เช้าวันต่อมากลางโต๊ะอาหารพราวฟ้าก็เอ่ยถามป้าทับทิมขึ้นเมื่อไม่เห็นบุตรชายตัวดีของตนเองลงมาร่วมโต๊ะอาหารเหมือนเช่นทุกวัน
“แม่ทับทิมเห็นตาภามหรือเปล่า สายแล้วยังไม่ยอมลงมาอีก”
“รายนั้นออกไปทำงานตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันเลยค่ะ”
คำตอบจากปากของป้าทับทิมทำเอาพราวฟ้าเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย
“แล้วทำไมต้องรีบไปเร็วขนาดนั้นด้วยล่ะ ตาภามนี่ทำตัวแปลกขึ้นทุกวัน”
“นั่นน่ะสิคะ อิฉันถามก็บอกว่าเบื่อขี้หน้าคน... ไม่รู้เบื่อขี้หน้าใคร...”
คำพูดของป้าทับทิมทำให้คนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับพราวฟ้าอย่างรำไทยต้องรีบก้มหน้าซ่อนน้ำตาเอาไว้ทันที ทำไมหล่อนจะไม่รู้ล่ะว่าภามินหมายถึงใคร เขาเกลียดหล่อน เกลียดหล่อนจนไม่อยากจะเห็นหน้าด้วยซ้ำไป คนใจร้าย ทำไมจะต้องทำร้ายกันมากมายแบบนี้นะ แค่ไม่รักหล่อนแค่นี้หล่อนก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำมากกว่านี้หรอก ไม่จำเป็นเลย หญิงสาวร่ำไห้ด้วยความทุกข์ทรมานใจอยู่ภายในอก
“ลูก
