‘ลองดูไปอีกระยะแล้วกันนะพัน อันที่จริงปลายปีหน้าก็ถึงกำหนดผ่าตัดแล้ว ตาอิฐก็โตขึ้นทุกทีคงเข้าใจเรื่องแม่ของเขามากขึ้น ถึงตอนนั้นหนูมนก็คงไม่ต้องมาที่นี่อีก’
ประโยคสุดท้ายของคุณหญิงทำให้พันธนาการรู้สึกใจหาย...
‘แม่กลัวตาอิฐจะติดหนูมนมากเกินไปจนยึดหนูมนเป็นตัวแทนของแพรน่ะ... แม่เข้าใจจ้ะว่าพันยังรักแพรอยู่ และคงไม่คิดมีใครตอนนี้ แม่ไม่ได้คิดจะจับคู่พวกเรานะจ๊ะ อย่ากังวลไป’ คุณหญิงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ลูกเขยอย่างใจดี ‘แต่แม่สงสารตาอิฐ อย่าตามใจลูกมากจนกลายเป็นยึดหนูมนเป็นแม่ไปจริงๆ เข้าละ ไม่งั้นวันที่ต้องแยกกับหนูมนน่ะ ก็เหมือนต้องเสียแม่ไปเป็นครั้งที่สอง ตาอิฐจะยิ่งน่าสงสารนะพัน’
พันธนาการได้แต่ฟังเงียบๆ ถ้อยความที่เขาคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะได้ยินจากแม่ยายทำให้เขายิ่งนึกไม่ออกไปใหญ่ว่าจะอธิบายเรื่องของเขากับมนตราให้คุณหญิงฟังอย่างไรดี
ท่านเป็นคนดี มองโลกในแง่ดี...
ดีเกินไปจนเขาไม่กล้าพูดอะไร
