“ในที่สุดก็เผยสันดานออกมาจนได้ ทำไมห๊ะ! ไอ้ที่ฉันบำเรอให้จนไข้จับยังไม่พอหรือไง ถึงจะเที่ยวเร่ไปแบให้คนอื่น ผู้หญิงอย่างเธอมันก็เป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้น ไม่มีผู้ชายหน้าโง่ที่ไหนคิดอยากจะจริงจังด้วยหรอก”
เพราะความโกรธที่อาจผสมกับความหวงหน่อย ๆ ที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งตัวเลยทำให้จิณเผลอตวาดคำพูดร้าย ๆ ออกไปจนหมด แต่กระนั้นเขาก็ไม่คิดกลับคำพูด เพราะไม่อยากให้คนอวดดีได้ใจ เธอควรต้องสำนึกเอาไว้ให้มั่น จดจำเอาไว้ให้ขึ้นใจว่าตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่เธอไม่มีสิทธิ์มองใครหน้าไหนทั้งนั้น นอกจากผัวอย่างเขาคนเดียว ทุกอย่างในบ้านนี้เป็นของเขาทั้งหมด ตัวเธอกับลูกเองก็ด้วย
“นางจะจำไว้ค่ะ”
“คณานางค์!”
“อะไรกันคะจิณ เสียงดังไปถึงข้างนอก” ยังไม่ทันที่สงครามประสาทจะทันได้เริ่ม เสียงของคนมาใหม่กลับดังขัดจังหวะเข้าซะก่อน
“นี่ดวงไม่ได้มาขัดจังหวะอ
