EP. 2 : มีไม่ดี ไม่มีดีกว่า
1704 คำ
ฉันเม้มปากแล้วก็มองนายนี่ที่ทำหน้าดุๆ แล้วก็พูดออกมา แต่ฉันไม่ได้หนีสักหน่อย ฉันก็ยังยืนอยู่ตรงนี้นะ
“ฉันก็ไม่ได้หนีสักหน่อย ยังไงนายเอาศูนย์แล้วก็ให้เขาตีราคามาแล้วกัน แล้วนายสะดวกแลกไลน์ไหมล่ะ หรือจะบอกฉันตอนเลิกเรียน”
“อืม สแกน”
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไลน์แล้วก็เปิดคิวอาร์โค้ดให้ผู้หญิงตรงหน้าสแกน ซึ่งปกติถ้าไม่ใช่คนที่มีธุระหรือไม่ใช่เพื่อนสนิทจริงๆ ผมก็ไม่ให้ไลน์ใครหรอก
“ยังไงนายก็ทักมาแล้วกัน ฉันขอตัวก่อน”
ฉันเพิ่มเพื่อนแล้วก็กดส่งสติ๊กเกอร์ไป แล้วก็ขอตัวออกมา เพราะตอนนี้ฉันก็หิวมากแล้วอะ ฉันเลยชวนเพื่อนขึ้นรถแล้วก็ขับรถออกมาจากลานจอดรถหลังตึก พอขับมาไม่นานก็ถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าดังที่อยู่หลังมอ คือถ้าใครเรียนที่นี่แล้วมาไม่ถึงคือพลาดสุด ทุกคนต้องมาลองจ่ะ ก๋วยเตี๋ยวเรือน้ำข้นแบบสุดๆ ฉันกับเพื่อนเดินเข้ามาแล้วก็มองหากลุ่มเพื่อนตัวเอง พอเห็นก็เลยเดินมานั่งที่โต๊ะ
“ทำไมมาช้าจังวะ”
“กูขับรถโดนรถคนอื่นเขาอะดิเลยรอเคลียร์กับเจ้าของรถ”
“หื้อ นักศึกษามอเราอะเหรอ”
“เนี่ย มึงพูดไม่หมด นางเอกเงียบค่ะ เพื่อนเอกเล่าสตอรี่เองสาว คือไอ้ปุ้มมันขับรถโดนรถปอร์เช่สีแดงที่จอดอยู่ข้างๆ ซึ่งเจ้าของรถก็คือหนึ่งในกลุ่มผู้ชายที่เราเจอกันเมื่อเช้า คนที่สูงๆ ขาวๆ อะ”
“กลุ่มเขาก็สูงก็ขาวเหมือนกันหมดนะมึง”
“เออ ไซส์เดียวกันเหมือนพวกเราเลย คิกๆ”
“คนที่นิ่งๆ ที่สุดอะ ดูดุๆ หน่อย”
“อ่อ คนนั้นเหรอ”
“ห๊ะ”
“นู่น เดินเข้ามากันนู่น”
ฉันพากันหันไปมองกลุ่มนักศึกษาที่เดินเข้ามาแล้วก็เห็นว่าเป็นกลุ่มเขาที่เดินเข้ามา แต่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะร้านอาหารแถวนี้นักศึกษาก็วนๆ เจอกันอยู่แล้ว ฉันเลยหันกลับมาที่เดิมแล้วก็เรียกพนักงานที่จดเมนู ส่วนเพื่อนฉันก็คือ
“งื้อออ ไอ้ปุ้ม บังเอิญเก่งไปปะ”
“กูว่ายังไงก็ใช่”
