิงไม่เห็นหรือคะว่าสองวันมานี้คุณภามค้างที่บ้านตลอดเลย ไม่เห็นออกไปที่เพนท์เฮ้าส์เลยสักคืน”
“ก็ตาภามลาพักร้อน ก็คงอยากอยู่บ้านมั้ง”
“ไม่จริงหรอก
