ภรรยายั่วรัก

ว่าที่ลูกสะใภ้

บนรถตู้ที่เดินทางจากสนามบินเชียงใหม่ มุ่งหน้าตรงไปที่บ้านไร่นายเหนือ ร่างบางนอนหลับด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง

"ยายอิง" เสียงของป้าที่กระซิบเรียกหลานสาว หวังจะปลุกให้ตื่น ตอนนี้รถได้เข้าใกล้จุดหมายเต็มทีแล้ว คุณหญิงอรุณวลีอยากจะกำชับเรื่องมารยาทกับหลานสาวอีกสักหน่อย

"ยายอิง!! ตื่นได้แล้วจะถึงแล้วเนี่ย"

"โอ๊ยคุณป้า...ถึงแล้วค่อยเรียกอิงได้ไหมคะ ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ"

"ไม่ได้!! ตื่นเดี๋ยวนี้"

"โอ๊ย!! ตื่นมาตั้งแต่เช้า กว่าจะขึ้นเครื่อง แล้วยังนั่งรถต่อมาอีกตั้งไกล อิงง่วง" หลานสาวหัวดื้อว่าพร้อมทั้งทำท่าจะเอนตัวลงนอน แต่กลับต้องสะดุ้งโหยงตื่นขึ้น เพราะนิ้วอวบที่สวมแหวนเพชรแหวนพลอยจนเต็มมือหยิกเข้าที่ขาอย่างแรง

"โอ๊ยคุณป้า!! อิงเจ็บนะ" เธอโวยลั่น

"ก็หยิกให้เจ็บน่ะสิ ฟังที่ฉันจะพูดก่อนเพราะมันสำคัญ" อิงนรีทำได้เพียงถอนหายใจ และสลัดความอ่อนเพลียทั้งหมดทิ้งไป เพื่อตั้งใจฟังป้าของเธอเท่านั้น

"สายบัวเพื่อนฉันน่ะเป็นกุลสตรี เป็นคนเจ้าระเบียบ พูดจาไพเราะน่าฟัง แกน่ะ...ไม่มีสักอย่าง แต่ไปอยู่กับเขาก็ช่วยฝืนอกฝืนใจทำสักหน่อย อย่าให้มันขายหน้ามาถึงฉัน แค่เขาไม่รู้เรื่องฉาว ๆ ที่แกทำทิ้งเอาไว้ให้ฉันขายหน้าที่กรุงเทพฯ นี่ก็นับว่าเป็นบุญมากแล้ว"

"แล้วถ้าเกิดเขารู้ขึ้นมา จะไม่ด่าป้าทีหลังหรือไง"

"คนอย่างสายบัวน่ะไม่มาด่าฉันหรอก แต่ก็คงจะเคืองใจกันอยู่นิดหน่อย ฉันก็จำใจทำ ไม่ได้อยากจะย้อมแมวมาขายให้เพื่อนหรอกนะ แต่ก็อยากให้แกได้เจอคนดี ๆ" คำพูดที่คุณหญิงอรุณวลีพูดถึงหลานสาวอาจจะฟังดูเหมือนเลวร้ายไปบ้าง แต่ความจริงแล้วนั้น ข่าวซุบซิบวงการไฮโซที่พูดถึงอิงนรี ก็เป็นเพียงข่าวโคมลอยที่คนเขียน เขียนกันสนุก ๆ ให้สาวโซเชียลว่างงานได้มีอะไรทำก็เท่านั้นเอง

กว่าคุณหญิงอรุณวลีจะเปิดคอร์สอบรมหลานสาวฉบับเร่งด่วนจบ รถก็เคลื่อนมาถึงบ้านของแม่เลี้ยงสายบัวพอดี บรรยากาศรอบบ้านนั้นร่มรื่นน่าอยู่ สมเป็นบ้านพักบนเขา ตั้งแต่ทางเข้าจนถึงตัวบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้นานาพันธุ์ เห็นแล้วสดชื่นผ่อนคลาย ตัวบ้านเป็นบ้านไม้ยกสูง มีใต้ถุน ประดับประดาด้วยโคมล้านนาจำนวนมาก อิงนรีที่บอกว่าไม่อยากมา เห็นบรรยากาศที่นี่ก็ยังนึกเปลี่ยนใจ

"วลี..." เจ้าบ้านเดินออกมารอต้อนรับแขกพิเศษด้วยสีหน้ายินดี เธอมองดูเพื่อนสาว ก่อนจะแอบมองดูเด็กสาวที่กำลังเพลินอยู่กับการมองไปรอบตัว

"นี่เหรอหนูอิง สวยมากเลย" แม่เลี้ยงสายบัวแอบกระซิบถาม

"ใช่แล้วจ้ะ เอ่อ....อิงจ๊ะ อิง...เอ่อคงจะตื่นเต้นน่ะ ปกติไม่ค่อยได้ไปไหน" เสียงเรียกของป้าไม่เข้าไปในโสตประสาทเลยแม้แต่น้อย อิงนรีผู้กำลังเพลินอยู่กับการเดินชมนกชมไม้ ยิ้มเคลิ้มไปกับบรรยากาศในบ้าน

"อิง!!"

