ลัลน์ลลินหนีเข้ามาในตัวบ้านได้แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา นั่งไขว่ห้างเปิดทีวีดูละครตอนค่ำอย่างสบายใจเฉิบ ในตอนแรกนั้นคิดว่าจะล็อกประตูบ้านไม่ให้ดิษกรย์เข้ามาชำระคดีกับเธอได้ แต่คิดๆ ไปแล้วก็คงเสียเวลาเปล่า เพราะยังไงๆ ดิษกรย์คงพังประตูเข้ามาอยู่ดี
และเมื่อเห็นร่างใหญ่เปียกซก แถมบนศีรษยังมีฟองผงซักฟอกหลงเหลืออยู่บ้าง ก็ลั่นเสียงหัวเราะร่วนเป็นการเยาะเย้ยให้อีกฝ่ายเจ็บใจเล่น
“โอ้ววว...ไปตกน้ำโคลนที่ไหนมาคะ สภาพดูไม่จืดเลย”
ไม่ปล่อยให้ดิษกรย์ตอบคำถาม ไม่สนใจเสียงกัดฟันดังกรอด ถลึงตาใส่ราวกับจะหักคอเธอได้ ลัลน์ลลินก็ซ้ำเติมต่อด้วยคำเยาะหยันไม่มีหยุด
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นละคะ นึกสภาพของตัวเองไม่ได้ใช่ไหม อยากได้กระจกไหมคะ เดี๋ยวฉันจะไปหยิบให้ คุณจะได้เห็นสภาพของคุณชัดๆ เรียกได้ว่าเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด”
“ลลิน!”
ดิษกรย์เค้นเสียงเรียกดังลั่นขณะเดินดาหน้าเข้าหา ใบหน้าแดงซ่านเพราะความโกร
