เมื่อไม่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองไปซะทุกอย่างได้ ไหนจะสถานการณ์ในตอนนี้ที่ไม่สามารถต่อรองหรือว่าเรียกร้องอะไรได้เลยทำให้ข้าวฟ่างจำต้องเดินขึ้นมาบนกระท่อมกลางป่า หย่อนสะโพกลงนั่งบนพื้นพร้อมกับตากลมสวยที่กวาดมองออกไปรอบๆ บริเวณอีกครั้ง
จนกระทั่งคนตัวสูงเดินมาหย่อนตัวลงข้างๆ อดไม่ได้ที่จะปรายตามองเพราะมันใกล้จนใช้คำว่านั่งเบียดได้เสียด้วยซ้ำ
“ทำไมต้องนั่งใกล้ขนาดนี้ด้วย”
“ผมไม่อยากห่างฟ่างนี่ครับ” คนตอบอวดรอยยิ้มให้เปื้อนบนใบหน้าหล่อเหลา ตรงข้ามกับใบหน้าบึ้งตึงของอีกคนจนเหมือนจงใจแกล้งกัน
“ไม่ต้องนั่งใกล้ขนาดนี้ก็ได้ค่ะ”
“แล้วถ้าเจ้าของที่นี่กลับมา แล้วเขาเป็นคนไม่ดีแบบที่เรากลัว แล้วยิ่งถ้าเขาเข้าถึงตัวฟ่างก่อนผม แบบนั้นผมต้องเสียใจมากแน่ๆ”
“ก็ไหนบอกว่าจะคุยเองไงคะ ไหนบอกว่าเคลียร์ได้”
“ใช่ครับ ผมเคลียร์ได้ แต่เราก็ต้องป้องกันตัวเอาไว้ก่อนอยู่แล้ว ฟ่างว่าผมพูดถูกไหม”
“พูดจากลับไปกลั