"ค...คะ?" คนถูกเรียกสะดุ้งโหยง

"นี่คุณป้าสายบัว..." คุณหญิงอรุณวลีแนะนำให้กับหลานสาว พลางส่งสายตาบอกให้อิงนรีนั้นยกมือขึ้นมาประณมให้งาม ๆ แล้วกล่าวคำว่าสวัสดี

"สวัสดีค่ะคุณป้าสายบัว" และเหมือนว่าจิตของป้าหลานคู่นี้จะส่งถึงกันได้ อิงนรีทำตามความต้องการของป้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ

"เรียกแม่ก็ได้ เดี๋ยวก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วลูก...เข้าบ้านก่อนเถอะ เราเตรียมของไว้รอวลีเยอะเลย" แม้แต่ในตัวบ้านก็ยังตกแต่งด้วยต้นไม้เล็กๆ และคงความเป็นล้านนาเอาไว้ได้อย่างลงตัว อิงนรีรู้สึกพอใจกับบ้านหลังนี้มาก การตกแต่งสวยไม่แพ้โรงแรมเลยทีเดียว

"เดี๋ยววาดช่วยเอาของคุณๆ เขาไปเก็บทีนะ" สายบัวหันไปสั่งกับสาวใช้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันกลับมาหาเพื่อนและว่าที่ลูกสะใภ้

"เดี๋ยวเราไปนั่งพักคุยกันที่ห้องนั่งเล่นดีกว่านะ เดินทางมาเหนื่อยๆ"

ในห้องนั่งเล่นมีการจัดเตรียมอาหารว่างและเครื่องดื่มรอไว้แล้ว

"ไม่ได้มานาน ต้นไม้โตแล้วน่าอยู่กว่าแต่ก่อนเยอะเลย" อรุณวลีเอ่ยขึ้นขณะที่เดินมองไปนอกหน้าต่าง

"คนแก่อยู่แต่บ้าน ไม่ได้ทำงานอะไร เหงาๆ ก็สั่งต้นไม้มาลง นี่ก็ปลูกจนไม่มีที่จะปลูกแล้ว แต่ก็ยังอยากได้เพิ่ม" สองเพื่อนซี้พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

"แล้วหนูอิงเป็นไงบ้างลูก เดินทางไกลเหนื่อยหรือเปล่า" สายบัวหันไปถามอิงนรีที่ยังคงเพลิดเพลินอยู่กับการชมนกชมไม้

"ไม่เลยค่ะ ยิ่งมาเจอต้นไม้ดอกไม้แบบนี้ยิ่งสดชื่น ที่นี่น่าอยู่มากเลยค่ะ" อิงนรีตอบอย่างจริงใจ

"ชอบก็ดีแล้วลูก บ้านพี่เหนือบรรยากาศดีกว่านี้อีก เพราะอยู่สูงกว่าที่นี่ ตื่นเช้ามาเจอทะเลหมอกสวยๆ อากาศเย็นไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศเลย" สายบัวรีบอวดลูกชาย แต่อิงนรีกลับมุ่นคิ้วยุ่ง เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงใครอยู่กันแน่

"เอ่อ...แม่หมายถึงเหนือภูผาลูกชายแม่น่ะ จริงสินี่วลียังไม่ได้แนะนำให้หนูอิงรู้จักเหรอ"

"ยังหรอก ก็อยากให้มารู้จักกันที่นี่"

"อ๋อ...เย็นนี้คงได้เจอกัน ถ้าตาเหนือมาเห็นน้องคงจะถูกใจน่าดู แต่ก็ไม่รู้ว่าหนูอิงจะถูกใจลูกชายแม่หรือเปล่า" อิงนรีได้ฟังแบบนี้ก็ยิ่งปักใจเชื่อว่าเหนือภูผาคนนี้ จะต้องขี้ริ้วขี้เหร่จนหาเมียไม่ได้จริงๆ แน่

"จริงๆ อิงไม่ได้ติดเรื่องหน้าตาหรอกนะคะ ขอแค่เป็นคนดีก็พอ อุ๊บ..." แขนขาวถูกนิ้วของอรุณวลีหยิกเข้าเต็มๆ คำพูดเมื่อครู่ฟังดูคล้ายกำว่ากำลังดูถูกอีกฝ่ายจนทำให้คนเป็นป้าต้องรีบปราม

"เอาไว้เจอกันแล้ว ค่อยตัดสินใจดูนะว่าหล่อหรือไม่หล่อ" สายบัวกล่าวอย่างเอ็นดู ทั้งสามคนนั่งคุยเล่นกันอยู่นาน สายบัวก็เชิญให้สองป้าหลานขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง เพราะกลัวจะอ่อนเพลียจากการเดินทาง ถึงเวลาอาหารค่ำแล้วจะให้คนขึ้นไปตาม

"คุณป้าคะ ไม่ใช่ว่านายเหนืออะไรนี่จะขี้เหร่อัปลักษณ์จนหาเมียไม่ได้หรอกนะคะ อย่างน้อยจะมีผัวทั้งทีอิงขอหล่อๆ ก็แล้วกัน โอ๊ย!!"

"หุบปากไปเลย แกไม่เห็นเหรอว่าสายบัวเขาดีขนาดไหน มีแม่ผัวดี โชคดีกว่ามีผัวดีซะอีกจำเอาไว้เลย”

"โอ๊ยอิงไม่สนหรอก แค่อยากรู้ว่านายเหนือเนี่ยร่างกายครบสามสิบสองรูปร่างหน้าตากลางๆ ไม่ถึงกับแย่หรือเปล่า"

"ฉันก็จำไม่ได้แล้ว ไม่ได้เจอกันนาน"

"ขนาดป้ายังไม่กล้ารับประกันเลย"

"โอ๊ยอย่าเรื่องมาก ไว้เดี๋ยวเย็นนี้ก็ได้เจอกันแล้ว"

"ถ้าไม่หล่อ อิงไม่แต่งหรอกนะ"

"ไม่ได้!!"

"หึ้ยยย" อิงนรีทิ้งตัวลงนอนก่อนจะดึงเอาผ้าห่มมาคลุมตัว 'เป็นตายยังไงก็ต้องแต่งน่ะเหรอ เกิดมีผัวพิการขึ้นมาจะทำยังไงกัน?'