เสียงทุ้มกังวานเจือไว้ด้วยความสุขขณะคนเล่ากระชับอ้อมแขนรัดรึงคนฟังไว้แนบแน่น ผู้อยู่ในอ้อมกอดพยักหน้าและแย้มเรียวปากจิ้มลิ้มอีกครั้งราวกำลังรอฟังอยู่กระนั้น
“เป็นละครบอกเล่าความรักของ ออตทิลลี่ แวน แซนด์ หญิงสาวสูงศักดิ์ที่มอบความรักให้คนธรรมดาอย่าง ริชาร์ด เวย์น....แต่พ่อของออตทิลลี่อยากให้เธอลงเอยกับคนที่มีศักดิ์ศรีเท่ากันอย่าง ดรันเคน ลิเบอร์ทีน น่าเศร้าที่ออตทิลลี่ไม่มีวันได้สุขสมหวังกับริชาร์ด แต่เธอมีความสุขอยู่กับการรอคอยคนที่เธอรัก”
“เมย์ไทม์...”
“มันเป็นช่วงเวลาของเดือนพฤษภาคม เธอจะนั่งคอยคนรักซึ่งเขาไม่มีวันกลับมาที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ดอกใบงดงาม นั่นเป็นเรื่องที่น่าเศร้าที่สุดและน่าประทับใจที่สุดตั้งแต่ได้ดูละครบรอดเวย์มา”
ลอวเรนซ์นิ่งแนบอยู่กับร่างอรชรซึ่งไม่แน่ใจว่าหญิงสาวในอ้อมกอดก้าวล่วงห่างจากภวังค์ฝันหรือยิ่งดำดิ่งลงลึกในห้วงนิมิตแสนหวานยามนี้ เธอโอบแขนเรียวไปบนร่างหนาราวต
