รอยช้ำบนแก้มเนียนจางลงไปบ้างแล้ว โยษิตาได้หยุดงานสองวัน หลังจากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดในวันนั้น นึกถึงความใจดีของสิริมาก็ช่วยเหลือเธอมาตลอดแล้ว สิ่งเดียวที่ตอบแทนได้คือ การทำงานให้เต็มที่ คุ้มค่าจ้างและความอาทรที่ได้รับเสมอมา
แต่สิ่งที่เธอไม่ได้เตรียมใจไว้ก็คือสายตาของเพื่อนร่วมงานที่มองดูเธอแบบแปลกๆ เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่เต็มปาก เหมือนจะนินทาแต่ก็ไม่ดังนัก มีแต่พี่ปุ้มปุ้ยที่เสมอต้นเสมอปลายกับเธอทำราวกับไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น เธอเองไม่กล้าถามอะไรเหมือนกันจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปตามปกติ
“หนูตาเลิกงานแล้วไปไหนจ๊ะ” พี่ปุ้มปุ้ยถามขณะเคลื่อนย้ายสะโพกมหึมา มายืนค้ำโต๊ะทำงานของเธอ
“กลับบ้านค่ะ”หญิงสาวตอบทำหน้าเหรอหรา คนถามหัวเราะออกใส
“วันนี้เงินเดือนออก ใครเค้ารีบกลับบ้านกันเล่า มันก็มีดริ๊งแอนด์แดนส์กันหน่อย”
จริงซิ! วันนี้ เงินเดือนงวดแรกในชีวิตออกแล้วนี่นะ ถึงเธอจะเคยท
