“อาหมิงกับข้าวเสร็จแล้วมายกออกไปได้เลย” โจชิงหลินเรียกให้เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดที่มีใบหน้าคล้ายคนอายุใกล้จะสามสิบ ให้มายกสำรับออกไป
“ครับ คุณนายใหญ่” เจียงหมิงขานรับอย่างกระฉับกระเฉง แล้วรีบลุกไปที่ครัว ท่ามกลางสายตาที่เอ็นดูของเฉินเซียน
เขาคิดถูกแล้วที่ช่วยเด็กร่างโตคนนี้เอาไว้ ภายนอกจะดูน่ากลัว อย่างไรก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่ในตัว
โจวชิงหลินให้กับหนุ่มๆ ได้นั่งกินด้วยกัน ส่วนเธอกับลูกสะใภ้ก็กินด้วยกันที่ร้านขายของชำ
สองสามีภรรยานี้ช่วงหลังไม่ค่อยได้นั่งกินข้าวกลางวันร่วมกันนัก เพราะต่างคนต่างก็มีงานและภาระหน้าที่ที่ต้องทำ
แต่ห่างกันบ้างแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด ทั้งสองเข้าใจดีและไม่มีใครคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้
“คุณนายจางเล่าให้ฟังว่าคุณแม่หม้ายกู่เอาเรื่องของเธอกับบ้านของเราไปพูดในทางไม่ดีอีกแล้ว เห็นว่ามีคนร่วมนินทาด้วย พวกนั้นต่างก็เป็นลูกค้าที่ร้านเรา สังคมทุกวันนี้เชื่อใจใค
