1 ไปก็ได้
900 คำ
ร่างบางที่กำลังนอนหลับอย่างสุขสบายอยู่บนเตียงกว้างต้องลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกว่าร่างกายของตนเองในตอนนี้ร้อนๆหนาวๆยังบอกไม่ถูก
' ทำไมร้อนๆหนาวๆแบบนี้เนี่ย ' เธอเอ่ยออกมาได้ไม่กี่คำก็หมดสติไป กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่แสงสว่างส่องเข้ามาที่ตาของเธอ
" ตื่นแล้วรึ ข้านึกว่าเจ้าจะนอนนานกว่านี้เสียอีก " ชายชราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกได้ว่าเขากำลังโมโห แต่ที่เธอไม่รู้ก็คือ เขากำลังโมโหอะไร กับใคร ?
" ที่นี่คือ ? " เธอเอ่ยถามกับชายชราตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว
" ที่นี่คือมิติระหว่างโลกและสวรรค์ "
" ค่ะ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ "
" นั่นเพราะก่อนหน้านี้เจ้าหมดสติไปเนื่องจากติดโรคระบาดที่พวกมนุษย์กำลังเผชิญอยู่นะสิ "
" อ๋อ โควิดสินะ รอดมาทุกซีซั่น ตายจนได้ เฮ้อ !! " เธอเอ่ยออกมาอย่างเบื่อหน่าย
" ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่รู้สึกเสียดายที่ตนเองตกตายไปแล้ว "
" ไม่ตกใจและไม่เสียดายหรอกค่ะที่ผ่านมาฉันเหนื่อยพอแล้วล่ะค่ะ สรุปแล้วฉันต้องไปไหนคะ สวรรค์หรือนรก " ร่างบางเอ่ยอย่างไม่ใยดี
" ข้าเข้าใจว่าที่ผ่านมานั้นเจ้ามีชีวิตอยู่เช่นไร แต่นั่นก็เป็นผลจากการกระทำของเจ้าเองในชาติก่อนๆที่ผ่านมา " ชายชราเอ่ยขึ้น จากนั้นเขาก็ได้บอกแก่เธอว่า เขาจะให้เธอกลับไปยังโลกเก่าของตนเอง สามวัน เพื่อให้เธอได้เตรียมตัวและจัดการสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ให้เสร็จลุล่วงไป นั่นจึงทำให้เธอนึกถึง แม่และพี่ชายที่ยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่เซฟโซนที่ดีสักเท่าไหร่ ถึงอย่างน้อยพวกเขาก็มีสายเลือดเดียวกัน
หญิงสาวคนนี้เธอมีชื่อว่า ปาลิน อายุ 27ปี เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน วีรธรรม มีพี่ชายร่วมสายเลือด 1คน ซึ่งเป็นคนที่ไม่เอาไหน ไม่เอางานไม่เอาการ ดีแต่สร้างปัญญาให้เธอไม่เว้นวัน
ส่วนแม่หลังจากที่พ่อหนีไปอยู่กับเมียน้อย แม่ก็เอาแต่หมกตัวดื่มเหล้าแทนน้ำเปล่าทุกวัน อีกทั้งยังขยันสร้างเรื่องให้เธอต้องคอยตามล้างตามเช็ดอยู่เสมอ
" ทำไมฉันต้องกลับไปด้วยคะ "
" ฟังข้าให้จบแล้วค่อยถามในสิ่งที่เจ้าอยากรู้ภายหลัง " ชายชราเอ่ยขึ้น จากนั้นเขาก็บอกว่า ดวงจิตของเธอนั้นถูกแบ่งออกเป็น 2 ดวงซึ่งอีกดวงนั้นอยู่ในอีกมิติคู่ขนานที่รู้จักกันในชื่อของยุคจีนโบราณ
เขาต้องการให้เธอกลับไปช่วยเหลือดวงจิตของเธอที่ยังอยู่อีกโลกหนึ่ง เพื่อให้เธอเองได้ผ่านพ้นเคราะห์กรรมเหล่านี้ไปได้
โดยมอบของบางอย่างให้เธอติดตัวไปซึ่งก็คือ มิติวิเศษ ที่กำหนดมาให้อยู่ในรูปลักษณ์ของ จอสี่เหลี่ยมขนาด 7.5 นิ้ว ที่เธอคุ้นตาเป็นอย่างดี
มันสามารถจัดเก็บข้าวของได้ไม่จำกัด ไม่เน่าเสีย ไม่ต้อใช้แบตเตอรี่และอินเตอร์เน็ตก็สามารถใช้งานได้ตลอดชีวิต และข้าวของทุกอย่างที่เธอนำติดตัวไปด้วยนั้นจะสามารถใช้ได้ไม่มีวันหมดจนกว่าจะถึงวันที่เธอสิ้นอายุไขที่โลกนั้น
" นี่มันไอแพดนี่น่า " เธอรับจอสี่เหลี่ยมที่ชายชรามอบให้
" เจ้าจะเรียกว่าอะไรก็ตามใจ ข้ามอบมันให้เจ้า "
" อ่าว แล้วคนอื่นเขาจะไม่คิดว่าฉันประหลาดหรือคะถ้าใช้เจ้านี่ "
" ไม่หรอก ไม่มีใครเห็นมันทั้งสิ้นนอกจากเจ้าเพียงคนเดียว "
" ไม่ไปได้ไหมคะ หมายถึงยุคนั้น "
" ไม่ได้ " ชายชราเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงดุ ' หากเจ้าไม่ไปแล้วเขาเกิดมาอารวาทข้าจะทำยังไง '
" ไปก็ได้ ไม่เห็นต้องดุเลย " ปาลินเอ่ยขึ้น
จากนั้นชายชราก็บอกวิธีใช้ของมิติชิ้นนี้ ซึ่งเพียงแค่เธอบอกว่าเก็บ ของที่ต้องการทั้งหมดก็จะถูกดึงเข้าไปเก็บไว้ในมิติแล้ว
' แล้วนี่ฉันต้องถือไว้ตลอดเวลาหรอเนี่ย ' ปาลินบ่นกับตนเองในใจ แต่ไม่คิดว่าชายชราจะได้ยิน
" เจ้าช่างเป็นสตรีที่โง่เขลาเสียจริง เจ้านี่ไม่จำเป็นต้องถือเอาไว้ตลอดเวลาหรอก เมื่อไหร่ที่ต้องการจะใช้หรือจะเก็บก็แค่นึกเท่านั้น เฮ้อ รีบไปเตรียมตัวซะ อีกสามวันค่อยพบกันใหม่ " เมื่อเอ่ยจบชายชราก็จากไปทันที ส่วนปาลินนั้นเธอก็กลับเข้าร่างของตนเองเพื่อไปเตรียมตัวก่อนที่จะจากไปยังอีกมิติ
ร่างบางตื่นขึ้นมาในตอนเช้า น่าแปลกที่ตอนนี้เธอไม่มีอาการเหมือนเช่นเมื่อคืน ไม่หิวไม่ง่วง ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น แม้แต่ตอนที่เธอเอามีดจิ้มลงไปที่นิ้วก็ตาม
' ก็ตายไปแล้วนี่หว่าจะมีความรู้สึกได้ไง ' เป็นอีกครั้งที่ปาลินบ่นกับตนเอง
- ผู้เขียน
