หากแต่เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า ความหวังก็ถูกกาลเวลากัดกร่อนจนหมดมอดไปสิ้น หลังจากเกือบสามปีผ่านไป พันธนาการก็ไม่ดูแลแปลงดอกไม้อีก
ผกานั้นยิ่งทั้งสงสารทั้งเห็นใจ จึงช่วยรดน้ำพรวนดินให้ แต่พันธนาการก็ออกคำสั่งว่าไม่ต้องทำ เขาไม่อยากเห็นดอกไม้ ไม่อยากได้กลิ่นกุหลาบ ปล่อยให้มันตายไป ปล่อยให้แปลงดอกไม้นี้ร้างไปจนกว่าแพรธาราจะกลับมาฟื้นฟูชีวิตให้มันเอง
ผการู้ดีว่ามันเป็นแค่คำปลอบใจตัวเองของนายแพทย์หนุ่มเท่านั้น ในใจเขาคงหมดหวังไปนานแล้วว่าภรรยาผู้สาบสูญจะรอดชีวิตกลับมา
แต่ผกาเองก็ไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาหรือมีความคิดอ่านซื่อใสอย่างเช่นคนมองโลกในแง่ดีเกินไปแบบคุณหญิงเพ็ญพร ผกาเกิดและโตในชุมชนแออัด ผ่านโลกมาโชกโชนและสู้ชีวิตมาอย่างหนักกว่าจะมาเจอเจ้านายผู้แสนดีแบบพันธนาการ สายตาที่นายแพทย์หนุ่มมองมนตรานั้นมีหรือที่ นางจะมองไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ ผกาจึงได้แต่ดีใจว่าต่อจากนี้ พันธนาการที่นางร
