“ฉัน... ขอโทษนะคะ” เอ่ยบอกพร้อมปิดเตาแก๊สแล้วตักไข่เจียวไหม้ๆ มาใส่จานกระเบื้องแบบเรียบ ก่อนช้อนสายตามองสบคุณหมอเจ้าของบ้านอย่างรู้สึกผิด “ไม่มีวัตถุดิบอย่างอื่นในตู้แล้วค่ะ ฉันสะเพร่าเองที่ไม่ตรวจดูก่อนตั้งแต่เย็น ทำยังไงดี... คุณยังไม่หิวมากใช่ไหม ฉันจะออกไปซื้ออะไรมาให้ทานนะคะ”
พูดพร้อมรีบแกะโบด้านหลังของผ้ากันเปื้อนและถอดออก หากแต่เสียงหัวเราะนุ่มทุ้มที่ดังขึ้นก็ทำให้สาวน้อยชะงักงัน
“ไม่ต้องหรอกคุณ ผมทานได้”
บอกพร้อมขยิบตานิดหนึ่ง ก่อนเดินไปเปิดหม้อหุงข้าวโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ ร่างสูงเดินถือจานข้าวและไข่เจียวไหม้ๆ ออกมาวางบนโต๊ะรับประทานอาหารเรียบร้อยโดยลืมไปเสียสนิทว่าตั้งใจจะขึ้นไปอาบน้ำก่อน ปล่อยให้แม่ครัวจำเป็นเดินถือถาดเหยือกและแก้วน้ำตามมาอย่างกระอักกระอ่วนใจ
“มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ”
เอ่ยค้านอีกครั้งพร้อมกับวางแก้วน้ำสะอาดไว้ด้านขวามือของคุณหมอผู้ไม่แคร์สุขภาพอย่างน่าตีนัก แม้
