“ลอวเรนซ์!”
มัสมินถูกคนตัวโตฉุดกระชากเข้าไปถึงประตูทางเข้าอพาร์ตเมนท์สูงห้าชั้นและเมื่อผ่านหน้าเคาน์เตอร์ชั้นล่างซึ่งมีเจ้าหน้าที่เฝ้าอพาร์ตเม้นท์นั่งดูอยู่ด้วยความประหลาดใจหญิงสาวจึงหยุดตัวเองลงด้วยรู้สึกอับอายสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้
เธอเหมือนผ่านสมรภูมิรบมาก็ไม่ปาน ชุดราตรีเปียกชื้น ผมเผ้าสยายยุ่งทั้งบนใบหน้าและต้องทนตีสีหน้าไม่รับรู้อะไรทั้งที่เจ็บมือเพราะลอวเรนซ์จับมือเธอไว้และบีบมันแรงยิ่งกว่าโกรธแค้นกันมาแต่ปางไหน หญิงสาวไม่อยากให้เธอและหนุ่มต่างชาติเป็นที่สนใจของใครมากไปกว่านี้จึงยอมให้เขาจูงมือไปถึงห้องพักบนชั้นสุดท้ายแต่โดยดีแล้วค่อยสำแดงความพยศตอนมาถึงหน้าห้องพักด้วยการบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมแม้ต้องฝืนความเจ็บปวดอย่างยิ่งยวดก็ตาม
“ขอไวโอลินให้ฉันเถอะค่ะ...
