ปรีชาเดินตามลอวเรนซ์มาจนถึงบริเวณลานจอดรถด้านหน้าโรงแรมขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะก้าวขึ้นรถเบ็นซ์ สปอร์ตเปิดประทุนสีขาวเมื่อแสงเงินแสงทองเบื้องบนถูกดูดกลืนด้วยผืนกำมะหยี่สีนิลจนหมดสิ้น หนุ่มอิตาเลี่ยนเปิดประตูรถค้างเอาไว้และยักไหล่เบา ๆ พร้อมทั้งกล่าวว่า
“ใช่...ฉันแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศ นายคงไม่ว่าใช่มั้ยถ้าฉันไม่นอนที่นี่”
“จะไปว่าอะไร” ร่างสูงในชุดลำลองเดินเข้ามาหาหุ้นส่วนใหญ่ขณะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงผ้าฝ้ายที่ใส่คู่กับเสื้อเชิ้ตขาวลายทางเรียบ ๆ
“แค่แปลกใจว่าทำไมจู่ ๆ นายเปลี่ยนใจไปนอนที่นั่น แล้วคืนนี้ไม่คิดจะอยู่ดริ้งค์กันที่บาร์ของโรงแรมหน่อยหรือ?”
ลอวเรนซ์นิ่งคิดชั่วครู่ เขาอยากจะรีบกลับไปที่บ้านพักตากอากาศตั้งแต่เมื่อเย็นหากไม่เผอิญพบลูกค้าคนสำคัญที่มาพักเซลิโน่ซึ่งเป็นคนทางฝั่งยุโรปพร้อม ๆ กับปรีชา หนุ่มอิตาเลี่ยนคิดถึงแต่ร่างนุ่มนิ่มที่เขาทิ้งเธอไว้กับ ดิมิทรี และ สเตฟาโน บอดี้ก
