บทที่5.เกมสนุกๆ ของเศรษฐีขี้เบื่อ
1584 คำ
“หาคนทำความสะอาดห้องพักให้ฉันด้วยได้ไหมป้า...” เขากลับมาทันเวลา สาวใหญ่กำลังเกณฑ์คนยกที่นอนสุดโทรมออกไปจากห้อง
“ได้สิ...ว่าแต่จะไปไหนล่ะ?” ความสอดรู้อันเป็นนิสัยประจำตัวทำให้นางอดใจไม่ไหว เผลอตัวถามไปอีก
ชายหนุ่มยิ้ม “ว่าจะไปหาซื้อที่นอนแล้วก็เครื่องใช้บางอย่าง...มีร้านพอจะแนะนำได้ไหมล่ะ”
นางยิ้มกว้าง...พร้อมกับรีบจูงมือชายหนุ่ม ปากก็ร้องตะโกนเรียกใครบางคน “เขียวๆ เขียวโว้ย...กวาดห้องถูห้องนี้ให้หน่อย...เขาจ้าง เดี๋ยวกลับมาจ่ายค่าแรง...” ผู้หญิงหน้าตอบผมสีน้ำตาลอ่อนโผล่ออกมาจากห้องพักหลังริมสุด เธอยิ้มให้ชายหนุ่มแปลกหน้า “ได้ป้า...แค่กวาดกับ ถูเหรอ?”
“เออสิวะ...ห้องแค่นั้นจะทำอะไรได้ ล้างห้องน้ำให้ด้วยก็จะดี”
นางสั่งเสียงขุ่น ตวัดค้อนให้เมื่อมองเห็นสายตาของหญิงสาวทอดมองเลยไปทางด้านหลัง “อีนี่ไม่เข็ด...ยังคิดจะอ่อย สภาพยิ่งกว่าผีตายซาก” นางบ่นอุบ เขียวเป็นหญิงหม้าย ส่วนมากสามีทิ้งและมีลูกเป็นโขยง...อายุไล่เลี่ยกัน จนนางระอา
“จ้าป้า...”
“ไปพ่อหนุ่ม ร้านหน้าปากซอยมีทุกอย่าง มีงบเท่าไรล่ะ”
“มีไม่เยอะ อยากได้ที่นอนกับของใช้บางอย่าง” ให้นอนบนพื้นแข็งๆ เขาจะไม่ทน ไหนๆ ก็ต้องทนลำบาก ขอความสบายช่วงนอนหลับหน่อยก็แล้วกัน สาวใหญ่เดินนำ เขามองบั้นท้ายเป็นปั้นๆ ของนางแล้วจึงส่ายศีรษะ...
ร้านเครื่องนอนมีให้เลือกมากมาย แต่หากเป็นตัวแวซ็องเลือกเอง เขาไม่มีทางชายตาแลของคุณภาพต่ำเช่นนี้แน่ เมื่อจำเป็นจริงๆ ก็ต้องทน...หากไม่อยากนอนบนพื้นแข็งๆ เย็นๆ
“เอาแบบนี้ล่ะ...พร้อมอุปกรณ์ด้วยนะ ผ้าห่ม พัดลม และหมอน...” ใจของชายหนุ่มอยากจะติดแอร์คอนนิชั่น แต่มันจะหรูหราอลังการจนอาจจะทำให้เมวิกายิ่งขยับหนีไปไกลๆ อีก...เอาเท่าที่ได้ก็แล้วกัน
สภาพห้องพักดูดีขึ้นกว่าเดิม หลังจากร้านเครื่องนอนเอาของมาส่ง...ชายหนุ่มจ่ายค่าแรงให้ผู้หญิงชื่อเขียว หล่อนส่งสายตาฉ่ำหวานให้เขา จนต้องรีบชิ่งหนี แวซ็องกลัวหล่อนกระโจนปล้ำ เมื่อดวงตาของหล่อนฉายแววเช่นนั้น
กลิ่นผ้าใหม่ที่ยังไม่ผ่านการทำความสะอาด...เขาต้องทำใจให้ชิน ไม่ได้อยู่ในสภาพเดิมๆ คงต้องทนไปก่อน แต่ไม่นานหรอก...ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนบนฟูกนอนของใหม่ มันก็พอใช้ไม่ถึงกับกระด้างจนเจ็บหลัง...ก่อนจะหลุบตาลงมโนภาพเมวิกาในสมอง...หากจับหล่อนใส่ชุดนอนสุดเซ็กซี่!! ผิวของหญิงสาวคงลออองค์จนเขาขนลุกซู่ ชายหนุ่มยื่นมือหมายจะคว้ารูปโฉมที่สร้างขึ้นเองในจินตนาการแต่ทุกอย่างหายวับ!! ไปกับอากาศ เมื่อเผลอตัวลืมตาขึ้นมอง...
