ตอนที่ 4
1068 คำ
“ฟ้าไม่ยอมให้ยายตายหรอกจ้ะ พวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน...”
แล้วหล่อนก็ยกมือของยายขึ้นมาแนบแก้ม และระบายยิ้มสุขใจ
“ฟ้ารักยาย ฟ้ารักตานะจ๊ะ”
“ยายกับตาก็รักฟ้าลูก...”
หล่อนยิ้มให้กับยาย และยายก็ยิ้มทั้งน้ำตาให้กับหล่อนเช่นกัน
“กินข้าวเถอะฟ้า... กับข้าวเย็นหมดแล้ว”
“จ้ะยาย”
หล่อนกับยายกำลังกินข้าวกันมีความสุข และก็กินไปเรื่อยๆ เพื่อรอให้ตากลับมาร่วมวงด้วย แต่ไม่นานก็มีโทรศัพท์ของยงยุทธดังขึ้นเสียก่อน
“ยายรอฟ้าแป๊บนะ พี่ยุโทรมาน่ะจ้ะ”
หล่อนปลีกตัวจากโต๊ะอาหาร มารับสายของผู้จัดการส่วนตัว
“มีงานด่วนเหรอพี่ยุ” หล่อนทักทายเสียงสดใสไปตามสาย
“ไม่ใช่งานด่วนหรอกฟ้า แต่มันคือข่าวด่วนน่ะสิ”
คิ้วโก่งสวยตามธรรมชาติของน้ำฟ้าขมวดมุ่นอย่างแปลกใจ
มันต้องเป็นข่าวสำคัญมาก ไม่อย่างนั้นยงยุทธคงไม่รีบโทรมาหาหล่อนหรอก
“ข่าวอะไรเหรอพี่ยุ เกี่ยวกับฟ้าเหรอคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
ตึ้งงงง
เสียงข้อความทางไลน์ดังเตือนขึ้น
“ดูวิดีโอที่พี่ส่งไปทางไลน์ก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน”
น้ำฟ้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีนัก
“งั้นเดี๋ยวฟ้าโทรกลับนะพี่ยุ”
“อืม รีบดูล่ะ”
“จ้ะ”
ยงยุทธวางสายไปแล้ว ในขณะที่น้ำฟ้ากำลังเปิดคลิปวิดีโอที่ยงยุทธส่งมาให้
มันคือคลิปวิดีโอขนาดสั้นที่มีความยาวเพียงแค่สองนาทีเท่านั้น
‘เรื่องจริงเหรอคะที่คุณบอกว่า คุณเป็นแม่แท้ๆ ของน้องน้ำฟ้า นางร้ายดาวรุ่งน่ะค่ะ’
‘จริงค่ะ นี่ดิฉันมีรูปตอนเด็กๆ ของน้องน้ำฟ้ามายืนยันด้วยค่ะ’
‘แล้วที่คุณบอกว่าน้องน้ำฟ้าไม่ดูแลแม่ ทอดทิ้งแม่ เป็นความจริงเหรอคะ’
‘ดิฉันไม่อยากพูดจาทำร้ายลูกสาวนะคะ แต่น้ำฟ้าไม่เคยติดต่อมาหาแม่บังเกิดเกล้าอย่างดิฉันเลย ปล่อยให้ดิฉันลำบาก อดมื้อกินมื้อ ทั้งๆ ที่ตอนนี้น้ำฟ้ามีเงินมีทองมากมาย ฮืออออ’
‘ถ้าน้องน้ำฟ้าดูอยู่ตอนนี้ คุณอยากบอกอะไรน้องน้ำฟ้าคะ’
‘น้ำฟ้าลูกแม่... ตอนนี้แม่ลำบากมาก เจ้าหนี้มาทวงเงินแม่ทุกวันเลย ขู่จะทำร้ายแม่ด้วย น้ำฟ้าช่วยแม่ด้วยนะ อย่าทิ้งแม่ อย่าใจร้ายกับแม่เหมือนกับที่ผ่านมาอีกเลย’
ใบหน้าสวยงามของน้ำฟ้าเคร่งเครียดขึ้นทันที หลังจากดูคลิปวิดีโอจบ นิ้วเรียวกดต่อสายหาผู้จัดการส่วนตัวทันที
“ว่าไงน้ำฟ้า ผู้หญิงคนที่ให้ข่าว ใช่แม่แท้ๆ ของเธอจริงไหม”
แม้แม่จะจากไปตั้งแต่หล่อนลืมตาดูโลก แต่หล่อนก็เห็นรูปถ่ายของแม่ตัวเองที่ตากับยายเก็บไว้หลายครั้ง
หล่อนจำแม่บังเกิดเกล้าได้ไม่มีวันลืม...
