เซี่ยฟานพยุงร่างของหวังเยี่ยนหลงเดินทางมาเรื่อย ๆ ผ่านป่าทึบ ข้ามแม่น้ำ ลานทุ่งหญ้าใหญ่จนมาถึงหมู่บ้านอันหนิงท้ายหมู่บ้านมีเรือนหลังเล็กของสำนักตระกูลหวังตั้งอยู่
เดิมทีเป็นบ้านของศิษย์ที่เอาไว้ใช้อาศัยยามต้องออกมาทำงานให้สำนัก แต่เวลานี้กลายเป็นที่พักพิงถาวรของหวังเยี่ยนหลง
เซี่ยฟานเตรียมยาหลายชุดวางไว้บนโต๊ะ เตรียมจะกลับสำนักอย่างที่หวังซีซวนบอก
“คุณชาย ข้ากลับก่อนนะขอรับ” เซี่ยฟานบอกลาเขา “ยาตรงนั้น กินสามเวลาหลังอาหาร ร่างกายคุณชายจะค่อย ๆ ดีขึ้น” เขาชี้ไปที่โต๊ะกลมใกล้ ๆ กัน
“อยากกลับไปนักก็รีบไป อย่ามัวแต่อ้อยอิ่งให้ข้ารำคาญ” หวังเยี่ยนหลงชักสีหน้าไม่พอใจ
“ขอรับ” เซี่ยฟานพูดดังนั้นก็หันหลังกลับ เอื้อมมือเปิดประตู พลันได้ยินเสียง ตุ้บ!หวังเยี่ยนหลงหล่นจากเตียงเพราะพยายามเอื้อมมือไปหยิบยาที่อยู่บนโต๊ะ
“คุณชาย!” เซี่ยฟานเห็นหวังเยี่ยนหลงสลบอยู่บนพื้นจึงรีบวิ่งกลับมา สุดท้ายเซี่ยฟา
