สามทุ่มเศษเมอซิเดส-เบนซ์ของเตชน์ก็ขับเข้ามาจอดที่ลานจอดรถใต้คอนโดฯ พาขวัญ หญิงสาวปลดเข็มขัดนิรภัยทันทีที่รถจอดสนิท หากก่อนที่จะเปิดประตูรถลงไปก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณเจ้านายหนุ่มที่อาสามาส่ง อันที่จริงจะเรียกว่าอาสามาส่งก็ไม่ถูกเสียทีเดียว เพราะความจริงแล้วเธอถูกบังคับกลายๆ ให้ขึ้นรถเขามาต่างหาก
‘คุณกลัวผม’
‘ทำไมฉันต้องกลัวท่านรองฯ ด้วยคะ’
‘งั้นคุณก็กลัวใจตัวเอง’
ยอมรับว่าทั้งกลัวเขาและกลัวใจตัวเอง คำพูดพวกนั้นใครบ้างไม่หวั่นไหว เธอมีเลือดเนื้อและหัวใจ ไม่ใช่สมศรี422R เลขาฯ หุ่นยนต์ไร้ความรู้สึกที่เขาชอบค่อนแคะ กระนั้นใครจะยอมรับออกไปตรงๆ ว่ารู้สึก บวกกับอยากเอาชนะ พาขวัญจึงขึ้นรถเขามาด้วยท่าทางมั่นใจ ไร้ความกังวลเจือปน โดยไม่รู้เลยว่าเตชน์ลอบถองศอกอย่างผู้ชนะ
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“เดี๋ยวข้าว” มือหนารีบคว้าข้อมือเล็ก เมื่อเธอทำท่าจะเปิดประตูรถลงไป
“คะ” ขานรับเชิงตั้งคำถามพร้อมกับแกะมือห
