“คิดเสียว่ามันคืองานๆ หนึ่งนะฟ้า”
ยงยุทธบอกกับน้ำฟ้า หลังจากจอดรถภายในลานจอดรถของโรงแรมห้าดาวแล้ว
น้ำฟ้าที่วันนี้สวมชุดเดรสยาวสีขาวกรอมข้อเท้า เบือนใบหน้าที่ผ่านการตกแต่งมาเพียงเบาบางมองผู้จัดการส่วนตัวอย่างขอบคุณ
“ฟ้าก็กำลังพยายามคิดแบบนั้นอยู่ค่ะพี่ยุ”
“เธอทำได้น้ำฟ้า พี่เชื่ออย่างนั้น”
หล่อนยิ้มให้กับเจ้าของกำลังใจ ก่อนจะตัดสินใจก้าวลงไปจากรถ และเดินเข้าไปทางประตูหลังของโรงแรม ซึ่งมันคือทางเข้าออกของแขกวีไอพีที่ไม่ต้องการตกเป็นเป้าสายตาของบุคคลอื่น
น้ำฟ้าบีบมือของตัวเองแน่น ขณะก้าวเข้ามาในลิฟต์ตัวใหญ่ หล่อนภาวนาให้ตัวเองสามารถทำงานนี้ได้อย่างมืออาชีพ
ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี...
หล่อนทำได้แค่ภาวนาในใจ
ติ้ง...
ประตูลิฟต์เปิดก้าวออก หล่อนก้าวออกมา เบื้องหน้าคือห้องอาหารหรูที่ไม่มีลูกค้าเลยแม้แต่คนเดียว
หล่อนเดินไปหยุดที่ด้านหน้าของประตู พนักงานสาวเดินเข้ามาทักทาย ก่อนจะเชื้อเชิญให้หล่อนเข้าไปด้านใน
บรรยากาศภายในร้านเรียบหรู และเป็นส่วนตัวอย่างมาก
เท้าเล็กก้าวไปตามทางเดินที่ถูกปูด้วยพรมหนา จนกระทั่งมาถึงบริเวณชั้นในชุด ที่รอบๆ ตัวถูกรอบล้อมไปด้วยกระจกใส สามารถมองเห็นวิวเมืองหลวงในยามค่ำคืนได้ชัดเจนเต็มตา
ด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่งสะท้านเข้ามาในดวงตา
หล่อนชะงักเท้ากึก หัวใจเต้นแรงมาก เส้นผมของผู้ชายตรงหน้าเป็นสีดำ ศีรษะของเขาตั้งตรงสง่างาม และรูปร่างที่สังเกตเห็นจากทางด้านหลังก็สมบูรณ์แบบ ต่างไปจากภาพที่หล่อนจินตนาการเอาไว้อย่างสิ้นเชิง
“เชิญค่ะ”
พนักงานสาวกล่าวขึ้น และเดินนำหล่อนไปที่โต๊ะอาหาร
หล่อนเดินอ้อมโต๊ะไปหยุดตรงหน้าของผู้ชายที่ซื้อตัวหล่อนมาเพื่อรับประทานอาหารค่ำ และตั้งใจจะกล่าวทักทายด้วยคำว่าสวัสดี
แต่ทันทีที่ได้สบประสานสายตากับผู้ชายเบื้องหน้า โลกทั้งใบของหล่อนก็สว่างวาบ แสงสีขาวสาดส่องเข้ามาในดวงตาจนมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความหล่อเหลาปานเทพบุตรของเขา
ดวงตากลมโตเบิกโพลงอย่างลืมตัว หล่อนไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนสมบูรณ์แบบ และมีเสน่ห์แบบเขามาก่อนเลย
น้ำฟ้าบอกตัวเองให้หยุดมองเขาราวกับคนเสียสติได้แล้ว แต่ร่างกายทรยศไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่ง ดวงตาของหล่อนยังคงจ้องมองเขาตลอดเวลา มองอย่างตื่นตะลึง
“สวัสดีครับคุณน้ำฟ้า”
กระทั่งเสียงนุ่มทุ้มของผู้ชายหล่อเหลาปานเทพบุตรดังขึ้น สติของหล่อนจึงค่อยๆ กลับคืนมา มือเล็กรีบคว้าขอบเก้าอี้เอาไว้ เพราะแข้งขาอ่อนแรงลงกะทันหัน
“สะ... หวัดดีค่ะ”
หล่อนรีบทรุดกายลงนั่ง และก้มหน้าลงมองโต๊ะอาหาร ไม่กล้าสบตากับดวงตาสีดำเข้มสุดเซ็กซี่ของเขาอีก
เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายขึ้นตามไรผมที่หน้าผาก แม้แต่ในอุ้งมือก็ชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดเหงื่อไม่ต่างกัน
ทำไมหัวใจของหล่อนเต้นแรงแบบนี้นะ ทำไมถึงรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
หล่อนไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต...
