“ฉันขอลาออก”
ช่อพิกุลเดินออกมาจากภายในห้องพักของเธอพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบไม่ใหญ่นัก
หลังจากที่เธอตัดสินใจเป็นอย่างดีแล้วที่จะขอลาออก และจะชดใช้เงินคือให้ภายหลัง
เธอไม่อยากจะทำงานอยู่ที่นี่ต่ออีกแล้วเพราะมันมีแต่จะทำให้เธอต้องเจอแต่กับเรื่องที่ทำให้จิตใจและร่างกายเจ็บปวดสาหัส
ถึงค่าตอบแทนจะสูงลิบลิ่วแบบที่หาจากการจ้างพยาบาลพิเศษอย่างเธอที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว แต่ไม่มีอะไรที่คุ้มค่าเลยแม้แต่นิดที่เธอต้องมาเจอกับคนไข้อย่างเขา
“เชิญ”
ร่างหนาที่ยังคงนั่งอยู่กับพื้นเพราะไม่สามารถลุกขึ้นเดินไปต่อด้วยตัวเองได้ยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยความสะใจที่ไล่พยาบาลพิเศษออกไปได้อีกคน
พร้อมกับยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดจากแผลแตกตรงหน้าผากที่เกิดจากการที่ศีรษะของเขาไปกระแทกกับขอบโต๊ะเข้าพอดีเพราะมันกำลังจะไหลเข้าตาเขา
โดยไม่ได้มีอาการเจ็บปวดอะไรเพราะแค่ชีวิตที่ต้องพิการแบบที่เขากำลังเผชิญอยู่มันก็เจ็บปวดมากพออยู่แล
