เช้าวันใหม่มาเยือน อคิราห์พยายามกระดิกตัวแต่เพียงขยับน้อยนิดความเจ็บปวดก็รุมเร้าจนต้องร้องครางเสียงหลง บาดแผลของเขาแดงร้าวไปทั่วบริเวณช่วงบ่าซีกซ้าย หญิงสาวที่กอดพิงเขารู้สึกตัวทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น
“คุณคีม...เจ็บเหรอคะเดี๋ยวรัญช่วยนะ”
“อ๊ะ...เบาๆ รัญ...โอย!!! มันเจ็บกว่าเมื่อวานอีกนะ”
“แผลคงอักเสบมากแล้วค่ะ คุณได้กินแต่ยาแก้ปวดเองอาการมันเลยไม่ดีขึ้น...นี่คุณกิจเขาจะหาเราเจอไหมคะ...รัญกลัวจังเลย”
“แถบนี้มีเกาะเยอะ...พวกเขาต้องค้นเราทุกตารางของแต่ละเกาะคงต้องใช้เวลา...เธอ...ห้ามออกไปขอความช่วยเหลือจากเรือที่ผ่านไปมาเด็ดขาดนะ...เราไว้ใจใครไม่ได้...ที่สำคัญ...ถ้าไม่จำเป็นห้ามออกไปจากกระท่อมเผื่อพวกมันอาจจะตามเราอยู่เหมือนกันมาเห็นเข้า”
ชายหนุ่มบอกเธอเสียงสั่นพร่าพยายามข่มความเจ็บ เขาเหลือบมองเมียสาวที่นุ่งสะโสร่งคาดถึงอกด้วยแววตาสงสาร ณัฏฐนิชคงไม่เคยเจอเหตุการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายแบ
