“โถ่ นึกว่าแน่ ไอ้แฝด!!”
บลิ๊งเอ่ยเยาะเย้ยตามหลังเบย์ที่กำลังเดินออกไปหาเรมี่ที่หน้าบ้าน เมื่อมาถึง เบย์เห็นเธอนั่งร้องไห้เบาๆคนเดียว ก่อนจะปาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า
“ร้องไห้ทำไม” เบย์เอ่ย
“พี่ปล่อยเรไปเถอะค่ะ เรจะเดินเข้าไบอกทุกคนว่าเรไม่ได้ท้องกับพี่ ฮึก! เรจะไปให้ไกล ไม่มากวนใจพี่อีก อย่าให้เรต้องอยู่แบบนี้เลยค่ะ ฮึก!”
“พูดอะไร! เธอต้องอยู่กับฉัน เธอท้องลูกของฉัน เธอจะพากูกไปจากฉันหรือไง” เบย์เอ่ย
“พี่ไม่ได้คิดว่าเขาเป็นลูกพี่อยู่แล้ว พี่จะรั้งไว้ทำไมค่ะ”
“ใครบอกว่าฉันคิดว่าไม่ใช่ลูกฉัน”
“ฮึก! ฮึก!”
“พาลูก..ลูกเรากลับบ้านกัน เธอได้พักผ่อน ฉันรู้ว่าในท้องเธอเขาเป็นลูกฉัน” เบย์เอ่ย
“มีใครบังคับพี่ให้เชื่อเหรอค่ะ ใครบังคับพี่หรือเปล่า”
“เพราะเธอไง ทำให้ฉันเชื่อ ฉันเชื่อว่าลูกในท้องคือลูกฉันเพราะเธอ” เบย์เอ่ย
“เพราะระ...เร???”
“เข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นยังตัวสั่นขนาดนั้นจะไปมีอะไรกับใคร
