"กัน แม่ขอคุยด้วยหน่อย../.ทานข้าวทานยารึยังลูก" ประโยคแรกคุยกับลูกชาย ประโยคหลังถามลูกสะใภ้ผู้น่าสงสาร
"ทานแล้วค่ะคุณแม่" "งั้นไปพักผ่อนนะลูก" "ค่ะคุณแม่" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินเข้าห้องนอนอย่างว่าง่าย คงเหลือเพียงแม่-ลูก
"ไง มีอะไรจะบอกแม่มั๊ยลูกชาย" "ไม่มีครับแม่" กันตพงษ์ก้มหน้าไม่กล้าสบตามารดา
"โตแล้วนะลูก น้องเป็นลูกมีพ่อมีแม่มีครอบครัวที่คอยรักเป็นห่วงน้องอยู่ กันไม่ควรรุนแรงกับน้องจนเกินไปนะแม่ว่า"
"ครับ..ผมรักน้องมากครับ รักมานาน...พอดีเป็นครั้งแรกของน้องครับ ..ก็เลย....." "ฮ่า..." คุณนายกานดาอ้าปากค้าง "อ้าวแล้วที่พาน้องมาตั้งแต่วันนั้นมาอยู่กับเราที่บ้าน..ยังไม่ได้...."
"ยังครับ แค่ภายนอก น้องยังไม่พร้อม จนวันเข้าหอ น้องก็หลับไปก่อนเพราะเหนื่อย" "โถ่เอ้ย...ลูกฉั๊น...(คุณนายกานดาได้แต่ปลงในใจ) เอาหละ แม่ขอโทษที่มองกันผิดไป แต่ยังไงก็ถนอมน้องหน่อยนะ ตัวยิ่งเล็กนิดเดียว แม่สงสาร"
