3 กลับมาอีกครั้ง
1126 คำ
3
กลับมาอีกครั้ง
เวลา 5 ปีหลังจากนั้น
พริมาเรียนจบเมื่อปีที่แล้วและเธอก็ทำงานอยู่ที่ต่างประเทศต่อเป็นเวลาอีกหนึ่งปี ชญาภาเองก็เช่นกันทั้งสองคนเรียนจบพร้อมๆ กันและทำงานด้วยกันจนมาถึงวันนี้วันที่พริมาต้องตัดสินใจกลับไทย
“ความจริงแล้วฉันก็อยากทำงานที่นี่ต่อนะรายได้ก็ดี แต่ฉันก็อดห่วงพ่อไม่ได้” พริมาที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านหลังจากที่มาเรียนเธอได้กลับบ้านแค่ปีละครั้งเท่านั้นเพราะเธอเกรงใจแม่ของชญาภาที่ต้องเป็นคนจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินให้ทุกครั้ง
“ไม่เป็นไรหรอกแกอยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าอยู่บ้านของเราหรอก ฉันเองก็จะกลับไปช่วยงานของที่บ้าน แกก็มาทำงานที่บริษัทของพี่นนท์สิ ฉันเชื่อว่าแกได้เงินเดือนดีแน่นอน” ชญาภาพูดแล้วก็อมยิ้มเพราะเธอรู้ว่าพี่ชายของเธอแอบชอบพริมามานานมากแล้ว ยิ่งตอนนี้พริมาโสดสนิทอย่างนี้เธอก็ยิ่งอยากให้พี่ชายของเธอกับพริมาปิ๊งกันสักที
“แกก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ฉันอยากลองหางานเองฉันรบกวนที่บ้านของเธอมาเยอะแล้วแต่ถ้าฉันหางานไม่ได้จริงๆ ก็อาจจะขอไปทำงานกับพี่ชานนท์อย่างที่แกแนะนำแต่ตอนนี้ฉันมีงานที่พี่ชายของฉันแนะนำมาให้แล้วฉันเองก็ส่งใบสมัครไปทางเมลล์เรียบร้อยแล้ว” พริมาพูดไปเก็บของไป ชญาภาเองก็เช่นกันเธอก็เก็บของไปก็ตื่นเต้นไปที่จะได้กลับบ้านอย่างถาวรสักที
“จะว่าไปก็ใจหายเหมือนกันนะที่เราต้องจากห้องนี้ไปแล้ว นี่เราอยู่มาห้าปีไม่ย้ายไปไหนเลย” ชญาภามองไปรอบๆ ห้องเพื่อซึมซับความรู้สึกนี้ไว้
“ฉันก็ไม่ต่างจากแกหรอกแต่ยังไงบ้านของเราก็ดีที่สุดแล้วแหละ” พริมาพลันนึกถึงทิศเหนือขึ้นมาไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีเธอก็ยังคงไม่ลืมรักครั้งนั้นของเธอแม้ว่ามาอยู่ที่นี่จะมีหนุ่มตาน้ำข้าวตามจีบเธอแค่ไหนเธอเองก็ไม่มีท่าทีที่จะสนใจใครเลย พริมาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ทิศเหนือเองก็ไม่เคยลืมรักของเธอกับเขา ทิศเหนือยังคงรอวันที่เขาและเธอจะได้เจอกันอีกครั้งแม้ไม่รู้เลยว่าจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า
ที่บ้านของพริมา
“พ่อพริ้มกลับมาแล้วค่ะ ต่อจากนี้หนูจะมาอยู่กับพ่อแล้วนะคะ” พริมาที่มาถึงบ้านพี่ชายของเขา พีรวัส ‘พีร์’ ไปรับมาจากสนามบิน เธอก็วิ่งไปกอดพ่อพร้อมกับบอกกับพ่อของเธอทั้งน้ำตาแห่งความคิดถึง
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูก คิดถึงพริ้มที่สุดเลยลูก”
“หนูก็คิดถึงพ่อกับพี่พีร์มากเลยนะคะ” พริ้มกอดพ่อแน่นด้วยความคิดถึง
