คำบัญชาของคุณป้า
823 คำ
อิงนรีกลับถึงบ้านก่อนเที่ยงคืน ตามที่ได้สัญญากับป้าของเธอเอาไว้ แม้มันจะดูตลกไปสักหน่อยที่มากำหนดเวลากลับบ้านเหมือนเธอเป็นเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่อิงนรีก็ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี เพราะไม่อยากมีปัญหากับป้าของตัวเอง
"คิดว่าจะขัดคำสั่งกันแล้วซะอีก" เสียงของสาวใหญ่ ในชุดนอนเรียบหรูดังขึ้น ขณะที่ร่างระหงกำลังจะเดินผ่านห้องรับแขกในบ้าน เพื่อขึ้นไปยังห้องตัวเองบนชั้นสอง
"นี่คุณป้ายังไม่นอนอีกเหรอคะ?" เท้าเล็กพลันชะงักก่อนจะหันไปถามด้วยความประหลาดใจ เพราะปกติแล้ว แม้ว่าป้าของเธอนั้นจะกำหนดเวลากลับบ้านให้ แต่ก็ไม่เคยมารอแบบนี้สักที
"หลับไปแล้วมั้ง นี่ฉันคงจะละเมออยู่ หรือไม่...นี่ก็เป็นจิตที่ฉันถอดเอาไว้รอรับแก" เจ้าของบ้านกล่าวประชดประชัน หลานสาวถอนหายใจก่อนจะยิ้มแล้วเดินเข้าไปโอบกอดร่างท้วมของคนเป็นป้า
"เป็นห่วงหนูละสิ"
"อย่ามาเกาะแกะ เหม็นน้ำละมุด!!" คนถูกกอดว่าพลางสะบัดตัวออก อิงนรีรู้ดีว่าท่าทางพวกนั้น ก็แค่การแสดงของคนแก่ขี้ใจน้อยอย่างป้าเธอเท่านั้นเอง ความจริงแล้วป้าเธอนั้น ทั้งรัก และห่วงเธอมากกว่าใคร ๆ
"งั้นป้าจะบอกหนูได้หรือยัง ว่ามารอหนูทำไม"
"ฉันจะบอกว่า ที่คุยกันไว้ ว่าจะไปเชียงใหม่อีกสองสามวัน ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว"
"เปลี่ยนใจ? จะไม่ไปแล้วเหรอคะ?"
"โอ๊ย!! ไปสิ ที่บอกว่าเปลี่ยนใจน่ะ ฉันจะไปพรุ่งนี้"
"อะไรนะคะ!!!" อิงนรีโวยลั่น เธอคิดว่ากำหนดการจะถูกเลื่อนออก ไหงถึงกลายมาเป็นเลื่อนเข้าไปเสียได้
"ดึกดื่นแบบนี้แกจะตะโกนทำไมยายอิง!! ก็พอดีว่างานการกุศลที่คุยกันไว้ยกเลิกไปแล้ว ฉันว่าง...ไปมันพรุ่งนี้เลยก็แล้วกัน"
"แต่หนูยังไม่ได้เก็บของเลย ไม่ทันหรอกค่ะ"
"ฉันให้ชื่นเก็บให้แล้ว เสื้อผ้าแกฉันก็จัดการเลือกเองกับมือ รับรองได้เลยว่าจะไม่มีไปวับ ๆ แวม ๆ ให้ฉันขายขี้หน้าแน่ ๆ"
"ป้า...."
"ไม่ต้องเถียง รีบไปนอนซะ ฉันจองตั๋วรอบเช้าเอาไว้แล้ว" อิงนรีสิ้นคำจะเถียง ได้แต่ทำหน้าหงิกหน้างอเท่านั้น ดีเสียว่าคืนนี้เธอชิงไปปาร์ตี้กับเพื่อนก่อน ไม่อย่างนั้นละก็คงจะได้ไปอยู่เชียงใหม่ยาวแบบไม่ได้ล่ำลากันแน่
แม้จะไม่เห็นด้วยกับความคิดของป้า แต่อิงนรีก็ทำอะไรไม่ได้ เธอได้แต่เดินกระทืบเท้าขึ้นห้องของตัวเองเท่านั้น
"ทำไมยังไม่มีใครทักมาสักคน" อิงนรีบ่นพึมพำคนเดียว เมื่อเช็กดูข้อความและพบเพียงความว่างเปล่า เพื่อนคนหนึ่งก็กลับแท็กซี่ อีกคนก็เมาแถมยังต้องขับรถกลับเอง
[สามซ่า line group]
อิง : ถึงไหนกันแล้ว
อิงนรีตัดสินใจทักหาเพื่อนในไลน์กลุ่ม
แก้ว : ถึงแล้ว ๆ ขอโทษที่ลืมบอก ไปอาบน้ำมา
มีเพียงมาลาแก้วที่อ่านข้อความ ทำให้อิงนรียิ่งรู้สึกเป็นกังวล
อิง : ทำไมยายหยาดเงียบไปเลย
แก้ว : นั่นสิ @หยาดฟ้า ตอบหน่อย
อิง : โทรหาก็ไม่ติด
แก้ว : แบตหมดหรือเปล่า ปกติหยาดไม่ค่อยชาร์จมือถืออยู่แล้ว
อิง : มันน่าตีจริง ๆ
อิง : ฉันจะบอกว่า พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้ว ป้าเปลี่ยนกำหนดการ
แก้ว : เร็วจัง แต่ยังไงก็เดินทางปลอดภัยนะ เจอกันวันแต่ง
อิง : ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาเลยจ้ะ!!
หลังคุยกับเพื่อนจบ อิงนรีถึงลุกไปอาบน้ำ แล้วเช็กข้าวของที่ป้าเก็บให้ เพิ่มเติมอะไรที่ยังขาดเหลือ แอบเอาเสื้อผ้าที่ชอบไปได้อีกกระเป๋า แค่นี้ก็สบายใจแล้ว
"เฮ้อ...นี่ฉันต้องไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้จริง ๆ น่ะเหรอ" ปากเรียวบ่นพึมพำคนเดียว ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เธอหวนคิดถึงชีวิตที่อิสระ ต่อจากนี้ไปหากแต่งงาน มันคงจะยุ่งยากมากแน่ หนึ่งคือเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับว่าที่คู่ชีวิตตัวเองเลย เกิดเขาเป็นคนพิกลพิการเธออาจจะต้องมีภาระเลี้ยงดูเขาอีก จะนิสัยใจคอแบบไหนกัน หน้าตาจะอัปลักษณ์แค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลใจ อยากปฏิเสธ แต่ป้าก็ดูจะจริงจังเหลือเกิน อีกอย่างเธอเองก็หนีการจับคู่ของป้ามาหลายครั้งแล้ว ถ้าครั้งนี้จะหนีอีกป้าคงไม่พอใจมากแน่ ๆ
"อยู่กันได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ค่อยเลิกก็แล้วกัน" อิงนรีกล่าวก่อนจะหลับตาลง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแล้วละ
- ผู้เขียน
