~ Chapter 9 ~ เธอเป็นใคร 2
1557 คำ
อีกด้านหนึ่ง...
กึก!
ฝ่าเท้าหนาที่หยุดเกินกะทันหันทำให้หญิงสาวข้างกายหยุดเดินไปด้วย เธอหันไปมองตามสิ่งที่คนตัวโตมอง แต่เขาก็หันหน้าหนีก่อนจะเดินต่อไปอีก
“ใครคะ”
“หืม?”
“เมื่อกี้พี่มองใครคะ ผู้หญิงคนนั้นน่ะเป็นใคร” เธอเดินไปขวางทางคนตัวโต ก่อนที่เขาจะยกยิ้มที่มุมปากเบา ๆ
“หึงพี่หรือไง”
“ก็คงงั้นมั้ง ถ้าพี่ตอบก็คงจะดี”
“ไม่มีไรหรอก ก็ไม่เห็นใครใส่ชุดนักศึกษาเข้าตึกเรานานแล้วไง...ก็เลยมอง” เขายกมือทั้งสองขึ้นขึ้นจับไหล่บางของเธอ ก่อนจะออกแรงขยับตัวเธอออกจากทางเดินของเขา แต่คนอย่างน้ำชาหรือจะยอม
“งั้นฉันไปถามเองน่าจะได้คำตอบที่ดี”
“ชา...”
“ก็ถ้าไม่รู้จัก ก็ไม่เห็นต้องทำเสียงแบบนี้” พอตเตอร์จะพูดอะไรก็ไม่ทัน เพราะร่างบางของน้ำชาหมุนตัวเดินกลับไปทางเดิมที่เขาและเธอเพิ่งเดินมา
“ชา!! ” ชายหนุ่มตะโกนเรียกตามแผ่นหลังบางอย่างคนกำลังหัวเสีย หากเป็นหญิงอื่นเขาคงด่าเธอไปแล้ว เพราะเขาไม่ต้องการให้ใครมาหวงอะไรเขา แต่เธอไม่เหมือนใครอื่นน่ะสิ
น้ำชาเดินไปหยุดยืนต่อหน้าเพียงฝัน ก่อนที่หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มจะหยุดมองเช่นกัน ใบหน้าจิ้มลิ้มมองน้ำชาอย่างใคร่รู้ว่าเธอเป็นใคร ส่วนอีกคนนั้นก็อยากรู้เช่นกัน
“เธอเป็นใคร” น้ำเสียงแข็งกระด้างที่น้ำชาเอ่ยพูด ทำให้เพียงฝันชะงักไป เธอรู้สึกถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเธอคนนี้ และก่อนที่เพียงฝันจะได้ตอบอะไร พอตเตอร์ก็เดินมาคั่นกลางระหว่างเธอสองคนเสียก่อน
“เธอชื่อเพียงฝัน เป็นน้องไอ้วิลล์” พอตเตอร์ ไม่ได้กล่าวทักอะไรเพียงฝัน เขาพูดกับน้ำชาในขณะที่ปล่อยให้เพียงฝันยืนงงอยู่ที่เดิม
“น้องพี่วิลล์? ”
“ไว้ไปถามมัน” น้ำชาก็อยู่บ้านหลังเดียวกันกับเขา ค่อยให้เธอไปถามนั่นแหละดีที่สุด ก่อนที่เขาจะหันไปมองเพียงฝัน
“มาทำอะไรที่นี่” เพียงฝันชะงักไปในทันที นั่นสิ เธอควรตอบอะไรเขาไปดี
“เอ่อ พอดีฝัน หลงทาง” เธอพูดปดออกไป ใบหน้าหล่อเหลาของเขามันเรียบตึงเกินไปที่จะบอกว่าตามเขามาเพราะเห็นเขาอยู่กับผู้หญิง
“แล้ว...ไม่ได้โทรหาไอ้วิลล์หรือไง” เพียงฝันชะงักนั่งค้างทันที เพราะเธอได้บอกเขาไปตอนที่เขาไปส่งเธอที่บ้านว่าเธอเรียนคณะเดียวกันกับพี่ชายของเธอเอง อย่างนี้เท่ากับว่าเขาดูออกน่ะสิว่าเธอตามเขามา
“ก็...”
