หลังจากวันนั้นมา เซี่ยฟานเริ่มรู้สึกสนิทกับเขามากขึ้น เหอชิงหยางเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตประจำวันของเซี่ยฟาน ช่วยตักน้ำ กวาดลานบ้าน หาวัตถุดิบมาทำอาหาร ราวกับอยู่ด้วยกันอย่างไรอย่างนั้น
“เซี่ยฟาน ข้าให้เจ้า” เหอชิงหยางยื่นม้วนกระดาษใบหนึ่งให้เขา พอคลี่ดูข้างในก็เห็นเป็นภาพของตัวเอง
“ภาพของข้าหรือ” เซี่ยฟานไม่เข้าใจ
“อื้ม เจ้าก็รู้ว่าข้าชอบวาดภาพ ข้าเลยวาดให้เจ้าใบหนึ่ง” เขายิ้มแป้น ภูมิใจในฝีมือของตนเอง ภาพวาดลงสีนั้น เหอชิงหยางตั้งใจทำอยู่สามสี่วัน เป็นภาพที่เซี่ยฟานกำลังยิ้ม
“ขอบคุณ” เซี่ยฟานบอกเขา “แต่ว่าข้าไม่มีอะไรให้เจ้า”
“ข้าให้เจ้าเพราะอยากให้ ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน เจ้าอย่าได้กังวล” เหอชิงหยางหมายความเช่นนั้น
หลายวันต่อมา
หวังซีซวนมาหาเซี่ยฟานที่เรือนน้อยเพื่อตามกลับบ้านเพราะเจ้าตัวสัญญาว่าจะรีบกลับทันทีที่มาส่งคุณชายสาม แต่เวลาล่วงเลยหลายเดือนแล้วกลับไม่เห็นแม้แต่เงา
“เซี่ยฟาน
