ดิษกรย์ไม่ยอมให้ลัลน์ลลินเบือนหน้าหนี มือใหญ่จับปลายคางมนบีบไว้แน่นขณะบังคับให้หันมามองสบตากัน แม้จะถูกหญิงสาวจ้องมองด้วยแววตาชิงชัง กระนั้นก็ยังดีกว่าหันหน้าหนี
“แน่นอนว่าพวกคุณช่วย...ช่วยทำให้พ่อของผมตัดสินใจฆ่าตัวตาย ก่อนที่พวกคุณจะฮุบทุกอย่างที่เป็นของพวกเราไป”
“เมื่อความจริงปรากฏ คุณจะเสียใจที่ตัดสินว่าครอบครัวของฉันเป็นคนผิด”
“ความจริงก็คือพวกคุณเป็นฆาตกรทางอ้อม ที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งต้องตาย”
“หยุดพล่ามได้แล้วคุณดิษกรย์”
ลัลน์ลลินตวาดลั่น ผลักร่างใหญ่ให้ถอยออกห่าง ในวันนี้เธอหมดสิทธิ์หนีจากซาตาน แต่ยังมีวันพรุ่งนี้และวันอีกต่อๆ ไป สักวันจะเป็นวันของเธอที่หลุดจากกรงเล็บของดิษกรย์ไปได้
ราวกับอ่านใจของเชลยสาวออก เมื่อเจ้าของนัยน์ตาคมกริบกระตุกยิ้มตรงมุมปาก เค้นเสียงขู่ให้ลัลน์ลลินต้องขนลุกด้วยความสะพรึงกลัว
“ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดหาหนทางหนี ถ้าคุณอยากหนีก็เช