ในขณะที่น้ำฟ้ากำลังว้าวุ่นอยู่กับการหาคำตอบให้กับตัวเอง กรจึงมีเวลาพอสมควรในการมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้า
น้ำฟ้าสวยกว่าในรูปนั้นเสียอีก...
หล่อนมีเสน่หาอย่างที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อนในตัวของผู้หญิงคนไหน
ท่าทางตื่นตกใจยามสบตากับเขา มันทำให้เขายิ่งร่วงหล่นลงไปในหลุมเสน่หาของหล่อนมากยิ่งขึ้น
เขาไม่อาจตอบตัวเองได้ว่า ปฏิกิริยาที่เจ้าหล่อนแสดงออกมานั้นคือความจริง หรือเป็นเพียงแค่การแสดง เขารู้เพียงแต่ว่าเขาชื่นชอบมัน และต้องการหล่อนอย่างบ้าคลั่ง
มือหนายกขึ้นกุมหน้าอกของซ้ายของตัวเอง เมื่อมันเต้นแรงและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเต้นระส่ำลงง่ายๆ
ผู้หญิงคนนี้เกิดมาทำให้เขาคลั่งอย่างแท้จริง!
“คุณคงไม่ได้ฝืนใจมาหรอกใช่ไหมครับ”
น้ำฟ้าจำต้องช้อนตาขึ้นมองเขา มองผู้ชายที่ทำให้ร่างสาวร้อนรุ่มด้วยแววตาหวาดหวั่น
“ฟ้า... เต็มใจมาค่ะ”
กรระบายยิ้มบางๆ แต่รอยยิ้มนั้นกลับมีผลต่อคนมองอย่างน้ำฟ้ารุนแรงเหลือเกิน
ทำไมเขามีเสน่ห์แบบนี้นะ...?
“ดูคุณเกร็งๆ เหมือนกลัวผมเลยนะครับ”
“เอ่อ... คงเพราะแอร์เย็นน่ะค่ะ ฟ้าก็เลยไม่ค่อยสบายตัว”
หล่อนพูดได้แค่นั้น ผู้ชายตรงหน้าก็ลุกขึ้นยืน และเดินมาหยุดที่ด้านหลังเก้าอี้ของหล่อน
เขาถอดเสื้อสูทออก และวางมันคลุมลงบนร่างของหล่อนด้วยความรวดเร็ว จนหล่อนไม่สามารถปฏิเสธได้ทัน
“เอ่อ...”
“หวังว่าคุณจะอุ่นขึ้นนะครับ”
กลิ่นหอมละมุนที่โชยฟุ้งมาจากเสื้อสูทที่คลุมอยู่บนร่าง ทำให้น้ำฟ้ายิ่งมึนเมา
ตั้งสติน้ำฟ้า...
เธอแค่มากินข้าวกับเขาเท่านั้น...
“ขอบคุณค่ะ”
เขาเดินกลับไปนั่งที่เดิม และมองหล่อนด้วยแววตาที่อ่านความรู้สึกไม่ออก
“เราสั่งอาหารกันเลยดีไหมครับ”
“ค่ะ”
“คุณชอบทานอะไร”
“ฟ้า... ทานได้ทุกอย่างค่ะ”
หล่อนตอบเสียงตะกุกตะกัก รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองเลย
ผู้ชายตรงหน้าที่แม้แต่ชื่อหล่อนก็ยังไม่รู้จักระบายยิ้มน่ามองออกมา ก่อนที่เขาจะจัดแจงสั่งอาหารให้กับหล่อนและตัวเขาอย่างคล่องแคล่ว
ระหว่างที่รออาหาร ใบหน้าของหล่อนก็ร้อนผ่าวหลายครั้ง เมื่อถูกเขาจ้องมอง
“ดื่มไวน์หน่อยไหมครับ”
หล่อนดื่มไม่เป็น แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธออกไป
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ”