ยามนี้ฟ่านเฉินกำลังนอนขดตัวอยู่บนพื้น เขาปวดร้าวระบมไปทั่งทั้งตัว ภาพต่างๆในอดีตประเดประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน ดวงตาของชายหนุ่มแดงก่ำ ความรู้สึกในใจยามนี้มันมีทั้งความเคียดแค้นชิงชังและโศกเศร้าในคราวเดียวกัน
ความเจ็บปวดจากการถูกหักหลัง ความ ผิดหวังจากการถูกหลอกใช้และสูญเสียสิ่งที่รักมันช่างทุกข์ทรมานเหลือคนานับ
เวลานี้เขาคงตายไปแล้ว และอยู่ในปรโลกสินะ สวรรค์กำลังลงโทษให้เข้าต้องอยู่อย่างเดียวดายไร้คนอยู่ข้างเคียง ช่างเป็นบทลงโทษที่สาสมแล้ว เขารักอำนาจมาก เห็นแก่อำนาจมากกว่าความเป็นคน สวรรค์จึงกักขังเขาเอาไว้ในวังหลวงแห่งนี้ไม่ให้ไปผุดไปเกิดได้อีก!
ฟ่านเฉินหัวเราะทั้งน้ำตาเหมือนคนบ้า เขานอนกลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวดทรมาน ในขณะที่สติเลือนราง เขากลับได้ยินเสียงของใครบางคนเอ่ยเรียกชื่อตน
"ฟ่านเฉิน น้องรอง!"
ฟ่านเฉินชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่น
พี่ใหญ่ พี่ใหญ่หรือ!
ก่อนหน้านี้