“บอกเธอไปสิว่าฉันเป็นใคร ดูเหมือนเธอจะตามพี่มาเพราะอยากรู้” ก่อนที่เพียงฝันจะได้พูดแก้ตัวอะไร น้ำชาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“บอกเธอไปสิว่าฉันเป็นแค่น้องเพื่อน”
“....เหมือนที่พี่ชอบพูด” น้ำชาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเดินหนีกลับไปทางเดิมที่เธอเดินมา โดยไม่รอให้เขาได้พูดแก้ตัวอะไร ปล่อยให้เพียงฝันกับเขายืนอยู่ด้วยกัน และบรรยากาศที่เงียบไปนั้นทำให้เพียงฝันเอ่ยพูดขึ้นก่อน
“เอ่อ...” ทว่า
“น้ำชาเป็นน้องไอ้เหนือ เธอน่าจะรู้จักมัน” พอตเตอร์กลับพูดขึ้นมาตัดหน้าเธอเสียก่อน เขาพูดออกมาขณะที่สายตายังคงมองตามแผ่นหลังบางของน้ำชาตามเดิม
“เหนือเหรอ...อ้อ” เพียงฝันนึกถึงวันแรกที่เธอได้ไปบ้านพักของเขา พี่น้ำเหนือสินะ เธอคิดในใจ ก่อนจะจำได้ว่าวิลล์พี่ชายของเธอก็บอกว่าบ้านหลังนั้นมีผู้หญิงด้วย คงหมายถึงเธอคนนี้สินะ แสดงว่าเธอคนนี้ก็เป็นแค่น้องเพื่อนเขาแบบที่เธอพูด พอคิดแบบนั้นใบหน้านวลก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาด้วยความโล่งใจ เธอก็นึกว่าเขามีแฟนแล้วเสียอีก
“ฝัน พี่มีเรียนอีกห้านาที คงไปส่งที่คณะไม่ได้”
“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ” เพียงฝันพยักหน้าเข้าใจโดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังโกหกเธออยู่
“ไว้คืนนี้...”
“คืนนี้ฝันไม่ว่างค่ะ” เพียงฝันเอ่ยพูดตัดบทสนทนาของเขา ซึ่งมันทำให้เขาหัวเสียหน่อย ๆ แล้วแบบนี้เมื่อไรเขาจะได้ปิดจ๊อบกวางน้อยสักที เธอชักจะตามติดเขาให้รำคาญใจแล้วสิ
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรหาแทนแล้วกัน” คำพูดของเขาทำให้เธอยกยิ้มขึ้น ก่อนที่ใบหน้านวลจะพยักหน้าเข้าใจ
“งั้นพี่ไปเรียนเถอะค่ะ เดี๋ยวฝันโทรหาพี่วิลล์เอง”
“ครับ” ว่าแล้วเขาก็ยกฝ่ามือหนาขึ้นมาวางบนศีรษะของเธอ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงจนใบหน้าเขาและเธอเสมอกัน
“ทีหลังจะมาหาพี่ บอกก่อนนะ” ใบหน้านวลแดงก่ำขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แสดงว่าเขาไม่ได้ห้ามอะไรหากว่าเธอจะมาหาเขา เพียงแต่ต้องบอกเขาก่อนสินะ
“ค่ะ” เพียงฝันพูดพร้อมกับอมยิ้มออกมา ก่อนที่เขาจะยกยิ้มให้เธอบาง ๆ พร้อมกับหมุนตัวหันหลังให้เธอ ใจดวงน้อยเต้นตึกตักขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้า รอยยิ้ม และคำพูดของเขานั้นทำให้เธอรู้สึกพิเศษกว่าใคร เธอรู้สึกเช่นนั้นโดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกอะไรแบบเดียวกันกับเธอ
ร่างสูงในเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อช็อปวิศวะฯสีกรมท่าเดินตรงดิ่งไปยังทางเดินที่เขาคิดว่าน้ำชาน่าจะไป และก็เป็นอย่างนั้น
ฝ่ามือบางของเธอรีบยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองเธอทางด้านหลัง ห้องแล็บเครื่องกลนั้นเป็นสถานที่ที่น้ำชาชอบมานั่งเล่นกีตาร์ เพราะมันเงียบและไม่มีใครชอบเข้าห้องแล็บในเวลาเช้าแบบนี้
พอสามารถดึงอารมณ์ตัวเองได้แล้วเธอก็หันหน้ากลับมาเผชิญกับเขา ใบหน้าหล่อเหลาเบือนหน้าหนีเล็กน้อย ซึ่งมันไร้คำแก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น
“คนนี้ พี่ก็เล่น ๆ เหรอ” น้ำเสียงนิ่งเรียบของน้ำชาทำให้พอตเตอร์หันกลับมามอง เขาไม่ได้ตอบในทันทีเพียงแค่ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างใช้ความคิด
“น้องพี่วิลล์นะ”
“_”
“พี่หยุดไม่ได้เลยหรือไง” หญิงสาวยกมือขึ้นเสยผมสลวยสีน้ำตาลของเธอ ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้น เพราะความจุกมันเอ่อที่ลิ้นปี่ ทำไมเธอต้องไปหลงรักคนไม่รู้จักพอแบบนี้ด้วย
“ก็แค่เล่น ๆ นั่นแหละ” ที่ยั้งคิดเมื่อสักครู่ ไม่ใช่ว่าไม่แน่ใจว่าแค่เล่น ๆ กับเพียงฝันจริงไหม เรื่องนั้นมันจริงอยู่แล้ว แต่...เขาแค่รู้สึกแคร์ความรู้สึกของหญิงสาวตรงหน้ามากกว่าก็แค่นั้น
“โอเค ชาโคตรเหนื่อยเลยว่ะที่ต้องรอพี่...แบบนี้”
“ฮึก...เมื่อไรพี่จะพอ!” เธอตะคอกออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยให้สถานะอะไรกับเธอนอกจากน้องสาว แต่ความรู้สึกลึก ๆ มันบอกว่าเขานั้นก็คิดแบบเดียวกันกับเธอ
“พี่ไม่เคยบอกให้เธอรอเลยสักครั้ง”
“ฮึก ใช่ ฮึก... ฉันรู้ รู้มาตลอดนั่นแหละ” เธอพูดพร้อมกับเบือนหน้าหนี น้ำตาที่อยู่ ๆ ก็ไหลออกมาแบบนี้ มันทำใหเธอสูญเสียตัวตนไปชั่วขณะ ปกติเธอนั้นหัวแข็งแค่ไหน น้ำตาสักหยดก็ไม่เคยจะมี
“เลิกรอพี่ และก็เปิดใจให้คนที่มาจีบได้แล้ว...” น้ำชาเนื้อหอมอย่าบอกใคร มีผู้ชายมารอต่อแถวขายขนมจีบให้เธอทุกวัน ซึ่งเขารู้ดี แต่เธอกลับมาติดอยู่กับเขา และเขาก็ยังไม่พร้อม อาจจะเป็นเพราะเขาชอบเธอมาก เขาถึงไม่อยากให้เธอเสียใจ พอตเตอร์ไม่มั่นใจว่าเขาจะหยุดเจ้าชู้ได้หรือเปล่า หากวันนี้เขารับเธอเข้ามาดูแล แล้วสุดท้ายมันจะต้องพังลงเพราะความไม่รู้จักพอของเขาเองล่ะ เขายังคงอยากเฝ้ามองเธออยู่แบบนี้ เขาไม่อยากให้เธอต้องมาบาดหมางอะไรกับเขาเลย
“ทำไมคะ ฮึก หรือจริง ๆ แล้วพี่ไม่ได้อยากหยุดที่ฉัน”
“_”
“ขอร้องล่ะ พอได้แล้ว” มันเจ็บจวนจะขาดใจ เขาไม่ได้บอกให้เธอรออะไรเลย แต่เธอก็รอ เฝ้ามองเขากับผู้หญิงอื่นอยู่ทุกวัน แม้ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับเธอ แต่เธอไม่ได้อยากเป็นเบอร์หนึ่งแล้วมีเบอร์สองเบอร์สามตามมาเสียหน่อย
“ฮึก แต่ฉันก็จะรอพี่...เหมือนเดิม”
“ชา..”
- ผู้เขียน