“มึงคะ ร้านแถวนี้มันมีกันสักกี่ร้าน มาค่ะ สั่งก๋วยเตี๋ยวกันได้แล้ว เอาเส้นหมี่ขาวน้ำตกหมูถ้วยใหญ่ 1 ถ้วยค่ะ น้ำแข็ง 3 แก้ว น้ำโค้ก 3 ขวด ลูกชิ้นกุ้ง 2 ลูกชิ้นเอ็นหมู 10 ไม้ ปีกกลางไก่สองจานค่ะ แล้วก็เอาเส้นบะหมี่น้ำตกหมูถ้วยใหญ่ 2 ค่ะ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
“อิปุ้ม กูยังไม่ได้สั่งค่ะ”
“กูสั่งให้มึงสองคนแล้วไง”
“เพื่อนรัก”
“ปลอมมาก”
“คิกๆ”
“ไอ้ปุ้ม แล้วมึงสั่งของกินเล่นเพิ่มทำไม กูสั่งมาเต็มโต๊ะแล้วค่ะ”
“ก็สั่งไว้เผื่อไม่อิ่ม กูหิวมาก”
“กูเชื่อ แม่งสั่งจนพนักงานจดไม่ทัน”
“หื้อ ไอ้วี นั่นคู่กรณีมึงนี่หว่า”
“เจอกันทั้งวันใช่แล้วมั้ง”
“รีบกิน กูจะกลับไปเล่นเกมส์ พวกมึงไม่เล่น”
“เล่นดิครับผม”
ผมพากันนั่งลงแล้วก็สั่งเมนูที่จะกิน ซึ่งร้านเขาเมนูกินเล่นหรือก๋วยเตี๋ยวที่เป็นเมนูหลักก็อร่อยทั้งหมดนะ บรรยากาศก็ดีเพราะมีต้นไม้เยอะมาก
“ไอ้ปุ้ม มึงมูพระแม่ลักษมีอย่างเดียวเหรอ”
ฉันกำลังกินลูกชิ้นหมูแล้วพอได้ยินคำถามเพื่อนฉันเลยยิ้มแล้วก็ตอบเพื่อนกลับไป
“อืม แต่จะพูดว่าอย่างเดียวก็คงไม่ใช่ กูบูชาพระพิฆเนศคู่กับพระแม่ลักษมี ต้องบูชาท่านคู่กันถึงจะปังปุ มีแม่ย่าโม มีพญานาค มีปู่ฤาษี แล้วก็ปี่เซียะ”
“ขาดไอ้ไข่อย่างเดียวเนาะมึงเนี่ย”
“สร้อยข้อมือกูนี่ไงแม่”
“อือหื้อ ตัวมัม ตัวมารดาแห่งการมู”
“คิกๆ กูขายของไงมึง ขายของทำธุรกิจมันก็ต้องมีกันบ้าง”
“แล้วมึงเคยขอเรื่องความรักไหม”
“เจาะจงไม่เคย กูเน้นโชคลาภเงินทอง แต่ทุกครั้งกูจะพูดว่าถ้าถึงเวลาก็ขอให้ท่านคัดให้กู กูอยากเจอรักแท้ คู่แท้ คู่ชีวิต กูไม่อยากมาเสียเวลา นานแค่ไหนกูก็รอได้ ถ้าคนไม่ได้ดีก็ให้ท่านปัดออกไป”
“แล้วถ้าเนื้อคู่มึงมาตอนอายุ 35 ล่ะว่ะ”
“กูก็รอไง มาช้าแล้วดี ยังดีกว่าคนไม่ดีเข้ามาทำให้เราปวดหัว มีแฟน มีผัวชีวิตต้องดีกว่าอยู่คนเดียวใช่ปะล่ะ ถ้ามีไม่ดี ไม่มีดีกว่า มีเงินกูก็มีความสุข”
“อือหื้อ แล้วมึงไม่เหงาเหรอวะ ไม่อยากมีใครสักคนเหรอ”
“ไม่นะ ชีวิตตอนนี้ของกูมันดีมากแล้ว แต่กูก็ไม่ได้ปิดกั้นพวกมึงก็เห็น แต่ส่วนมากมันก็จบแค่คุยกันแค่นั้นแหละ”
