นางบำเรอของคุณกร

ตอนที่ 2

ในขณะที่กรไม่สนใจแม้แต่จะมองหญิงสาว เขาแค่ต้องการระบายน้ำใคร่ออกมาตามธรรมชาติเท่านั้น

เขากระแทกสอดใส่อย่างต่อเนื่อง รุนแรง ถี่ระรัว จนในที่สุดเขาก็ระเบิด

เขาหลั่งรินออกมาจนหมด จากนั้นก็ชักความเป็นชายออกไปไม่ไยดี ไม่สนใจว่าผู้หญิงตรงหน้าจะรู้สึกอย่างไรบ้าง

เขาไม่จำเป็นต้องสนใจความรู้สึกของผู้หญิงพวกนี้ เพราะพวกหล่อนได้เงินก้อนโตจากเขาเป็นรางวัลแล้ว

“แต่งตัว และออกไปได้แล้ว”

“ฉันยังอยากถูกเอาอีกค่ะ คุณกระเด้าดีมาก เอวพลิ้วสุดๆ เลยค่ะ”

กรไม่สนใจเสียงหวานทอดสะพานของผู้หญิงบนเตียง

หลังจากทิ้งถุงยางในถังขยะ และเช็ดทำความสะอาดเอ็นมังกรของตัวเองแล้ว เขาก็หันหน้ามามองเจ้าของคำพูดด้วยสายตาเย็นชา

“อย่าต้องให้ออกคำสั่งซ้ำ”

“เอ่อ... ค่ะ”

หญิงสาวก้มหน้าลง และแอบเบ้หน้าอย่างผิดหวังที่ไม่สามารถทำให้ผู้ชายหล่อรวยและเอวดีมากอย่างกรลุ่มหลงได้

กรเดินออกมาจากห้องนั้น และตรงไปยังห้องพักของตัวเอง ห้องนอนที่เป็นส่วนตัว ซึ่งไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้เฉียดเข้าใกล้

ชายหนุ่มสลัดเสื้อผ้าออก และเดินเปลือยเปล่าเข้าไปในห้องน้ำ ยืนอยู่กลางละอองน้ำอุ่นใต้ฝักบัวขนาดใหญ่

สายน้ำไหลรินไปตามผิวเรียบตึงทุกสัดส่วน หน้าอกที่ล้นไปด้วยเส้นขนหยิกคอดมีละอองน้ำเกาะพราวอยู่แทบทุกเส้น

กรถามตัวเองหลายครั้ง กับความรู้สึกเฉยชาที่เขามีต่อผู้หญิง

หรือว่าเขากลายเป็นผู้ชายที่ไม่มีหัวใจไปเสียแล้วนะ

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงมาก่อนเลย ตั้งแต่จำความได้ จนบางครั้งเขาอดคิดไม่ได้ว่า พระเจ้าอาจจะลืมใส่อวัยวะที่เรียกว่าหัวใจมาให้เขาก็เป็นได้

มือหนายกขึ้นปาดน้ำออกจากใบหน้าหล่อเหลา ก่อนจะปิดฝักบัว และหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับน้ำออกจากร่างกาย

บั้นท้ายแน่นหนั่นของผู้ชายที่ดูแลตัวเองดีมากๆ อย่างกรขยับเคลื่อนไหว เมื่อเขาเดินออกไปยังห้องนอน

ชุดนอนสีครามถูกสวมใส่ลงบนร่างกายสูงสง่าสมบูรณ์แบบ ก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นเตียง และปล่อยให้ตัวเองหลับใหลไปในที่สุด

ณ กองถ่ายละครแห่งหนึ่ง

“หนูกลับก่อนนะคะทุกคน”

น้ำฟ้า คำพนา หญิงสาววัยเพียงยี่สิบสองปี แต่สิ่งที่หล่อนต้องรับผิดชอบนั้นหนักอึ้งเกินกว่าอายุมากมายเหลือเกิน

หล่อนเกิดมาบนความไม่พร้อมของพ่อกับแม่ ทำให้ชีวิตในวัยเด็กของหล่อนต้องอยู่กับตายายมาโดยตลอด

ความลำบากอยู่กับหล่อนมาตั้งแต่เกิด ทำให้หล่อนคุ้นเคยกับความยากแค้นจนกลายเป็นความเคยชิน

