พราวฟ้ากับป้าทับทิมมองจานขนมจ่ามงกุฎที่รำไทยนำมาวางไว้ตรงหน้าด้วยความชื่นชม จากนั้นจึงหันไปมองดวงหน้าที่หวานฉ่ำไม่แพ้ขนมของคนทำด้วยความชื่นชมไม่แพ้กัน
“น้าไม่เคยเห็นใครปั้นขนมจ่ามงกุฎได้สวยงามเท่าหนูรำไทยมาก่อนเลย”
“นั่นสิคะ อิฉันก็พึ่งเคยนี่แหละค่ะ ยังเด็กอยู่แท้ๆ แต่ฝีมือเทียบชั้นปรมาจารย์ได้เลย”
ทับทิมสนับสนุนขึ้นอีกเสียง และนั่นก็ทำให้เจ้าของฝีมืออย่างรำไทยยิ้มเกลื่อนดวงหน้า ก่อนจะรีบถ่อมตน
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะน้าพราวป้าทับทิม ฝีมือของหนูยังห่างชั้นจากคำว่าปรมาจารย์มากค่ะ”
“อย่าถ่อมตัวเลยหนูรำไทย รู้ไหมว่าน้าอยากได้หนูมาเป็นสะใภ้เล็กเหลือเกิน”
คำพูดที่บอกความต้องการชัดเจนของพราวฟ้าทำให้รำไทยแก้มแดงระเรื่อ ต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาของสองหญิงสูงวัยมองฝ่ามือของตัวเองที่ประสานกันอยู่ที่ตักด้วยความขัดเขิน หัวใจสาวเต้นระรัวราวกับกลองที่กำลังถูกกระหน่ำทุบตี
“เอ่อ คือว่าหนู...”
พราวฟ้าก
