ภูรีเดินกำลังจะเดินกลับเข้าออฟฟิศ แต่ระหว่างทางเขาก็เจอกับลำธารเสียก่อน
“สวัสดีครับ คุณลำธาร” คำพูดที่ห่างเหินของภูรี ทำเอาน้ำตาที่พึ่งแห้งเหือดไปพานจะไหลออกมาอีก หญิงสาวพยายามกลั้นมันไว้ให้ถึงที่สุด หล่อนจะอ่อนแอต่อหน้าเขาไม่ได้ ยิ้มซิ ยิ้มเข้าไว้ ถึงเขาจะมีผู้หญิงอีกเป็นร้อยคนก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับหล่อน เพราะคนที่หล่อนรักไม่ใช่เขา ไม่ใช่เขา และก็ไม่มีวันเป็นเขาแน่นอน ลำธารกลืนก้อนสะอื้นไว้ในอก ก่อนจะฝืนยิ้มตอบภูรีไป
“สวัสดีเช่นกันค่ะ น้ำขอตัวนะคะ” ลำธารพูดแค่นั้นก็เดินจากไป ภูรีมองตามหลังร่างบางที่กำลังเดินออกห่างไปเรื่อย ๆ อย่างสุดแสนจะเจ็บปวด เขาพยายามที่จะไม่ใส่ใจหล่อน
แต่ทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดทุกครั้งที่หลอกตัวเองว่าไม่ได้รักหล่อน แล้วนี่เขาจะทำอย่างไรดี ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเจ็บ มันทรมานเหลือเกิน เขาไม่แน่ใจเลยว่า ตัวเองจะสามารถทนกับความรู้สึกนี้ได้อีกนานแค่ไหน
เมื่อทุกคนไปกันหมดแล้ว อรนภา
