“อาจารย์วิลเลียมคะ อ้ายรอพบอาจารย์อยู่ที่ห้องสมุดค่ะ”
เพลงพิณได้โอกาสเหมาะๆ จึงรีบเข้ามาบอกวิธวินท์ภายในห้องพักครู
“ผมไม่ว่าง”
คำพูดไร้เยื่อใยของผู้ชายตรงหน้าทำเอาเพลงพิณถึงกับช็อก
“ทะ... ทำไมอาจารย์พูดแบบนี้ล่ะคะ”
วิธวินท์ช้อนตาขึ้นมองเพลงพิณเพื่อนสนิทของเดือนอ้าย ก่อนจะพูดขึ้น
“ถ้าเดือนอ้ายอยากพบผม ให้ไปรอผมที่ห้องเก็บเอกสารใต้ตึก”
“คะ?”
“คุณได้ยินไม่ผิดหรอก เพลงพิณ”
ท่าทางเย็นชาไร้ความรู้สึกของผู้ชายตรงหน้าทำให้เพลงพิณต้องรีบขอตัวออกมาตั้งสติข้างนอก
“นี่มันอะไรกัน อาจารย์วิลเลียมคนนี้ เหมือนไม่ใช่อาจารย์วิลเลียมคนก่อนเลย เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ”
หลังจากยืนงงอยู่พักใหญ่ เพลงพิณก็รีบไปหาเดือนอ้ายที่ห้องสมุดและบอกข่าว
“อ้าย... อาจารย์วิลเลียมบอกให้เธอไปรอที่ห้องเก็บเอกสารใต้ตึกน่ะ แต่เธอจะไม่ไปก็ได้นะ อาจารย์ไม่ได้บังคับ”
เดือนอ้ายหน้าซีดขาว หล่อนไม่มีทางเลือกเพราะอยากเจอเขามาก
