“พ่อจ๋ากับแม่จ๋า ท่านเป็นห่วงคุณมากนะครับ มาเที่ยวสบายใจ ปล่อยให้คนแก่นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ได้เพราะเป็นห่วงหลานตัวเอง”
แม้จะพูดจาด้วยดีๆ แต่น้ำเสียงมีแววประชดประชันเธออย่างที่ฟังออกชัดเจน เขาจะเอาอย่างไรกับเธอกันแน่ ศศิธิดาไม่ตอบเธอเหลียวซ้ายแลขวา เมื่อไม่เห็นใครที่พอจะช่วยได้ จึงตั้งท่าจะลุกขึ้นเพื่อกลับบ้านพัก แล้วเกิดปวดแผลแปลบขึ้นมาทันที ปราชญ์เข้ามาประคองไว้ได้ทัน ขมวดคิ้วมุ่น ถามออกไปด้วยน้ำเสียงตำหนิ
“ขาไปโดนอะไรมาครับ”
ตอบเสียงบึ้งๆออกไป “งูกัด”
ปราชญ์ส่ายหน้าน้อยๆให้ บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบแบบเดิม “ไปครับ ผมจะเดินไปส่งที่บ้านพักเอง”
“ฉันไปเองได้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ต้องช่วย”
ศศิธิดาบอกก่อนจะเร้นกายออกห่างทันที ซึ่งปราชญ์เองก็ยอมปล่อยอย่างง่ายดาย เขารู้ว่าแม่สาวคนนี้หัวดื้อหัวรั้นแค่ไหน แต่ยังเดินตามไม่ห่างกางแขนออกทุกครั้งที่เห็นคนข้างหน้าทำท่าจะล้ม แต่สุดท้ายก็เขยกขาจนไปถ
