หลิวโม่โฉชื่อ
1499 คำ
ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักโซฟาในมือยังถือแท็ปเล็ตอ่านประวัติของผู้หญิงที่จะมาเป็นว่าที่เจ้าสาวหรือภรรยาของเขา
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปู่พูดเรื่องแต่งงานของเขา ก่อนหน้านี้ปู่ก็เคยแนะนำผู้หญิงคนนี้ให้เขามาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนั้นเขาเห็นภาพและโปรไฟล์ของเธอยังเป็นนักเรียนมัธยมอยู่เลย
‘ปู่จะให้ผมแต่งงานกับเด็กนี่นะ’
‘ตอนนี้เด็ก อีกไม่กี่ปีก็ไม่เด็กแล้ว’
‘ยังต้องเลี้ยงอีกหลายปีกว่าจะใช้งานได้’
‘ปู่เคยสู่ขอไว้ตั้งแต่ยัยหนูยังเด็ก ปู่ไม่อยากผิดคำสัญญา’
‘ปู่เป็นคนสัญญาไม่ใช่ผมนี่’
‘ไอ้หลานคนนี้ เดี๋ยวยึดมรดกคืนให้หมด!’
‘ก็เอาไปสิ คิดว่าบริหารจัดการเองได้ก็เอาไป ผมก็เหนื่อยทำงานแทนปู่แล้ว’
‘เจ้าดื้อหัวแข็ง!’
หลิวโม่โฉหัวเราะในลำคอเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว แน่นอนว่าเขาปฏิเสธและไม่กี่ปีต่อมาก็แต่งงานกับ ‘วิกตอเรีย โจนส์’ สาวสวยชาวอังกฤษที่เขารู้จักตั้งแต่ตอนเรียนปริญญาโท การตัดสินใจแต่งงานกับวิกตอเรียเพราะเขามั่นใจว่าเธอรักเขาและสามารถอยู่เคียงข้างเขาได้ ทว่าหลังวิกตอเรียคลอดลูกชายให้เขา สุขภาพของเธอก็ย่ำแย่ลงก่อนหน้านี้เธอดูอ่อนแออยู่แล้ว แต่เพื่อมีลูกคนนี้เธอยอมทำทุกอย่าง แต่เมื่อ ‘หลิวต้าเหนิง’ อายุได้เพียงสองขวบ วิกตอเรียก็จากไปทิ้งเขาให้อยู่กับลูกชายที่แสนน่ารัก
เขาไม่เคยคิดถึงการตายจากของวิกตอเรีย เขาสูญเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่เขาอายุเพียงสิบห้า ทั้งสองเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตก คุณปู่คุณย่าจึงเลี้ยงเขาแทนพ่อกับแม่ แต่ไม่นานหลังจากนั้นไม่กี่ปีคุณย่าก็จากไปด้วยโรคหัวใจ การเป็นมหาเศรษฐีทำได้แค่ยื้อความตายให้ช้าลงแต่ที่สุดแล้วเขาก็ยังสูญเสียอยู่ดี ถึงเขาจะทะเลาะกับปู่บ่อยแค่ไหน ก็ยังมีความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย เมื่อเขาแต่งงานกับวิกตอเรียเขาคิดว่าจะได้พบคำว่า ‘ครอบครัว’ อีกครั้ง แต่ทุกอย่างมันก็ผ่านไปรวดเร็วทิ้งไว้เพียงความปวดร้าวในอก
โลกนี้มีคนตายทุกวัน แต่ทำไมคนในครอบครัวถึงจากไปง่ายดายอย่างนี้ สิ่งที่เขาเป็นห่วงที่สุดไม่ใช่ทรัพย์สินในตระกูลหลิว แต่เป็น ‘หลิวต้าเหนิง’ ลูกชายวัยห้าขวบของเขา หลังจากวิกตอเรียจากไปสามปี ปู่กลับมาพูดเรื่อง ‘แต่งงาน’ กับเขาอีกครั้ง
‘ปู่ให้ซินแสดูดวงชะตาแล้ว แม่หนูคนนี้จะช่วยตระกูลของเราได้’
‘ช่วยเรื่องอะไร ธุรกิจด้านไหน ระดับสกุลหลิวมีแต่คนมาขอให้เราช่วย’ เขาหัวเราะเยาะหยันกับความคิดของปู่
‘ก็ดูบ้านเราสิ มีแต่คนตาย’
‘โลกนี้ก็มีคนตายทุกวันนั้นแหละ’
‘ดวงของหนูปันปันจะช่วยให้ครอบครัวเราพ้นทุกข์ได้’
‘ไร้สาระ’
‘ครั้งที่แล้ว แกไม่แต่งงานตามที่ปู่สั่ง หนีไปแต่งหนูวิกกี้เข้ามา ปู่ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเลยสักนิด แต่ตอนนี้วิกกี้ไม่อยู่แล้ว แกไม่คิดจะแต่งงานใหม่หาผู้หญิงดีๆ มาเป็นแม่ให้ต้าเหนิงหรือไง’
‘ผมหาผู้หญิงเองได้’
‘แต่คนนี้ปู่เลือกไว้แล้ว และปู่ก็เคยสัญญากับปู่ของหนูปันปันว่าจะให้หลานๆ ได้แต่งงานกัน แกจะไม่ช่วยให้ปู่สมหวังครั้งสุดท้ายหรือไง’
‘พูดอะไร ปู่แข็งแรงยังกับวัวจะมาพูดเรื่องความหวังครั้งสุดท้ายอะไรกัน’
‘นี่แกเห็นปู่เป็นวัวเรอะ!’