“โว๊ะ!” ดวงตาคมกล้าดุดัน ฉายแววไม่พอใจ เขายกมือขึ้นปิดใบหน้าพลางคิดในใจด้วยความสับสนในตัวเอง เขาเป็นหนักขนาดนี้เชียวเหรอ?
ทางที่ดีที่สุดสำหรับเขา คือต้องจัดการรวบหัว รวบหางเมวิกาให้ได้ในเร็ววัน ไม่เช่นนั้นตัวเองนั่นแหละที่จะแย่
หากเผลอตัวหลงเสน่ห์หล่อนเข้า!!
ความเสี่ยงค่อนข้างสูง...เมื่อตัวเองไม่เคยเป็นเช่นนี้ มันอาจจะเป็นเพราะหล่อนท้าทายเขา เลือดนักล่าจึงพล่าน...
“ใจเย็นๆ น่าแวซ็อง ยังไงหล่อนก็หนีแกไม่พ้นหรอก”
ความผยองทำให้ชายหนุ่มมั่นใจ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ตัวเองหมายตาจะหลุดรอดไปได้ ต่อให้หล่อนดื้อด้านขนาดไหน...พอตกอยู่ใต้ร่างกายเขาส่วนมากจะพร่ำเพ้อ หลงละเมอตามเกาะหนึบ...เขามีเวลาให้หล่อนสุขจนพอใจ1อาทิตย์จากนั้นก็เหมือนกันหมด...เมวิกาก็เช่นกัน
ในขณะที่แวซ็องกำลังไม่เข้าใจตัวเอง เมวิกาเองก็เช่นกัน
หัวใจสาวเริ่มไหวหวั่นตามประสาผู้หญิง...ชายหนุ่มใช่ว่าจะขี้ริ้วเมื่อไรล่ะ เขามีสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนต้องการ ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา หรือพลังดึงดูดที่ไร้รูปทรง แต่ทุกคนจะรู้สึกหากอยู่ใกล้เขา...เธอจะทำอย่างไรถึงจะดี เมื่อรู้สึกถึงรางแพ้...ไม่หวั่นไหวสิแปลก ก็ชายหนุ่มเหมือนภาพในฝัน เขาทำให้คนอยู่ใกล้รู้สึกอบอุ่น เมื่อตัวเขาเข้มแข็งแม้จะตกระกำลำบาก...ชายหนุ่มไม่ได้ปริปากบ่น...เขายังยิ้มได้...
มันเป็นการยากที่จะห้ามความสนใจที่เกิดขึ้น แม้จะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ลักษณะบางอย่างของผู้ชายคนนั้นบ่งบอกว่าเขากับเธอห่างกันคนละชั้น แม้เขาจะไม่เปิดปากบอก แต่พฤติกรรมบางอย่างของเขาบอกเช่นนั้น ดูท่าทางเขาไม่เดือดร้อนใจเลย หากเป็นคนธรรมดาคงกำลังทุกข์ ถูกชิงทรัพย์ในต่างแดน...ไม่มีที่นอน ไม่มีความหวัง แต่เขาก็ยังอยู่มาได้ แถมมีสมบัติติดตัวชนิดที่ราคาแพงระยับ เขาเป็นใครกันแน่?
“คุณเป็นใครก็ช่าง...เมจะพยายามอยู่ให้ห่างคุณที่สุด...เพื่อตัวเอง”
หญิงสาวตั้งปณิธานไว้กับตัวเอง...เธอต้องระวังตัวและหัวใจตัวเองอย่างดี ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่แคล้วที่จะเป็นฝ่ายเสียใจ เมื่อรู้สึกว่าการที่เขายังรีรออยู่ทั้งที่มีสตางค์มากพอที่จะกลับไปยังที่เดิมของตัวเอง แต่ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ไป...เธอพยายามจะไม่ใส่ใจแต่ก็อดไม่ได้สักที...
แค่ย่างเข้าต้นเดือนพฤษภาคมของปี ฝนก็พรำไม่หยุด เหมือนกับว่ามันอั้นมานาน...ปีก่อนระหว่างทางกลับบ้านเธอไม่เคยเจอฝนสักวัน เพราะเทวดาของฤดูฝนทำเหมือนจะอู้งาน...เขาลืมหน้าที่ตัวเอง จนเกิดภัยแล้งไปทั่วทั้งประเทศ พอนึกขึ้นได้ท่านก็เร่งทำหน้าที่ชดเชย มากมายเสียจนคนทำมาหากินพลอยลำบากไปด้วย เมื่อต้องคอยตั้งท่ารับกับสายฝนเย็นชื่นที่เทกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา...
