“แล้วเจอกันที่โรงละครตามตั๋วที่ผมให้คุณไปนะครับ ผมจะรอคุณที่นั่น”
“เอ่อ...เดี๋ยว...” แต่สายไปแล้ว เสียงสัญญาณขาดหายไปแล้ว ตอนที่ได้รับตั๋วมากุลนิดาก็ไม่แน่ใจนักว่าจะไปดูละครเวทีหรือเปล่า เพียงแต่ไม่อยากปฏิเสธความมีน้ำใจของอีกฝ่ายที่ไม่เคยทำอะไรให้เดือดร้อน
ปกติเขาก็ไม่เคยโทร.หาเธอ เพราะอลันไม่ใช่ครูประจำชั้นของน้ำอิง แต่เป็นทีเชอร์ในวิชาภาษาอังกฤษ เธอกับเขารู้จักกันเพราะลูกสาวทำสมุดแบบฝึกหัดหาย ทางโรงเรียนไม่มีขายแล้ว เธอจึงไปขอหนังสือแบบฝึกหัดของทีเชอร์อลันที่ใช้สอน นำมาถ่ายเอกสารให้น้ำอิง มีเพียงความคิดลอยๆ ว่าหากจะมีความรักสักที ขอเจอผู้ชายไสตล์ทีเชอร์อลันก็เท่านั้น
“ถ้าคุณจะไปออกเดตกับแฟนแล้วใครจะเลี้ยงลูกสาวผม ยังไงผมไม่ยอมให้คุณทิ้งลูกสาวผมไว้กับคนอื่นหรอกนะ”
ใบหน้าสวยจัดของกุลนิดาเห่อร้อนด้วยความโมโหปนอาย “ทีเชอร์อลันยังไม่ใช่แฟนของฉันค่ะ เขาแค่ชวนฉันไปดูละครเวที แล้วฉันก็ตั้งใจ
