“แกลำบากมากเลยใช่มั้ยแป้น?” สายถามพร้อมกับยกมือตบไหล่
“ฉันไม่มีที่ไป พี่สายก็รู้” แป้นเกิดและโตในบ้านทิวากร ไม่มีพี่น้อง ไม่มีญาติสนิทที่พึ่งพิงได้
“คุณตีไม่น่าจะมีเงินหรอก แกน่ะจะเอาไงต่อ” ท่าทางของอรุณวตีไม่ผยองเหมือนเก่า คงกำลังเข้าตาจนเช่นกัน
“ไม่รู้สิพี่สาย” แป้นตอบเสียงแผ่ว
“ถ้าไม่กลัวลำบาก อยู่ทำงานที่นี่ด้วยกันก็ได้นะ เดี๋ยวฉันบอกคุณอชิให้เอง” สายออกปาก คนงานที่ไว้ใจได้มีไม่มากนัก คนคุ้นเคยอย่างแป้นกับปุ้นน่าจะช่วยงานได้ไม่มากก็น้อย
“จริงเหรอป้า ฉันน่ะไม่กลัวลำบากหรอกนะ ขอแค่มีที่นอนคุ้มหัวพอ” ปุ้นพูดแทรก แววตายินดีแทบปิดไม่มิด
“ฉันรับประกันได้ อยู่ที่นี่ แกสองแม่ลูกไม่มีทางอดตาย” สายให้สัญญา
“ขอบคุณนะพี่สาย” แป้นพูดเสียงเครือ
“ขอบคุณอะไร พวกเราคนกันเองทั้งนั้น กินให้อิ่มก่อน เดี๋ยวพาไปหาที่นอน ว่าแต่แกน่ะปุ้น ได้เรียนหนังสือมั้ย?” สายหันไปถามปุ้น ซึ่งรุ่นราวคราวเดียวกับช้า
