“คุณภาม...”
น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ทะลักออกมาอาบแก้ม หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าหล่อนทำผิดอะไรนักหนา ภามินถึงได้จ้องจะด่าจะว่าหล่อนมันเสียทุกวินาทีแบบนี้ หรือว่าหล่อนควรจะไปจากที่นี่สักที เขาคงเกลียดหล่อนมากจนไม่อยากจะให้หล่อนอยู่ใกล้เลยสินะ
“ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ”
ชายหนุ่มแค่นยิ้มและก้มหน้าต่ำลงไปหา แม้จะในยามที่เดือดดาลอยู่แบบนี้ แต่เขาก็ยังปรารถนารำไทย ยังต้องการจะจูบปากอิ่มเต็มของหล่อน ปากหวานๆ ที่เขาชิมมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว และแต่ละครั้งมันก็เต็มไปด้วยความหวานฉ่ำที่เพิ่มปริมาณขึ้นเรื่อยๆ เขาต้องการ...ต้องการจะจูบ ต้องการจะขยี้ปากอิ่มของรำไทยเดี๋ยวนี้
“อย่า... อย่าค่ะ...”
ภามินไม่สนใจ เขาไม่คิดจะสนใจใส่ใจกับคำทัดทานใดๆ ของหญิงสาวอีกวินาทีนั้นริมฝีปากร้อนรุ่มของเขาประกบลงบนกลีบปากอิ่มสีแดงระเรื่อที่ยังไม่คลายช้ำของรำไทยอย่างหนักหน่วง ดุดัน และเต็มไปด้วยความหิวกระหาย เขาตะโบมจูบ ขยี้บี้