“พี่ปุ้ม หนูตามดูไลฟ์สดพี่ตลอดเลยค่ะ ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ”
“ยินดีค่ะ แล้วพวกเรากินอิ่มกันแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ฉันยิ้มให้เด็กใสๆ วัยมัธยม ซึ่งฉันรู้สึกดีแล้วก็ไม่เคยเหวี่ยงคนที่มาขอถ่ายรูปหรือมาทักเลยนะ ฉันชอบเป็นส่วนรวม เพราะถ้าไม่มีพวกเขาคอยดูคอยติดตามฉันก็ไม่มีเงิน เขาทุกคนคือผู้มีพระคุณจ่ะ
“กูก็ว่าทำไมเขาหน้าคุ้นๆ เขาเป็นเจ้าของเพจที่ไลฟ์ขายของนี่เอง นี่ไง เพจเขาอะ”
“เออว่ะ คนดังแห่งโลกโซเชี่ยลมาเจอกันแล้วเว้ย ว่าไงไอ้วี เขาน่ารักปะ”
ผมปรายตาไปมองผู้หญิงที่ตอนนี้กำลังยืนถ่ายรูปอยู่กับรุ่นน้อง ซึ่งยัยนั่นก็ดูน่ารักอยู่นะ หน้าตาเหมือนจะเป็นคนแรงๆ เหวี่ยงๆ แต่ผมกลับไม่เห็นปฏิกิริยาแบบนั้นที่เกิดขึ้นกับยัยนั่นเลย เพราะบางคนถ้ามีคนมีขอถ่ายรูปเวลาอยู่ข้าวนอกบางคนก็ไม่ค่อยพอใจหรือยิ้มต่อหน้าลับหลังเป็นอีกอย่างก็มี แต่กับผมแม่งหน้าบูดตลอดอะ ผมเลยหันมาตอบเพื่อนแล้วมันก็หัวเราะออกมา
“น่ารักจนจะกินหัวกูอยู่แล้วมั้ง”
“พรืด พี่วีกู”
“ฉิบหายเอ๊ย มึงดูโปรไฟล์กลุ่มที่อิคุณหญิงปุ้มกูมีคดีด้วยสิ เบ้าหน้าดีทั้งกลุ่มยังไม่พอ โปรไฟล์คือเริ่ดเหมือนกันหมด”
“ศีลเขาเสมอกันไงมึง”
“แต่คนที่เป็นคู่กรณีไอ้ปุ้มอะ ดูเข้าหายากสุด ดูนิ่งๆ ไม่สนใจใครอะ”
“อันนี้จริง แต่แม่งเหมาะกันนะเว้ย เขาส่วนตัวสูง ส่วนอิปุ้มกู มึงเบิ่ง”
“คิกๆ ส่วนรวมแบบสุดๆ”
“เพื่อนกูเขาเป็นแม่ค้าแม่ขายไงสาว”
“เออ อาชีพแม่งเหมาะสมกับมันแบบสุด”
“ฮ่าๆ”
“งื้อ พี่ปุ้มน่ารัก หนูคิดว่าพี่จะหยิ่ง”
“หื้อ หึหึ ต่อไปเจอพี่ทักพี่ได้ พี่ไม่หยิ่งหรอก แต่หน้าพี่แค่นิ่งเฉยๆ พี่ชอบเป็นส่วนรวม แล้วอย่าลืมดูไลฟ์สดพี่นะ ไม่ต้องซื้อแต่เข้ามาดูพี่ก็พอ พี่เหงา พี่กลัวผี”
“คิกๆ จ้า หนูชวนคุณครูดูด้วยค่ะ ล่าสุดคุณครู f ของแม่ทุกวัน”
“อะ ลูกสาว ทำไมหนูน่ารักกันขนาดนี้ ไปลูก ไอศกรีมคนละถ้วยสองถ้วยแม่เปย์เอง”
“งื้อ ขอบคุณค่ะพี่ปุ้ม”