‘ปู่พูดเองนะ ผมไม่ได้พูด’
‘ที่ปู่ให้แกเรียนภาษาไทยเพราะจะให้แต่งงานกับหลานของเพื่อนปู่ ครั้งนี้แกลองดูน้องก่อนได้ไหม’
‘จะดูอะไรอีก ก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง’
‘ตอนนั้นเด็ก ตอนนี้ไม่ใช่เด็กแล้ว เรียนจบมหาวิทยาลัย เป็นคุณหมอด้วยนะ’
‘คุณหมอ?’
‘ปันปันจบแพทย์แผนไทยประยุกต์ ดูนี่สิ’ ปู่ยื่นแพ้มเอกสารที่มีประวัติว่าที่ลูกสะใภ้ให้เขาดู “ผลการเรียนยอดเยี่ยม พูดได้ตั้งสี่ภาษา หนูปันปันเรียนภาษาจีนและยังชอบเรื่องแพทย์แผนจีนด้วย ตอนนี้ก็กำลังขยายกิจการเกี่ยวกับยาสมุนไพรไทย’
เขาจำได้ว่าหยิบแฟ้มเอกสารของปู่มาดู รูปหญิงสาวที่เติบโตจากวันวานที่เขาเคยเห็น เป็นจริงอย่างที่ปู่พูดไว้ เธอไม่ใช่เด็กสาวที่เขาเคยเห็นในรูปเมื่อก่อนสิบปีก่อน โครงหน้าอ่อนหวาน แววตากระจ่าง และรอยยิ้มแสนสดใสราวกับไม่เคยเผชิญเรื่องเลวร้าย มุมปากเขากระตุกยิ้มหยัน เธอคงไม่ยังไม่เคยโลกที่โหดร้ายสินะ ไม่อย่างนั้นคงยิ้มแบบนี้ไม่ได้แน่นอน
‘ก็ได้’
‘อะไร?’
‘ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ก็ได้’
‘ทำไมง่ายนักล่ะ’
‘ไม่ดีหรือไง’
‘ก็ปู่ยังคิดว่าถ้ากล่อมแกไม่สำเร็จหาวิธีไหนมาขู่แกอีก’
‘ผมอายุสามสิบสองแล้ว ลูกก็มีแล้ว ว่าที่สะใภ้ของปู่จะรับผมได้เหรอ’
‘เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาหรอก แค่แกแต่งงานรับหนูปันปันเข้าบ้านเราอย่างถูกต้องก็พอ’
‘แค่นั้น?’
