นับตั้งแต่วันนั้นมา เซี่ยฟานก็ไม่ได้ไปพบหวังซีซวนอีก คอยทำหน้าที่ดูแลหวังเยี่ยนหลงอย่างดี กระนั้นก็อดเป็นห่วงคนที่อยู่เรือนต้นสนไม่ได้ คอยชะเง้อคอมองออกไปข้างนอกตลอด เวลาที่ต้องไปจัดเตรียมสำรับในห้องครัวก็คอยฟังว่ามีข่าวคราวของคุณชายห้าหรือไม่
หวังเยี่ยนหลงเองบางวันปกติ บางวันร้าย บางวันร้ายมาก เซี่ยฟานแทบต้องคอยรองรับอารมณ์ของเขาอยู่คนเดียว จากที่เคยสดใสขึ้นมาหน่อยเมื่อครั้งอยู่กับหวังซีซวน เวลานี้จิตใจเศร้าหมอง ซึมลง ใครต่อใครเห็นก็รู้สึกหดหู่ใจไปด้วย
นานเข้า หวังซีซวนไม่ได้เห็นเซี่ยฟานเกือบสองอาทิตย์ รู้สึกเป็นห่วงจึงมาดูที่เรือนใบไผ่ พอเซี่ยฟานเห็นเข้าก็รีบดึงดันจะให้เขากลับเรือนของตนเองก่อนที่หวังเยี่ยนหลงจะมาเห็น
“คุณชายไม่ต้องเป็นห่วงข้าขอรับ รีบกลับเถิด” เซี่ยฟานพยายามดันตัวเขากลับออกไป
“เซี่ยฟาน เจ้าปิดบังอะไรข้าอยู่” หวังซีซวนเริ่มจับสังเกตได้
“เปล่าขอรับ ข้าแค่ไม่อยากให้เกิ