“จ้า ขับรถกลับกันดีๆ นะเด็กๆ มันอันตราย เดี๋ยวไอศกรีมของเด็กๆ คิดรวมกับโต๊ะหนูนะคะ”
“ค่ะ”
“บ๊ายบายค่ะพี่ปุ้ม”
“จ้า บ๊ายบาย”
“คุณนายปุ้ม ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วค่ะ”
“เค”
“ไอ้ปุ้ม น้องสาวมึงโทรมา”
“หื้อ ขนมปัง มีอะไรหรือเปล่า”
{พี่ปุ้ม หนูมีแฟนได้ไหม พ่อกับแม่บอกให้ขออนุญาตพี่ปุ้ม}
ฉันขมวดคิ้วขึ้นมาหลังจากได้ยินคำถามของน้องสาว คือสำหรับฉันน้องยังเด็ก แต่จะปิดกั้นมันก็จะดูเยอะเกินไป อีกอย่างฉันมีอะไรฉันก็คุยกับน้องตลอด พอนึกขึ้นมาได้ฉันเลยตอบน้องสาวกลับไป
“มีได้ แล้วเขาเป็นใคร อธิบายข้อมูลส่วนตัวให้พี่ฟังแล้วพี่จะบอกว่าเราคบได้หรือไม่ได้”
{เขาเป็นเพื่อนที่เรียนอยู่ในโรงเรียนเดียวกัน แต่เขาเป็นรุ่นพี่ เขาอยู่ ม.6 ค่ะ พี่เขานิสัยดีอยู่นะพี่ปุ้ม}
“ตอนนี้บอกว่าเขาดียังไม่ได้ เพิ่งเจอกัน เราเก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวพี่ไปรับมาอยู่ด้วย”
{เย้ๆ หนูจะได้ไปอยู่กับพี่ปุ้ม หนูไม่ได้มีแฟนหรอกค่ะ หนูแค่อยากไปอยู่ด้วย หนูเก็บเสื้อผ้าก่อนนะคะ บ๊ายบายค่ะพี่ปุ้ม}
“ไอ้ปัง”
“มีอะไรเหรอมึง หน้าคือมาเครียดแท้”
“น้องสาวกูน่ะสิ”
“คิกๆ ทำไมวะมึง”
“นางโทรมาถามว่ามีแฟนได้ไหม กูจะตอบว่าไม่ได้ก็กลัวมันจะดูเยอะเกินไปเลยบอกให้น้องมาอยู่ด้วยเพราะกูจะได้ดูน้องกูแบบใกล้ชิด กูห่วงนั่นแหละ สมัยนี้อะไรมันก็เร็วไปหมดแล้วน้องกูเพิ่งจะมัธยม แต่สรุปน้องกูแค่หาเรื่องจะมาอยู่กับกูไม่ได้มีแฟนจริงๆ”
“คิกๆ แล้วทำไมมึงไม่ให้น้องมึงมาวะ”
“น้องกูมันก็ชอบขายของ ถ้ามาด้วยบางวันกูไลฟ์ดึกกูอยากให้น้องกูพักผ่อนให้เต็มที่ แต่มาก็ค่อยตกลงกัน อีกอย่างกูไปผับบ่อย กูไม่อยากให้น้องอยู่บ้านคนเดียว”
“วันนี้เราไปวันสุดท้ายก็ได้ ต่อไปก็นัดไปกินบ้านพวกเรา ไม่ต้องไปผับ”
“เออ อันนี้ดี นานๆ ไปทีก็ดีเหมือนกัน ช่วงนี้เหมือนกูจะบวมข้อไก่ทอดกับเหล้าเยอะเลยเนี่ย”
“เออว่ะ”
“แล้วมึงทำใจได้เหรอ”
“ไม่ได้หรอก มันเรียกหากูทุกวันเลยพี่จ๋า”
“ฮ่าๆ แม่งได้”
- ผู้เขียน
