เหมือนกระแสไฟพุ่งเขาสู่หัวใจ มันมีเยื่อใยบางอย่างที่ดิมิทรีไม่สามารถรู้ได้ แต่...เขาจะต้องค้นหาว่าทำไม? ถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาปุปปัป
มือแข็งแรงโอบรัดลำตัวอ้วนกลม เขาจรดปลายจมูกบนพวงแก้มอิ่มของเด็กหญิง ความรู้สึกเต็มตื้นและอบอุ่น แผ่กระจายโอบล้อมรอบตัวเมื่อมีเด็กหญิงแปลกหน้าอยู่ในอ้อมกอด
“ไปเถอะ บ้านอยู่ไกลไหม? ลุงจะได้เอารถยนต์ไปส่ง” ดิมิทรีช้อนอุ้มร่างอวบอ้วนของนัชชาวี เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนและโบกมือเรียกการ์ดคู่ใจ “ของที่สั่งได้ครบไหม? เอามาสิ ขอกุญแจรถยนต์ด้วยฉันจะขับเอง”
“ลุงขา ไม่ต้องเอารถไปหรอก บ้านดีม่าอยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้างนี้เอง รถยนต์เข้าไม่ได้และอีกอย่างดีม่าจะไปหามัม อยู่ในตรอกตรงนั้นเองค่ะ” นิ้วอ้วนป้อมชี้ไปข้างหน้า ริมฝีปากอิ่มย้อยขยับพูด และชายหนุ่มพยักหน้ารับด้วยดี
“เดินตามมาแล้วกัน อย่าลืมของที่สั่งล่ะ” ดิมิทรีย้ำแล้วย้ำอีก เขาพึ่งรู้สึกว่าการมีเด็กๆ ก็ไม่ใช่เรื่อ
