“เอ้า ผมก็บอกแล้วนี่ว่าผมขำตัวเอง ขำที่ตกหลุมรักคุณซ้ำๆ” ท้ายประโยคเอ่ยเสียงทุ้ม ราวกับต้องการให้ทุกคำพูดซึมซับเข้าสู่หัวใจของคนฟัง ซ้ำยังสะกดเธอด้วยสายตาลุ่มลึก ก่อนถือวิสาสะหยิบผ้าขนหนูที่คล้องอยู่ที่ลำคอระหง ขึ้นซับผมให้คนตัวเล็กอย่างเบามือ “ก็น่ารักแบบนี้ไม่ให้จ้องได้ไง”
“...”
ถ้าเตชน์จะตกหลุมรักเธอซ้ำๆ ไม่แปลกใช่ไหมที่เธอจะอึ้งซ้ำๆ
“ไม่เชื่อเหรอ”
“...”
“ไม่เชื่อก็ไม่แปลก เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แม้แต่ผมเองยังคิดว่าฝันไป”
น้ำเสียงกลั้วขำ ทำให้ภาพตรงหน้าของพาขวัญกลับมาชัดอีกครั้ง ก่อนจะหลบสายตาวูบ เมื่อพบว่าจุดโฟกัสไม่ได้อยู่ที่อื่น แต่เป็นใบหน้าหล่อเหลาของเจ้านายหนุ่ม
ถอนสายตาตั้งหลักแป๊บ!
“คนที่ได้รับฉายาสมศรี422R เนี่ยนะน่ารัก” เมื่อกลับมาอยู่กับร่องกับรอยพาขวัญจึงหยิบคำพูดของเขามาเตือนเขาเอง บางทีเตชน์ลืมกินยาเขย่าขวด อาจจะเบลอหรือเพี้ยนได้
“ตอนเป็นสมศรีก็ไม่น่ารักไง