แล้วมันก็เป็นเหมือนทุกวัน เมวิกาเดินออกมาจากที่ทำงานพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองละอองฝนที่โปรยลงมาจากฟากฟ้า
“ตกอีกแหละ!!” เธอบ่น พร้อมกับล้วงมือเขาไปในย่ามสะพายไหล่ กระเป๋าโดเรม่อนของเธอเมื่อมีทุกสิ่งที่ต้องการ ใครๆ ก็ชอบว่าแบบนั้น
ร่มราคาถูกแม้จะคุ้มฝนได้ไม่มากพอ แต่ก็ทำให้เธอไม่ต้องกลายเป็นลูกหมาตกน้ำเหมือนทุกวัน...
พรึ่บ! เธอกดปุ่มที่ปลายคันร่ม จนสวิตช์ทำงานดีดผึ่งออกไป ร่มกาง แต่ก็ได้แค่นั้น พอลมกรรโชกมาแรงๆ ครั้งเดียว ‘กร็อบ!!’ ไม่ต้องเดาก็พอรู้ เสียงลั่นแบบนั้น ขาร่มคงหักก็มันแค่ร่มถูกๆ อันละไม่ถึงร้อย หญิงสาวโยนมันทิ้งถังขยะใกล้ตัวโดยไม่จำเป็นต้องตรวจสภาพ เธอเตรียมพร้อมเก็บของที่เปียกน้ำไม่ได้ใส่ในซองพลาสติก...เงยหน้ามองสายฝนครั้งสุดท้าย...เมื่อตัดสินใจจะวิ่งสู้ฝน จะเปียกเหมือนลูกหมาก็ช่าง เพราะเธอกำลังจะกลับบ้าน
“เดี๋ยวสิ! ฝนตกไม่เห็นเหรอ?”
มือแข็งๆ รั้งไว้ พร้อมกับเสียงห้าวๆ เอ่ยท้วงดังๆ
หญิงสาวผ่อนลมหายใจช้าๆ “เห็น...แต่หากยืนรอตรงนี้ ก็ไม่ได้กลับกันพอดี ฝนแบบนี้คงอีกนานกว่าจะหยุด ฉันอยากนอนพัก” กว่า12 ชั่วโมงในการทำงาน เธอยืนทนจนเมื่อยขา...อยากจะกลับไปพักก่อนที่จะล้มพับไป
“ทำเหมือนไม่รักตัวเอง...ตากฝนทุกวันเดี๋ยวก็ไม่สบายไปหรอก”
ความรู้สึกอุ่นวาบแทรกเข้ามาในใจ น้ำตาร้อนๆ ไหลเอ่อ...จนต้องรีบสะบัดทิ้ง เพราะหากเธออ่อนแอเช่นนี้อาจจะเผลอตัวเข้าสักวัน...และคนที่เสียใจคือตัวเอง
“ฉันหัวแข็งค่ะ ว่าแต่คุณเถอะมาทำอะไรแถวนี้” เธอย้อนถามพร้อมกับหยุดรอคำตอบ
“มารับ...เห็นฝนตกเลยเป็นห่วง” กระแทกเข้ามาอีกครั้งกับความรู้สึกร้อนวาบ เหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก เธอยังมีเพื่อน แม้จะยังไม่ไว้ใจเจตนาของเขาเลย
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันชินเสียแล้วล่ะ...วันหลังไม่ต้องนะคะ คุณเองก็อาจจะไม่สบาย ฉันแน่ใจว่าคุณคงไม่ชิน”
หญิงสาวติงเสียงเรียบ ความเป็นอยู่ของเขากับเธอน่าจะแตกต่างกัน...และเมวิกาคิดว่าเขาไม่น่าจะคุ้นกับเหตุการณ์แบบนี้...
3วันกับความเฉยชาที่ยังคงเส้นคงวา แวซ็องเริ่มหงุดหงิดเขาไม่เคยต้องเสียเวลานานเท่านี้ หากคิดจะ ‘ฟัน’ ใครสักคน ขณะนี้มันเกิดขึ้นแล้ว ยัยดื้อตรงหน้าเขานี่พยายามถอยหนี...แทบทุกครั้ง หล่อนขีดเส้นชัดเจน...จนเขาชักเบื่อ แต่กลับไม่คิดถอดใจ...คงเพราะอยากจะเอาชนะนั่นแหละ...ชายหนุ่มคิดแบบนั้น มันไม่น่าจะมีอย่างอื่น เมื่อตัวเองไม่เคยคิดจะผูกติดอยู่กับใคร? ผู้หญิงทุกคนคือทางผ่าน หล่อนทั้งหมดคือเครื่องบันเทิงอารมณ์ และจุดจบของพวกหล่อนย่อมเหมือนกัน...
- ผู้เขียน