ผู้หญิงที่ให้ลมหายใจ แต่ไม่เคยเลี้ยงดูหล่อนเลย
“แม่ของฟ้าจริงๆ จ้ะพี่ยุ”
“ตายแล้ว... แล้วทำไมแม่ของฟ้าถึงให้ข่าวทำร้ายลูกสาวตัวเองแบบนี้เนี่ย” น้ำเสียงของผู้จัดการส่วนตัวเคร่งเครียดมาก
“แม่ทิ้งฟ้าเอาไว้กับยายตั้งแต่ฟ้าเกิดจ้ะ แล้วฟ้าก็ไม่ได้เจอแม่อีกเลยพี่ยุ...”
ยงยุทธได้ยินสิ่งที่น้ำฟ้าเล่าก็เบ้ปากอย่างเข้าใจในความต้องการของมนุษย์แม่
“พอเห็นลูกสาวมีเงิน ก็จะกลับมาให้เลี้ยงดูล่ะสิ คนแบบนี้มันน่าเหยียบให้จมดินนัก”
“ฟ้า... ควรจะทำยังไงดีจ้ะพี่ยุ”
“ฟ้าต้องแถลงข่าว ไม่อย่างนั้นอนาคตในวงการของฟ้าดับแน่”
น้ำฟ้าหันไปมองยายที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร มองท่านผ่านม่านน้ำตา
หล่อนไม่มีวันยอมให้ตากับยายกลับไปอดมื้อกินมื้ออีกแล้ว
“ได้จ้ะพี่ยุ” หล่อนตอบรับออกไปเสียงเบา “ว่าแต่ฟ้าควรจะแถลงข่าววันไหนดีจ๊ะ”
“เย็นนี้เลย เดี๋ยวพี่จัดการเรื่องติดต่อนักข่าวให้ ฟ้าแค่เตรียมตัวให้พร้อมก็พอ”
“แล้วฟ้า... ควรพูดยังไงดีคะพี่ยุ”
“พูดความจริง”
“จ้ะพี่ยุ”
ยงยุทธวางสายไปแล้ว ในขณะที่น้ำฟ้ายังคงเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
สมองของหล่อนกำลังขมวดเกลียวเครียดมาก แต่ก็ไม่ต้องการให้ยายรับรู้เรื่องนี้
ฝืนยิ้มเอาไว้
ยิ้มให้สดใสเหมือนเดิมน้ำฟ้า
หล่อนบอกตัวเอง ขณะเดินกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงชราผู้มีพระคุณ
“ยายทำไมไม่กินข้าวล่ะจ๊ะ รอฟ้าทำไม”
หล่อนเอ่ยถามเสียงสั่น เมื่อเห็นข้าวในจานของยายไม่พร่องไปเลย
“ยายรอกินพร้อมฟ้าไงลูก ว่าแต่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าดูเครียดๆ”
นี่หล่อนพยายามยิ้มแล้ว ยายยังมองออกอีกเหรอ งั้นหล่อนคงต้องพยายามยิ้มให้กว้างกว่าเดิม ยายจะได้ไม่สงสัย
“พี่ยุน่ะจ้ะยาย พอดีมีงานจ้างตอนเย็น”
“ฟ้าพักบ้างนะลูก ไม่ต้องโหมทำงานหนัก เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ยายพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงหลานสาว
“ฟ้าอยากเก็บเงินเยอะๆ น่ะจ้ะยาย พวกเราจะได้ไม่ลำบากอีก”
หล่อนยังคงฝืนยิ้ม แม้ว่าภายในใจกำลังร้องไห้ก็ตาม
“ทำงานเยอะได้ แต่ก็ต้องหาเวลาพักผ่อนบ้างนะฟ้า ยายเป็นห่วง”
“ขอบคุณมากจ้ะยาย นี่... ไข่เจียวของโปรดยาย ฟ้าตักให้จ้ะ”
หล่อนตักไข่เจียวใส่จานข้าวของยาย และก็ยิ้มกว้างให้ แต่พอยายไม่ทันมอง หล่อนก็ก้มหน้าลงแอบกะพริบตาถี่ เพื่อไล่หยาดน้ำตาให้รีบไหลกลับเข้าไปในอก
หากการแถลงข่าวในเย็นวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ไม่มีกระแสลบจากผู้คน อนาคตในวงการบันเทิงของหล่อนก็ยังคงดำเนินต่อไปได้ แต่ถ้ามันเกิดผลตรงกันข้าม หล่อนไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
หล่อนทำได้แค่ภาวนา...
ภาวนาให้ทุกคำพูดที่หล่อนจะพูดออกไปในเย็นวันนี้ มีคนเข้าใจ และเห็นใจแค่นั้นก็พอ
- ผู้เขียน