หล่อนยิ้มสู้กับทุกปัญหา เพราะรู้ดีว่าชีวิตของตัวเองนั้นต้องสู้ถึงจะมีเงินซื้อข้าวประทังชีวิต แต่หล่อนไม่เคยย่อท้อ

หล่อนทำงานทุกอย่าง ทำงานตั้งแต่อายุเก้าขวบ ช่วยงานตายาย ออกเก็บขยะตามข้างถนนไปขายเพื่อเอาเงินไปโรงเรียน

ตั้งแต่จำความได้ หล่อนไม่เคยเห็นหน้าพ่อกับแม่เลย มีแต่ตากับยายเท่านั้นที่เลี้ยงดูมา ทำให้หล่อนซาบซึ้งในบุญคุณของพวกท่านยิ่งนัก

พออายุได้สิบสอง หล่อนก็ออกมาช่วยตาขายพวงมาลัยที่สี่แยกไฟแดง และขายนมเปรี้ยวไปด้วย บางวันเจอคนใจดีให้ทิป บางวันก็ขายไม่ได้เลย แต่หล่อนก็ยังสู้ ต้องสู้เพราะหล่อนอยากให้ตากับยายสบาย

หล่อนมองพวกท่านที่แก่ชราลงทุกวันด้วยความเป็นห่วง หวังว่าสักวันจะสามารถทำให้พวกท่านสบายได้มากกว่านี้

และโอกาสก็เดินทางมาถึง เมื่อหล่อนได้เข้ามาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหาร และมีแมวมองมาทาบทามให้หล่อนเข้าประกวดนางงาม

หล่อนไม่ปฏิเสธ ทำทุกอย่างเต็มที่ ฝึกฝนทุกอย่างตามที่พี่เลี้ยงนางงามแนะนำ และความพยายามก็ไม่เคยทรยศใคร เมื่อหล่อนติดหนึ่งในห้าของนางงามเวทีใหญ่

และหลังจากนั้นหล่อนก็เริ่มมีงานในวงการเข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งได้จับพลัดจับผลูมาแสดงละครในบทบาทนางร้าย

ตอนนั้นหล่อนคิดแค่ว่าทำงาน และเก็บเงิน เพื่อที่จะทำให้ตากับยายสบายเท่านั้น แต่ละครที่หล่อนแสดงเป็นนางร้ายเกิดดังเป็นผลุแตกขึ้นมา ทำให้ตอนนี้มีค่ายละครหลายค่ายติดต่อเข้ามาหาอย่างไม่ขาดสาย

ชีวิตของหล่อนดีขึ้น และแน่นอนว่าตากับยายก็มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นด้วย

หลังจากรับงานละครไปสี่เรื่อง หล่อนก็สามารถซื้อบ้านหลังกะทัดรัดในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่งให้ตากับยายได้สำเร็จ

มันคือความภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตของหล่อนแล้วในตอนนี้

มีบ้าน...

บ้านสวยๆ ที่เคยใฝ่ฝันอยากจะอยู่กับตากับยาย ตอนนี้หล่อนทำสำเร็จแล้ว

“จ้า แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะน้องฟ้า”

น้ำฟ้าโบกมือลาพี่ๆ ในกองถ่าย ก่อนจะเดินออกมา มุ่งหน้าไปยังรถยนต์ที่ผู้จัดการส่วนตัวจอดรออยู่

“รอฟ้านานไหมคะพี่ยง”

ยงยุทธ คือผู้จัดการส่วนตัวของหล่อน เห็นชื่อเท่ห์ๆ สมชายชาตรีแบบนี้ แต่แท้จริงแล้วยงยุทธสาวจ๋ายิ่งกว่าผู้หญิงแท้ๆ อย่างหล่อนเสียอีก

“บอกแล้วไงยะว่าให้เรียกพี่ว่ายุ”

“อุ๊ย ฟ้าขอโทษค่ะ พี่ยุมานานแล้วเหรอคะ”

“ไม่นานหรอก ขึ้นรถเถอะ พี่จะพาไปส่งบ้าน”

น้ำฟ้าก้าวขึ้นมาบนรถ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจผู้จัดการส่วนตัว

“นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว พี่ยุง่วงแย่เลย”

“มันก็ง่วงแหละ แต่มันเป็นหน้าที่พี่นี่นา ถ้าพี่ไม่มารับเธอ แล้วเธอจะกลับบ้านยังไงล่ะ”