‘ห้ามทำร้ายหนูปันปัน ยังไงก็หลานของเพื่อนปู่’
‘ผมไม่เคยทำร้ายผู้หญิง’ เขาโหดในแวดวงธุรกิจแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยทำร้ายผู้หญิงและเด็ก แต่ถ้าเขาถูกทำร้ายก่อนก็พร้อมใช้วิธีอื่นจัดการได้
หลังจากรับปากปู่เรื่องแต่งงานแล้ว เขาก็สั่งลูกน้องให้สืบข่าวรายงานเขา เขาไม่เชื่อว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดีอะไรนัก ใครกันจะยอมแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จัก ยุคนี้แล้วยังต้องมาแต่งงานตามสัญญาของผู้ใหญ่อีกหรือ? เมื่อเขาได้ข้อมูลทุกอย่างแล้วจึงเดินทางมาเมืองไทยเพื่อแอบดูเธอด้วยตาตัวเอง แม้จะเป็นการแต่งงานที่ถูกวางไว้แล้ว แต่เขาก็ยังอยากรู้เรื่องทุกเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงที่จะมาเป็นภรรยาของเขา ที่สำคัญเธอคือคนที่จะมาเป็นนายหญิงของตระกูลหลิวและเป็นแม่เลี้ยงให้ลูกชายของเขาด้วย ถ้าเธอคิดรังแกลูกของเขาก็คงได้เห็นดีกัน
คืนนี้เขาได้รับรายงานว่าพรนับพันออกจากบ้านในเวลากลางคืน หลายสัปดาห์ที่เขาส่งนักสืบตามติดความเคลื่อนไหวของผู้หญิงคนนี้แทบหาจุดบกพร่องไม่ได้ แต่คืนนี้ก็มาถึง เขาจึงแอบตามเธอมามาถึงร้านอาหารกึ่งผับ ตามที่ลูกน้องรายงาน เธอมางานวันเกิดของเพื่อนสนิท แต่เมื่อเขาเข้าไปในร้านก็ทันเห็นเธอเอาเค้กไปให้นักดนตรี เขาเค้นเสียงหัวเราะ นี่นะหรือผู้หญิงดีๆของปู่ และยังได้เห็นเธอดื่มเหล้าเต้นรำกับเพื่อนผู้หญิงของเธอ
วิกตอเรียเป็นผู้หญิงเข้าสังคมเก่ง แต่เป็นงานสังคมชั้นสูง เธอไม่มาโยกย้ายเรือนร่างในสถานที่บันเทิงอย่างนี้ หลิวโม่โฉได้แต่ยิ้มเยาะ ตามรายงานของปู่ เธอช่างเป็นผู้หญิงแสนดีราวกับนางฟ้า แต่นี่คงเป็นด้านที่คุณปู่ไม่รู้
แต่ภาพพรนับพันโยกไหวเรือนร่างตามจังหวะเสียงเพลงมันทำให้เลือดในกายของเขาเดือดพล่าน เธอสวมชุดเดรสกระโปรงสั้นคลุมเข่า ไม่ใช่ชุดเซ็กซี่แบบนักเที่ยวราตรีใส่กัน แต่มันกลับดึงดูดสายตาของเขา ความรู้สึกอยากครอบครองเกิดขึ้นในอก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กหนุ่มที่อยากได้อะไรก็ต้องเอาให้ได้
หลังจากภรรยาตาย เขามีผู้หญิงไว้บำบัดความต้องการอยู่บ้าง แต่ไม่จริงจังหรือผูกมัดกับใคร เขายังไม่พร้อมที่จะมีแม่เลี้ยงให้ต้าเหนิง แต่ครั้งนี้เขารู้สึกว่า เธอก็ไม่เลวนัก หากจะแต่งงานมาเป็นภรรยาที่ปรนนิบัติเรื่องบนเตียงของเขา
ชายหนุ่มมองฝ่ามือตัวเอง เขาเกือบจะคว้าเธอมาแล้วลากเธอให้กลับมาพร้อมกับเขาแล้ว ทว่าแววตาดื้อรั้นไม่ยอมแพ้ทั้งที่เมามายแต่ยังยื่นหน้ามาเถียงเขา มันชวนให้ทั้งหงุดหงิดและขบขัน
เหมือนแมวน้อยที่ขู่จนขนฟู่ไปทั้งตัว
แต่ผู้ชายคนนั้น ที่ลูกน้องรายงานว่าเป็นคนขับรถนั้น ดูจากแววตาก็รู้แล้วว่าคิดไปไกลเกินกว่าเจ้านายกับลูกน้องแน่นอน และยังเห็นสนิทสนมกันมาก หรือจะเป็นคู่รัก? หรือเป็นคู่ขา?
ให้ตายสิ! หงุดหงิดชะมัด!
ทำไมถึงสลัดความรู้สึกอยากกดเธอลงเตียงไม่ได้เลย
แย่ชะมัด แล้วทำไมมันต้องมาแข็งเอาตอนนี้ พรนับพัน! เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันต้องช่วยตัวเองแบบนี้!
- ผู้เขียน