“มาๆ พี่กอดด้วยคน เรามาเซลฟี่กันดีมั้ย รูปแรกหลังจากกลับบ้าน” พีรวัสหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปครอบครัวที่มีกันสามคนแล้วทั้งสามก็จัดปาร์ตี้ครอบครัวกันสามคนเพื่อต้อนรับการกลับมาของพริมา
“พรุ่งนี้พริ้มต้องไปสัมภาษณ์งานแล้วนะคะ บริษัทที่พี่พีร์แนะนำให้นั่นแหละ”
“อย่างนั้นก็ดีน่ะสิ กลับมาก็ได้งานทำเลยแต่หนูไม่อยากพักหน่อยหรอลูก” เทวินถามลูกสาวของเขาด้วยความห่วงใย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแค่นี้ไม่เหนื่อยหรอก กินกุ้งมั้ยคะพ่อหนูแกะให้” เทวินพยักหน้าพริมาก็แกะกุ้งให้กับพ่อของเธอแล้วก็ไม่ลืมที่จะแกะให้พี่ชายของเธอด้วย
“พี่ขอให้หนูผ่านงานนะ พี่เป็นกำลังใจให้” พีรวัสอวยพรให้กับน้องสาวของเขา
“ว่าแต่พี่พีร์รู้จักบริษัทนี้ได้ยังไงคะ” พริมาถามพี่ชายของเขา พีรวัสมีท่าทีประหม่าเลิ่กลั่กเหมือนกับมีอะไรบางอย่างในใจของเขา
“พี่ๆ ก็รู้มาจากเพื่อนอีกที แต่เห็นเพื่อนพี่บอกว่าบริษัทนี้ให้เงินดีนะ” พีรวัสพูดขึ้นแล้วก็ก้มหน้ากินต่อไป
“พ่อก็ขอให้หนูได้ทำงานดีๆ นะลูก” เทวินบอกกับพริมาเธอก็ยกมือไหว้เพื่อรับพรจากพ่อของเธอ
******************************************************************
พริมาตื่นแต่เช้าแต่งตัวเพื่อไปสัมภาษณ์งานโดยมีพี่ชายของเธอเป็นคนไปส่งที่บริษัทก่อนจะออกจากบ้านเธอก็ขอพรจากพ่อของเธอ
“ถ้าสัมภาษณ์เสร็จโทรหาพี่นะเดี๋ยวพี่มารับพี่ก็จะไปคุยงานกับลูกค้าแถวๆ นี้แหละ ขอให้น้องพี่โชคดีนะ” พีรวัสลูบหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู
“ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ” พริมายกมือไหว้พี่ชาย เธอทำอย่างนี้ทุกครั้งตั้งแต่เธอเป็นเด็กเพราะทั้งชีวิตของเธอมีแค่พี่ชายกับพ่อสองคนเท่านั้นเธอรักพ่อกับพี่ชายของเธอมากๆ
“ที่พี่ทำไปก็เพราะตัวของหนูนะพริ้มหวังว่าหนูจะเข้าใจที่พี่ทำนะ” พีรวัสพูดกับตัวเองพร้อมกับมองตามหลังน้องสาวที่กำลังเดินเข้าไปในบริษัท
พริมามานั่งรอหน้าห้องสัมภาษณ์ซึ่งมีคนมารอสัมภาษณ์อยู่สามคนเธอเป็นคนที่สาม
ทิศเหนือประธานหนุ่มสุดหล่อที่วันนี้แต่งตัวหล่อมากเป็นพิเศษเมื่อรู้ว่าวันนี้ต้องได้มาสัมภาษณ์งานเลขานุการคนใหม่ที่จะมาทำงานกับเขาเพราะเลขาคนเก่าลาออกอย่างกระทันหัน
“นี่ค่ะบอสโปรไฟล์ของคนที่มาสมัคร วันนี้มีสามคนนะคะที่มาสัมภาษณ์” พนักงานสาวที่ทำหน้าที่เลขานุการชั่วคราวให้กับเขาเดินนำเอกสารมาให้เขาดูคร่าวๆ
“โอเค คุณออกไปได้ผมขอเวลาอีกสิบนาทีเดี๋ยวผมโทรเรียก” ทิศเหนือหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาดู จนมาถึงคนที่สามทำให้เขาต้องขยี้ตาอีกครั้งเมื่อเขาเห็นรูปถ่ายเห็นชื่อเห็นวันเกิดทุกอย่างคือคนที่เขารอมานานถึง 5 ปี เขาตบหน้าตัวเองแรงๆ หนึ่งครั้งเพื่อเป็นการบอกกับตัวเองว่าเขาไม่ได้ฝันไป
- ผู้เขียน
