เช้าวันถัดมา..
ฉันรู้สึกตัวตื่นพร้อมกับค่อย ๆ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะเห็นว่าภายในห้องมันว่างเปล่า ไร้เงาของผู้ชายสารเลวคนนั้น คนที่หยิบยื่นฝันร้ายให้ฉันด้วยความโง่เง่าปัญญาน้อยของเขา...ฉันพยุงร่างกายตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง และฉันก็รับรู้ได้ถึงความบอบช้ำของร่างกาย เพราะเมื่อคืนกว่าพี่เขาจะหยุดก็เกือบจะเช้า...
ฉันอยากให้เมื่อวานมันเป็นแค่ฝันร้ายของฉัน...แต่สุดท้ายฉันก็ต้องยอมรับมันว่าต่อให้ฉันพยายามหลอกตัวเองแค่ไหน สุดท้ายแล้วฉันก็หนีเรื่องเมื่อคืนไม่ได้...
ต่อไปนี้ฉันจะใช้ชีวิตยังไง ฉันควรจะแจ้งตำรวจดีมั้ย ?...พ่อกับน้าพิมพ์จะอับอายแค่ไหนถ้ารู้ว่าฉันโดนอะไร แล้วเพราะอะไรที่ฉันต้องมาโดนแบบนี้...พ่อคงจะผิดหวังไม่น้อย...
ฉันทั้งเสียใจ ทั้งกังวล ทั้งกลัว และรู้สึกว่าฝันร้ายเมื่อคืนมันจะเป็นตราบาปติดตัวฉันไปตลอด
ฉันจะมีทางลืมมันได้ไหม...
ฉันนั่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่หยดน้ำใส ๆ
